Η προβληματική διαχείριση των αρμοδίων στη σοβαρή βλάβη που άφησε τη Θεσσαλονίκη για 6 μέρες χωρίς νερό, «ξύπνησε» τα επιχειρηματικά και πολιτικά συμφέροντα που ορέγονται επί χρόνια την ιδιωτικοποίηση του νερού.

Η πρόταση Μητσοτάκη για ιδιωτικοποίηση ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, ήρθε ως ηχώ του παρελθόντος με στόχο να διασπάσει το κοινωνικό μέτωπο ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού, χρυσοφόρα για όποιον το εμπορεύεται μονοπωλιακά. Κόντρα στην αντίληψη ότι το δημόσιο αγαθό πρέπει να υπόκειται σε δημόσιο έλεγχο.

Η ιδιωτικοποίηση συνιστά ένα νέο είδος αποικιοκρατίας που συνήθως επιβάλλεται σε χώρες με χρέη, υψηλό δανεισμό και έλεγχο από το ΔΝΤ. Έχει αποδειχθεί παγκοσμίως ότι ακολουθείται από σοβαρές κοινωνικές επιπτώσεις, εκτίναξη της τιμής του νερού, προβλήματα σε ποιότητα, ασφάλεια και καθολική πρόσβαση. 

Αντί να ονειρεύεται νέες αποτυχημένες ιδιωτικοποιήσεις, το παλιό πολιτικό κατεστημένο οφείλει να απολογηθεί για την ανεπάρκεια – ή μήπως ήταν σκοπιμότητα; –  των αναγκαίων έργων υποδομής και εκσυγχρονισμού.  

Αυτό δεν διαγράφει τις ευθύνες της κακής διαχείρισης στην πρόσφατη βλάβη καθώς η απαίτηση της κοινωνίας δεν είναι η σύγκριση με το φαύλο παρελθόν αλλά μια απόδειξη ότι η δημόσια διαχείριση του πολύτιμου αγαθού εξασφαλίζει συνεχή φροντίδα και χρηστή διαχείριση.

* Ακόμη και η βροχή (Tambien la luvia). Βραβευμένη ταινία Ισιάρ Μπολαΐν που περιγράφει τις εκρηκτικές κοινωνικές διαστάσεις της ιδιωτικοποίησης του νερού στη Βολιβία