Η κυρία Θάλεια Γεωργά, ιδρύτρια και Πρόεδρος του Δωδεκανησιακού Συλλόγου Αυτοάνοσων Νοσημάτων Αρθρίτιδας και Λύκου “Θάλεια”, με κοινωφελή, φιλανθρωπικό και μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα, βραβευμένο το 2003 και πιστοποιημένο από το 2005 από το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για το tvxs, με αφορμή τον εορτασμό των 10 χρόνων του, και την πρόσκληση της 15ης Σεπτεμβρίου, για το “Περπάτημα ζωής και ελπίδας“, με μήνυμα “Χαμογελάμε και προχωράμε…”.

Ads

 
Κρ.Π.: Πώς δημιουργήσατε αυτόν τον Σύλλογο;
 
Θ.Γ.: Aπό το 1973, έχω ένα αυτοάνοσο πρόβλημα υγείας, που εκείνο τον καιρό, δεν ξέραμε ούτε τι είναι, ούτε, καν, τι θα πει η λέξη.
Με πήγανε, τότε, στο “Αλεξάνδρα”, και μου είπαν οι γιατροί, ότι, ξέρεις, κάτι βρίσκουμε, αλλά δεν γνωρίζουμε τι είναι…
Στη συνέχεια, με ενημέρωσαν για ένα ερευνητικό κέντρο στο Χάμερσμιθ, και έφυγα για την Αγγλία.

Δεν ήξεραν ούτε εκεί τι ήταν αυτό που είχα, αλλά έπεσα από τα σύννεφα, όταν ξαφνικά μου είπαν ότι, δεν υπάρχει παρόν, και όπως προέβλεπαν, ούτε και μέλλον, γι’ αυτό ο στόχος ήταν ότι θα προχωρούσαμε και όπου μας έφτανε… αφού, μπορεί να είχα μόνον έναν ή δύο μήνες ζωής.

Τότε, αποφάσισα να προχωρήσω όσο μπορούσα για να βοηθήσουμε και άλλους ασθενείς. Ο καθηγητής, μου πρότεινε, να πηγαίνω στο αμφιθέατρο, για να με ρωτάνε ότι θέλουν οι γιατροί, οι φοιτητές, και οι άλλοι καθηγητές. Και δέχτηκα.

Βέβαια, είχα και ένα παιδί που μόλις είχε γεννηθεί, και το είχα αφήσει πίσω, οπότε αναγκάστηκα να αρχίσω τα ταξίδια από την Αγγλία στη Ρόδο, μια φορά το μήνα.
Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ συναισθηματικά, αλλά είχα αποφασίσει να προχωρήσω.

Χαρακτηριστικά, μου είχε πει ο γιατρός «προσπαθώ να σε κολλήσω και να σε κάνω άνθρωπο», διότι ήμουν διαλυμένη σαν άνθρωπος, σαν σώμα, όχι σαν πνεύμα και σαν ψυχή. Και εγώ από τότε δεν ξαναρώτησα τι μέλλον έχω. Και έτσι προχωρούσα. Χωρίς κανείς να ξέρει πώς θα εξελισσόταν η υγεία μου. Το μόνο που γνωρίζαμε, είναι ότι έχω ένα αυτοάνοσο, που λέγεται λύκος, που όμως, σε κάθε άνθρωπο είναι σαν «ένα κουστούμι ραμμένο διαφορετικά»…

Διότι, ο κάθε άνθρωπος έχει τον εσωτερικό του κόσμο, έχει άλλες αντιδράσεις, και άλλη αντίληψη για το γύρω του κόσμο.
 
Κρ.Π.: Λέτε, ότι κάθε άνθρωπος, είναι διαφορετικός, γι αυτό και κάθε ασθένεια είναι πώς θα αντιμετωπιστεί από τον κάθε άνθρωπο, όχι μόνο με το σώμα του, αλλά και ψυχικά και πνευματικά;
 
Θ.Γ. Ακριβώς. Και μέσα σε αυτό το νοσοκομείο της Αγγλίας, που για μένα ήταν το δεύτερό μου σπίτι, μπόρεσα και έμαθα τον εαυτό μου, γιατί έμενα και μόνη μου αρκετές εβδομάδες, έμαθα ποια είμαι, τι είμαι, πόσο αντέχω και τι ζητάω…

Ασχολήθηκα δηλαδή, με την αυτογνωσία μου, έλυσα τα υπαρξιακά μου προβλήματα και τα δεχόμουν για να φτάσω εκεί που ήθελα. Γιατί ήθελα να φτάσω κάπου, για να μην μείνει το παιδί μου χωρίς μητέρα. Ανάμεσα στις ατελείωτες ώρες των χειρουργείων, έπρεπε να βρω τον τρόπο να αγαπήσω τη μοναξιά μου.

