Αν διαβάσει κανείς τα δημοσιεύματα των εφημερίδων για την καταδίκη του «χασάπη των Βαλκανίων» Ράτκο Μλάντιτς θα δυσκολευθεί να πιστέψει ότι πρόκειται για τα ίδια ΜΜΕ που τα χρόνια 1991-95 εγκωμίαζαν τα κατορθώματα των «Σέρβων αδελφών» στη διάρκεια του βρόμικου πολέμου της Γιουγκοσλαβίας.

Και αν κρίνει από την -ένοχη- σιωπή των πολιτικών κομμάτων, θα δυσκολευθεί να πιστέψει ότι πρόκειται για τα ίδια κόμματα, και συχνά τους ίδιους ανθρώπουςμ που εξυμνούσαν το καθεστώς Μιλόσεβιτς, το οποίο ήταν υπεύθυνο για τα εγκλήματα για τα οποία ο Μλάντιτς καταδικάστηκε.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης δεν έχει επιδείξει την ίδια αυστηρότητα για τα εγκλήματα πολέμου των Κροατών, των Βοσνίων παραστρατιωτικών ομάδων ή και του αλβανικού UCK, στον δεύτερο πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας το 1999. Ούτε πρόκειται να καθίσει στο σκαμνί τον πρώην Αμερικανό πρόεδρο Τζωρτζ Μπους τον νεότερο ή τον πολύ Τόνι Μπλαίρ για την εισβολή στο Ιράκ το 2003, που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο ενός εκατομμύριου Ιρακινών-χώρια η γέννηση του Αγγλοσάξονα «Φρανκεστάιν», του Ισλαμικού κράτους.

Όμως αυτά τα δύο μέτρα και δύο σταθμά της διεθνούς κοινότητας, δεν απαλλάσσουν την ελληνική κοινωνία, από τα ΜΜΕ και τα συνδικάτα μέχρι το παπαδαριό, ούτε και το πολιτικό σύστημα της εποχής από τις δικές τους ευθύνες για την ανοχή και την ενθάρρυνση των εγκλημάτων που διέπραξε η σερβική πλευρά. Όταν μάλιστα ήταν η δική τους στάση που δημιούργησε το κατάλληλο πλαίσιο και διευκόλυνε ορισμένους να έχουν ενεργό ρόλο στο αποτρόπαιο  έγκλημα στη Σρεμπρένιτσα, υψώνοντας μάλιστα και την ελληνική σημαία. Αλλά μήπως είναι η πρώτη φορά που η ακροδεξιά την βεβηλώνει;