Τα τρία βήματα, που αποτελούν και τους τρεις βασικούς παράγοντες, για να αναλάβει η ΕΕ ηγετικό ρόλο στην παγκόσμια σκακιέρα, επισημαίνει ο αναλυτής Wolfgang Munchau σε άρθρο του στους Financial Times.

«Ακόμη και αν δεχθούμε την πιο αισιόδοξη άποψη που βλέπει την αναθέρμανση του γαλλο-γερμανικού άξονα και μια ανανεωμένη γαλλο-γερμανική ατζέντα, και πάλι δεν εξυπακούεται ότι η Ε.Ε. είναι διατεθειμένη και έτοιμη να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην παγκόσμια σκακιέρα», σημειώνει και παρουσιάζει τα τρία βασικά βήματα που κατά την εκτίμησή του θα δώσουν αυτόν τον ρόλο στην ΕΕ.

Ειδικότερα όπως αναφέρει:

«Το πρώτο και σημαντικότερο είναι τα κράτη-μέλη να πάψουν να έχουν μεγάλα πλεονάσματα τρεχουσών συναλλαγών. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί και οικονομολόγοι τείνουν να έχουν την προοπτική μιας μικρής χώρας. Ο δεδηλωμένος στόχος τους είναι να καταστούν ανταγωνιστικότερα τα κράτη τους.

Δεν είναι όμως αυτή η νοοτροπία παγκόσμιας δύναμης. Πιθανώς η μεγαλύτερη απογοήτευση για σχεδόν 20 χρόνια νομισματικής ένωσης είναι η αποτυχία να απομακρυνθεί από αυτόν τον τρόπο σκέψης. Ο Ζακ Ντελόρ είχε επισημάνει ότι η Ε.Ε. αποτελείται από δύο είδη κρατών μελών: μικρές χώρες που γνωρίζουν ότι είναι μικρές και άλλες που δεν το γνωρίζουν. Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να ξεπεράσουν. Εκείνοι που επικρίνουν τη ρητορική του Τραμπ -η «Αμερική πρώτα»- πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι οι χώρες της Ε.Ε. κάνουν ακριβώς το ίδιο.

Το δεύτερο βήμα είναι να τεθεί ένα τέρμα στις κυκλικές κρίσεις της ευρωζώνης. Ορισμένα κράτη μέλη έχουν μη βιώσιμα επίπεδα χρέους, τα τραπεζικά συστήματα παραμένουν αδύναμα, ενώ και οι ανισορροπίες μεταξύ των κρατών μελών της ευρωζώνης είναι χαώδεις. Πρόκειται για στοιχεία που δεν χαρακτηρίζουν μια οικονομική υπερδύναμη. Θα καταφέρει άραγε ο κ. Μακρόν και η κ. Μέρκελ να επανεκκινήσουν το σύστημα διακυβέρνησης; -διερωτάται ο αρθρογράφος.

Και τρίτο βήμα είναι η ανάγκη αύξησης των ευρωπαϊκών αμυντικών δαπανών. Σε πρόσφατη ομιλία στο Μόναχο, η κ. Μέρκελ υποστήριξε ότι η Ε.Ε. θα πρέπει να εξαρτάται λιγότερο από τις ΗΠΑ, χωρίς όμως να επισημάνει ότι αυτό απαιτεί αύξηση των αμυντικών δαπανών σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από τη δέσμευση του 2% του ΑΕΠ που ζητά το ΝΑΤΟ».

«Ένα από τα πολλά διδάγματα της κρίσης στην ευρωζώνη είναι ότι τα κενά ηγεσίας δεν καλύπτονται απαραιτήτως, επειδή ακριβώς η ηγεσία δεν είναι παιχνίδι με μηδενικό άθροισμα», υποστηρίζει ο αρθρογράφος και καταλήγει: «Το πιο πιθανό αποτέλεσμα μιας αμερικανικής υποχώρησης από την παγκόσμια ηγεσία είναι απλά λιγότερη παγκόσμια ηγεσία».