Ότι μετά την άνοδο της ΝΔ στην εξουσία και την ανάληψη του χαρτοφυλακίου του υπουργείου Πολιτισμού από τη Λίνα Μενδώνη  τα πράγματα δεν είναι φυσιολογικά, ήταν εν μέρει αναμενόμενο. Όμως το καθεστώς λογοκρισίας όπως αυτό που επιβλήθηκε προ ημερών για όλα τα στελέχη του Υπουργείου, δεν έχει καταγραφεί ποτέ, τουλάχιστον σε περίοδο κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Όπως ενημέρωθηκαν επίσημα από το Υπ.Πο., τα στελέχη του Υπουργείου, οποιαδήποτε δημόσια δήλωση, τοποθέτηση ακόμη και ανάρτηση, θα πρέπει προηγουμένως να τυγχάνει της έγκρισης της ηγεσίας και, κυρίως, του Γραφείου Τύπου, δηλαδή της «Ειδικής Συμβούλου Επικοινωνίας» Άννας Παναγιωταρέα, γεγονός που έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων στην κοινή γνώμη και τοποθετήσεις από συνδικαλιστικούς φορείς και υπαλλήλους καθώς αποτελεί τον ορισμό της λογοκρισίας.

Δεν έχει ξεχαστεί άλλωστε, το φιάσκο της Αμφίπολης, με την ίδια ως «εκπρόσωπο τάφου», οταν επιχειρήθηκε κόντρα σε κάθε αρχαιολογική λογική, να χρησιμοποιηθεί η ανασκαφή για τη δημιουργία ενός εθνικιστικού πολιτικού αφηγήματος σε απόλυτη σύμπραξη με τον τότε Πρωθυπουργό Α. Σαμαρά, το οποίο κατέρρευσε κάτω από μπουλντόζες και άλλες αντιεπιστημονικές μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν. Γενική Γραμματέας του Υπ.Πο, την ίδια περίοδο ήταν η… σημερινή Υπουργός, που ξεναγούσε τον Αντώνη Σαμαρά και τη σύζυγό του στον τύμβο.

Όμως εκτός από το φαιδρό παρελθόν και ίσως αντίστοιχες βλέψεις για το μέλλον, η επιβολή της λογοκρισίας, συνδυάζεται χρονικά με τις νέες αποκαλύψεις του tvxs.gr για το αμαρτωλό Ταμείο Αλληλοβοηθείας του Υπουργείου Πολιτισμού. Αυτό που οι προηγούμενες πολιτικές ηγεσίες είχαν προικοδοτήσει με πόρους εκατομμυρίων ευρώ, υπό απολύτως αδιαφανή διαχείριση και απίστευτες διαδρομές. Σύμφωνα με τα νέα στοιχεία, εκτός όσων άλλων έχουν καταγραφεί και τελούν υπό πειθαρχική και ποινική διερεύνηση, το Ταμείο προσλάμβανε υπαλλήλους που δεν εμφανίστηκαν ποτέ για να ασκήσουν τα καθήκοντά τους αλλά απασχολούνταν στα ιδιωτικά γραφείο των «γαλαζοπράσινων» συνδικαλιστών καθώς και αλλού.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που η πολιτική ηγεσία και η «Ειδική Σύμβουλος» του Υπουργείου, επιχειρούν να φιμώσουν τα στελέχη του Υπουργείου ώστε κάθε φορά που προκύπτουν σοβαρά ζητήματα με τις αρχαιότητες που «εμποδίζουν» επενδύσεις ή δημόσια έργα, που αντιεπιστημονικές μέθοδοι θα επιστρατευτούν για να υπηρετήσουν ένα νέο αρχαιολογικό success story ή κάθε φορά που αμαρτωλές διαδρομές χρήματος θα αποκαλύπτονται από τη δημοσιογραφική έρευνα, η ενημέρωση να είναι «επίσημη» και απολύτως ελεγχόμενη. Λίγο ενοχλητική η δημοκρατία και η πολυφωνία για όσους επιθυμούν άκρα «του τάφου» σιωπή…