Κάποια στιγμή, μετά από αρκετά χρόνια αγώνα ζωής, με αμέτρητες καλές και δύσκολες στιγμές, που προσπάθησα να κάνω κτήμα μου, γνώρισα τον Γιάννη Διακογιάννη, πολιτικογράφο και δημοσιογράφο των «Νέων», με τον οποίο είχαμε και συγγένεια, με πίστεψε και τον πίστεψα και προσπάθησα να προσφέρω κάτι στην δημιουργία του Φεστιβάλ της Σύμης, ως ενεργό μέλος, σε αυτό το όνειρο, στην χρυσή εποχή του.
 
Σε ένα από αυτά τα Φεστιβάλ, ένα αυγουστικιάτικο πρωινό του 1998, αντιμετώπισα, συγχρόνως, ένα σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο, που με έκανε να αποφασίσω, μετά και από προτροπή του αδελφού μου, πια, Γιάννη Διακογιάννη, να αρχίσω με βάση τις ημερολογιακές σημειώσεις που κρατούσα επί χρόνια (σε διάφορα χαρτάκια και  χαρτοπετσέτες…) επί χρόνια, να γράψω ένα βιβλίο, μια κατάθεση ψυχής, με τίτλο «Ο φίλος μου κι εγώ» (όπου φίλο μου, εννοώ τον λύκο…). 

Όταν τελείωσα αυτό το βιβλίο, ταξίδεψα το γύρο του κόσμου… γιατί ήθελα πριν χαθώ, να δω τον γύρω μου κόσμο.
 
Ο γιατρός, όμως, που με έσωσε στην Αμερική, με πίεσε να κάνω έναν Σύλλογο για αυτοάνοσα νοσήματα. Μου έλεγε, χαρακτηριστικά, «Do it Thalia, do it!». Πονηρά σκεφτόμενος, ήθελε να με κάνει να προχωρήσω χωρίς να το καταλάβω, γιατί δεν έκανα ποτέ σχέδια, ούτε από το πρωί μέχρι το απόγευμα της ίδιας ημέρας…

Πίστευα μόνο την στιγμή που βρισκόμουν. Με έπιασε πανικός σκεπτόμενη, πώς εγώ, μπορούσα να δημιουργήσω ένα τόσο μεγάλο έργο με τόσες ευθύνες. Ο αγαπημένος μου φίλος, φιλόσοφος και γιατρός μου έλεγε “μη φοβάσαι, θα ακουμπάς πρώτα τα δάχτυλα του ποδιού και μετά, σιγά σιγά θα τοποθετείς το πέλμα. Μη βιάζεσαι”.

Με όλες αυτές τις ανασφάλειες, διότι μπορούσα να χαθώ από στιγμή σε στιγμή, ήθελα να κάνω και κάτι για να μείνει…

Έχοντας μπροστά μου τους στίχους του Καβάφη “Τοὺς Λαιστρυγόνας καὶ τοὺς Κύκλωπας, τὸν ἄγριο Ποσειδῶνα δὲν θὰ συναντήσεις, ἂν δὲν τοὺς κουβανεῖς μὲς στὴν ψυχή σου”, άνδρωσα, και έτσι το 2003 φτιάχτηκε ο Σύλλογος.

Θα πει κάποιος πως τα κατάφερα, μέχρι στιγμής, γιατί είχα την οικονομική άνεση. Όχι δεν είναι έτσι. Το σπουδαιότερο είναι να αγαπάς τη ζωή, και μέσα από τα πιο απλά πράγματα να βρίσκεις την ομορφιά, να δέχεσαι τα μηνύματα και να συνεχίζεις.

Δεν ήμασταν πολλοί, προσπαθήσαμε, όμως, να φτιάξουμε μια σχεδία δεμένη σφιχτά από όνειρα, ελπίδα και αγάπη. Με αυτήν, ταξιδέψαμε ανάμεσα σε στιγμές, ημέρες και μήνες, όχι πάντα με ούριο άνεμο, αλλά καταφέραμε να φτάσουμε στην ακτή με τη βοήθεια όλων.

Όπως συνηθίζω να λέω, είμαι επαγγελματίας ασθενής, δηλαδή, έχω τις ευαισθησίες ενός ασθενούς και θέλω να ζήσω σε μία κοινωνία που δεν υπάρχουν γκέτο. Γι’ αυτό, δεν ήθελα να διαχωριστούν τα άτομα π.χ. με αρθρίτιδα, σκλήρυνση κατά πλάκας, ή λύκο, ήθελα όλοι μαζί με ανθρώπους υγιείς να γίνουμε μια οικογένεια.

