Οι αντιδράσεις για το γλυπτό Phylax του Κ. Γεωργίου στην παραλία του Π. Φαλήρου, ξεκίνησαν ως γραφικές από συνομωσιολογικό ακροδεξιό έντυπο, έγιναν επικίνδυνες όταν κάποιοι ακολούθησαν την προτροπή να βανδαλίσουν το έργο και κατέληξαν σε γελοίες όταν ιερέας ράντισε με αγιασμό το γλυπτό.

Το μεγάλο δίλημμα είναι σε ποια κατηγορία να κατατάξεις τους υποκινητές και τους απίστευτους «ακόλουθους» που πέταξαν μπογιά στο γλυπτό ή το ραντίζουν με αγιασμό σαν εξορκιστές. Στους ηλίθιους που δεν έχουν αντιληφθεί τους κώδικες του έργου ή στους επιτήδειους που προσποιούνται ότι αντιμάχεται τη θρησκεία, για να κάνουν επίδειξη σκοταδισμού και να το εξαφανίσουν; Σε κάθε περίπτωση είναι επικίνδυνοι.

Το πρόβλημα είναι ότι ήδη ο τρόπος που έχει οικοδομηθεί το κράτος και η κοινωνία συχνά επιτρέπουν επιβιώσεις θεοκρατίας που έρχεται ίσως από το βυζαντινό μεσαίωνα, γεγονός εξηγήσιμο για μια χώρα που δεν πέρασε από το Διαφωτισμό και την Αναγέννηση. Άλλωστε, δεν έκριναν την καλλιτεχνική αξία του έργου, που είναι υποκειμενική έτσι κι αλλιώς, αλλά την ίδια την ελευθερία του καλλιτέχνη, υπό την αίρεση μιας θρησκευτικής λογοκρισίας!

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι πολιτικοί και μιντιακοί εκπρόσωποι του «ορθού λόγου» και της «φιλελεύθερης» προσέγγισης σιωπούν ή σιγοντάρουν τους γραφικούς κύκλους, φοβούμενοι τη σύγκρουση με το ιερατείο. Αλλά και η ίδια η Εκκλησία εδώ και καιρό αρνείται να χαλιναγωγήσει τις ακροδεξιές, σκοταδιστικές και άλλες «χοντράδες» και εκτοξεύουν διάφοροι ιερωμένοι, βυθισμένη στα δικά της εσωτερικά προβλήματα.

Όλοι βάλθηκαν να αποδείξουν ότι η απόσταση από την Τεχεράνη μέχρι το Π. Φάληρο και από το μεσαίωνα μέχρι τον 21ο αιώνα, είναι πολύ μικρή, όταν μεσολαβεί η ιδιοτέλεια.