Η αρχή της διάκρισης των εξουσιών, σύμφωνα με το Μοντεσκιέ δεν είναι απλή διανομή της εξουσίας. Πολλοί ξεχνούν ότι υπηρετεί την ελευθερία των πολιτών. 

Τις τελευταίες μέρες κάποιοι δικαστές αισθάνθηκαν την ανάγκη να υπερασπιστούν δημόσια το κύρος της Δικαιοσύνης. Η αλήθεια είναι ότι το κύρος δεν μπορεί να το πλήξει κανείς περισσότερο από την ίδια τη Δικαιοσύνη και ο λόγος που βρέθηκε αμυνόμενη ήταν μια σειρά αποφάσεων σε καίρια ζητήματα, που κλόνισαν το περί δικαίου αίσθημα ή την ταύτισαν με συμφέροντα, σε βάρος των εργαζόμενων και των πολιτών.

Σε κάποιες περιπτώσεις, οι δικαστές υπερέβησαν τη συνταγματική τάξη και επιχείρησαν να κάνουν πολιτική, χωρίς όμως να είναι υποψιασμένοι ότι περνώντας στη δημόσια σφαίρα θα γίνουν αποδέκτες κριτικής, όπως ότι ταυτίστηκαν με κόμματα και μιντιάρχες ή με επικίνδυνες απόψεις.

Η παρέμβαση του Προέδρου του ΣτΕ, σε άλλο μήκος κύματος, έριξε τα βέλη και προς τις δύο πλευρές  που αντιμάχονται ενώ υπενθύμισε και τον κίνδυνο υποταγής όλων των εξουσιών στον οικονομικό παράγοντα. Ο αρχαιότερος των δικαστών επιχείρησε να ρίξει τους τόνους αντιλαμβανόμενος ίσως ότι από αυτή τη μάχη «λαβωμένη» βγήκε κυρίως η Δικαιοσύνη και όχι οι υπόλοιπες εξουσίες.

Στην επέτειο της αποκατάστασης της δημοκρατίας η συζήτηση για τη λειτουργική διάκριση των εξουσιών ήρθε στο προσκήνιο ως προβληματισμός για το πολίτευμα.  Στην πραγματικότητα αυτό που ίσως έχει κλονιστεί, 43 χρόνια μετά, είναι ίσως η βεβαιότητα όσων εδραίωσαν το σύγχρονο πολίτευμα, ότι οι εξουσίες ήταν απροσπέλαστες για όσους δεν ήταν σαν κι αυτούς. 

Επί του προκειμένου, μήπως ήρθε η ώρα της ανακωχής;