Επιπλέον, θέλαμε ο Σύλλογος, να έχει πρόεδρο ασθενή, ο οποίος να εκλέγεται από τα μέλη και όχι κάποιον γιατρό. Τους γιατρούς τους θέλουμε συμπαραστάτες μας, όπως και τους έχουμε. Φτιάξαμε έναν Σύλλογο με τη δύναμη ψυχής του ασθενούς και το σωματικό κουράγιο του υγιούς!

Γιατί, η υγεία, δεν είναι δώρο που δίνεται σε όλους, αλλά, σε όσους τολμούν, νομίζω, να προχωρήσουν. Δεν έχει σύνορα και όνομα. Θέλει σεβασμό και αξιοπρέπεια.

Έτσι, ξεκίνησε και συνεχίζει ο Σύλλογος, φτάνοντας στα δέκα χρόνια δράσης του, με συνεχείς ενημερώσεις από ειδικούς επιστήμονες, όπως και ομάδες υποστήριξης από ειδικευμένους εθελοντές (γυμναστές, φυσικοθεραπευτές, κοινωνικούς λειτουργούς, κλπ.), και τον εορτασμό από το 2005, της Παγκόσμιας Ημέρας Αρθρίτιδας με την συμμετοχή εθελοντών μουσικων, ιατρών μουσικών και συλλόγων, τα έσοδα της οποίας διατίθενται μέσω κοινωνικής λειτουργού σε παιδιά πάσχοντα από αυτοάνοσα νοσήματα.

Με μεγάλη προσπάθεια και την καθοριστική βοήθεια του τότε Προέδρου της Β’ ΔΥΠΕ Νοτίου Αιγαίου, παιδιάτρου και ιδρυτικού μέλους του Συλλόγου μας, το 2008 αποκτήσαμε την δική μας στέγη, στον αύλιο χώρο του παλιού νοσοκομείου της Ρόδου, ένα μικρό εγκαταλελειμμένο οίκημα, το οποίο διαμορφώσαμε με την συνεισφορά πολλών εθελοντών χορηγών.

Κρ.Π.: Πώς αισθάνεστε έπειτα από δέκα χρόνια, για όλο αυτό το έργο που έχετε δημιουργήσει;

Δεν νιώθω πως έχω κάνει κάτι σπουδαίο, νομίζω πως με σπρώχνει ένας άνεμος και προχωρώ, βρίσκοντας στον δρόμο μου ωραίους ανθρώπους που με σέβονται, μου συμπαραστέκονται και με στηρίζουν. Αξίζει ο κόπος να ζεις!
 
Κρ.Π.: Θέλετε να μας πείτε για την αυριανή διοργάνωση και τους στόχους που έχετε;
 
Θ.Γ.: Ο στόχος μας για εφέτος -εκτός των άλλων- είναι να συγκεντρώσουμε χρήματα, για να ενισχύσουμε οικονομικά, δεκαπέντε παιδιά με χρόνια νοσήματα και προβλήματα διαβίωσης.

Πιστεύω, πως σε τόσο δύσκολες εποχές, είναι μια μορφή αντίστασης, να μπορούμε να προσφέρουμε κοιτώντας αισιόδοξα το σήμερα και ελπίζοντας στο καλύτερο αύριο..

«Η δύναμη χαρίζεται μόνο στους ανθρώπους που σκύβουν για να την σηκώσουν. Αυτό που μετράει, είναι ν’ αγαπάς και να τολμάς!»

Ο «Δωδεκανησιακός Σύλλογος Αυτοάνοσων Νοσημάτων ¨ΘΑΛΕΙΑ¨, φέτος συμπληρώνει, όπως είπα, 10 χρόνια δημιουργικής ζωής.
Είναι πιστοποιημένος από το Υπουργείο Υγείας & Κοινωνικής Αλληλεγγύης, και συνεχίζει να ενημερώνει, να ευαισθητοποιεί και επιπλέον να βοηθά τις τοπικές κοινωνίες -στις δύσκολες εποχές που ζούμε- και παιδιά με πρόβλημα διαβίωσης, με σκοπό την διάδοση του εθελοντικού κινήματος.
 
