Το γεγονός ότι τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, στην πλατεία Κουμουνδούρου, απετέλεσαν την περασμένη Κυριακή στόχο ομάδας αγνώστων, προκάλεσε, όπως ήταν και φυσικό, την αντίδραση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Αυτό που δεν είναι φυσικό, αλλά αποτελεί χρόνιο σύμπτωμα της ελληνικής παθολογίας, είναι ότι ακόμα και σε κάτι τόσο προφανές, όπως η καταδίκη μιας επίθεσης,  κρύφτηκαν και πάλι πίσω από τις λέξεις πολιτικοί υπαινιγμοί και μικροκομματικοί αστερίσκοι.

Έτσι, λοιπόν, η Νέα Δημοκρατία, ενώ εξέδωσε ανακοίνωση καταγγελίας του περιστατικού, υπογραμμίζοντας μάλιστα ότι αποδοκιμάζει ανυπόκριτα την ενέργεια, μπήκε στον πειρασμό να αναφερθεί στην κατάσταση στα Εξάρχεια, αφήνοντας να πλανάται στην πολιτική ατμόσφαιρα μια αίσθηση του τύπου «καλά να πάθετε, αφού τους αφήνετε». Κορυφαίο στέλεχος της, μάλιστα, όπως ο Γιώργος Κουμουτσάκος, έκανε ένα βήμα παραπάνω, σημειώνοντας ότι, σε αντίθεση με τα συνήθως συμβαίνοντα, υπήρξαν αθρόες προσαγωγές υπόπτων, για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το κράτος ενεργοποιείται μόνον εφόσον θίγεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Για τους έχοντες μνήμη, η πρακτική δεν είναι νέα. Τα ίδια συνέβησαν προ καιρού, σε μία από τις εμπρηστικές επιθέσεις  κατά του σπιτιού του υπουργού Επικρατείας Αλέκου Φλαμπουράρη, όπου και τότε η ΝΔ συνόδευε την ανακοίνωση αποδοκιμασίας του περιστατικού με την επισήμανση ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ θερίζει τις θύελλες των ανέμων που έσπειρε».

Προφανώς, υπάρχει αντίλογος. Τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όταν καλούνται να σχολιάσουν αυτού του τύπου τις ανακοινώσεις, υποστηρίζουν ότι χειρών αδίκων ήρξατο ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, επί συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, με τις ανακοινώσεις που εξέδιδε, έβαζε αστερίσκους στα φαινόμενα βίας.

Πρόκειται για κλασική λογική συμψηφισμού, η οποία συντηρεί ανέξοδες πολώσεις, παραδίδει τη δημόσια ζωή στη μέγγενη διχασμών χωρίς λογική και όρια και ενθαρρύνει τον τυφλό φανατισμό. Γιατί τα όποια λάθη του ΣΥΡΙΖΑ καθόλου δεν αθωώνουν την αντιπολίτευση, που τώρα κάθεται στο ίδιο θρανίο, αντιγράφει κακές πρακτικές και μάχεται να τις ξεπεράσει.

Και είναι πράγματι αξιοσημείωτο ότι πρόσωπα που έκαναν πολιτική καριέρα καταγγέλλοντας τις δαιμονοποιήσεις και τις στρατοπεδικές λογικές, πρωταγωνιστούν πλέον στη δαιμονοποίηση της Αριστεράς, επιχειρώντας να την εμφανίσουν ως δύναμη που απεργάζεται αντιδημοκρατικές λύσεις.

Η ελληνική πολιτική ζωή έχει ανάγκη να απαλλαγεί από τους πλαστούς διχασμούς, που συσκοτίζουν τις πραγματικές αντιθέσεις και ναρκοθετούν τον δημόσιο διάλογο. Η αντιπαράθεση είναι οξυγόνο για τη δημοκρατία. Το πετροβολητό, όχι!