Στο περιθώριο της συζήτησης για τη Novartis στη Βουλή, τέθηκε και το ζήτημα του εκλογικού νόμου, φέρνοντας στην επιφάνεια τον προβληματισμό για τα αναγκαία μέτρα εξυγίανσης και εκσυγχρονισμού του πολιτικού συστήματος.

Η ΝΔ, μετά την πρώτη αρνητική απάντηση στην κατάτμηση της Β΄Αθήνας, προχώρησε στο “αλισβερίσι”… Ανακοίνωσε πως θα συμφωνήσει στις αλλαγές στη Β’ Αθήνας αλλά μόνο αν δοθεί και το δικαίωμα ψήφου στους ομογενείς του εξωτερικού.

Από την πλευρά του ο Πρωθυπουργός διεμήνυσε πως η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να δώσει το δικαίωμα “στα παιδιά του brain drain να ψηφίζουν στις χώρες διαμονής”. Είναι προφανές ότι αναφέρεται σε κάτι εντελώς διαφορετικό, στη διευκόλυνση όσων διατηρούν τα εκλογικά τους δικαιώματα αλλά ζουν στο εξωτερικό, κυρίως νέων.

Στον αντίποδα, το δικαίωμα ψήφου για ομογενείς δεν μπορεί να προσδιοριστεί με τυπικές προϋποθέσεις καθώς αφορά σε υπηκόους άλλων χωρών, ίσως και με φθίνουσα εθνική συνείδηση, στις νεότερες γενιές. Αλλά εγείρει και προβληματισμό για ένα εκλογικό σώμα αποδήμων με μέγεθος όσο η μητροπολιτική Ελλάδα, που θα αποφασίζει καθοριστικά για τη ζωή όσων ζουν πραγματικά στη χώρα. Σε αντίθεση με την ψήφο όσων έφυγαν πρόσφατα και διατηρούν βιοτικούς δεσμούς με την κοινωνία, η ψήφος των ομογενών στερείται πολιτικής βάσης αλλά και συνταγματικής νομιμοποίησης.

Γιατί όμως τα παλιά κόμματα εξουσίας δεν άγγιξαν ποτέ το θέμα που τώρα ανοίγουν; Ίσως γιατί οι καθοριστικές πολιτικές ανακατάξεις που προκλήθηκαν μετά στην κρίση, τους δημιουργούν την ανάγκη για ένα άλλο εκλογικό σώμα….