Αυτό το Σάββατο, 15 Σεπτέμβρη, όπως και κάθε Σεπτέμβρη, διοργανώνουμε το ¨Περπάτημα ζωής και ελπίδας¨, με την στήριξη της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου, του Δήμου Ρόδου και της ΚΒ’ Εφορίας Προϊστορικών & Κλασσικών Αρχαιοτήτων. Mε σημείο εκκίνησης (στις 6μμ.) και τερματισμού το μέρος από όπου είχαμε ξεκινήσει το 2003,  με το ¨Περπάτημα Ζωής – Φτερούγισμα Ψυχής¨, τους Λόφους του Αγίου Στεφάνου (Μόντε Σμιθ) , φορώντας τα χαρακτηριστικά φανελάκια μας… τα οποία απεικονίζουν το σουρεαλιστικό έργο του Δωδεκανήσιου διεθνούς φήμης ζωγράφου και γλύπτη κυρίου Dion Ζαχαρίου “Φτερούγισμα ψυχής” (πουλιά γύρω από το Καστέλλο και επάνω από τη Ρόδο).

Γιατί έτσι αισθάνονται τα μέλη του Συλλόγου. Σαν ένα σμήνος από πουλιά που προσπαθούν να πετάξουν προς την ελευθερία, δηλαδή να σπάσουν τα δεσμά του απαγορεύεται… η ζέστη, το κρύο, η κουραση, ο ήλιος.

Δεν είναι μόνο αθλητικό γεγονός, περπατάμε για να ενωθούμε. Διότι, στόχος δεν ποιός θα κερδίσει ή ποιός θα χάσει, είναι η συμμετοχή στην ίδια τη ζωή! Όλοι θα πάρουν δίπλωμα συμμετοχής, ακόμη κι αν κάνουν δύο βήματα. Διότι, δώσαν, όλοι, το παρόν στη ζωή.

Υπάρχουν άνθρωποι που συμμετέχουν καθισμένοι στο καροτσάκι τους. Ή για παράδειγμα, εγώ, έχει τύχει, παλιότερα, να περπατήσω με το μπαστούνι μου, γιατί είχα πάθει και καρκίνο στα πόδια, τότε.
 
Ο εορτασμός του Περπατήματος έχει καθιερωθεί να γιορτάζεται γύρω από την ημέρα Του Σταυρού, πιστεύοντας ότι όλοι οι άνθρωποι γιορτάζουν ο καθένας με το δικό του μοναδικό οδοιπορικό την Ημέρα αυτή, συμμετέχοντας στον «Δρόμο του Συλλόγου “ΘΑΛΕΙΑ”.

Χαμογελάμε και προχωράμε …

Δωδεκανησιακός Σύλλογος Αυτοάνοσων Νοσημάτων Αρθρίτιδας και Λύκου ¨ΘΑΛΕΙΑ¨

¨ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ¨, ΣΑΒΒΑΤΟ 15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2012,
ΩΡΑ 18.00, ΛΟΦΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ (ΜΟΝΤΕ ΣΜΙΘ)
 
Από την Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου έως την Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου,  ώρες 11.00 – 14.00 και 18.00 – 21.00, το Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012 από τις 11.00 έως τις 14.00, θα βρισκόμαστε στην Πλατεία Κύπρου, σε κιόσκι που μας παραχωρήθηκε, ευγενώς, από τον Δήμο Ρόδου αγκαλιασμένοι σφιχτά με συλλόγους γνωστού κοινωνικού & αθλητικού έργου στη Ρόδο: ¨Ανάδοχη Αγκαλιά¨, ¨Γ.Α.Σ. Υγεία Ρόδου¨, ¨Ε.Υ.Θ.Υ.Τ.Α.¨, ¨Κέντρο Ελπίδα¨, ¨Ροδαυγή¨, ¨Σύλλογος Εθελοντών Αιμοδοτών Αδελφότης Αίματος¨, ¨Σύλλογος Κριτών Στίβου¨, ¨Σύλλογος Πτυχιούχων Φυσικής Αγωγής Δωδεκανήσου¨, “Ομάδα Ελεύθερων Ποδηλατών Ρόδου – Fridey Rhodes Cyclist”, καθώς και τα Ιδιωτικά Εκπαιδευτήρια ¨Ροδίων Παιδεία¨.
 
Το πέρασμα του κοινού τις παραπάνω μέρες από την Πλατεία Κύπρου και ιδιαίτερα των φίλων μας με ελάχιστη συμβολική συμμετοχή, θα μας ενθαρρύνει κι’ αυτή τη φορά στο δύσκολο έργο μας.
 
Η  Οργανωτική Επιτροπή: Αλεξανδρή Ελένη, Γεωργά Θάλεια, Δράκου Κατερίνα, Μαντικός Νίκος, Παρασκευά Ελένη, Ρηγοπούλου Γεωργία, Τσοπανάκης Δημήτρης
 
[email protected], http//www.thalia.gr
https://www.facebook.com/profile.php?id=100002415936839&ref=ts