Η Χρυσή Αυγή εξηγεί την οικονομική κρίση αποδίδοντας την σε μια συνωμοτική θεωρία. Στη λογική αυτή, εντάσσεται και η στοχοποίηση των μεταναστών, οι οποίοι στέλνονται στην Ελλάδα από τους εχθρούς της, που κατά πάσα πιθανότητα είναι οι Εβραίοι (Elinas, 2013∙ Simiti, 2014∙ Παπαϊωάννου, 2013∙ Φραγκουδάκη, 2013∙ Ψαρράς, 2012). Όπως σημειώνει και ο Δ. Ψαρράς, η Χρυσή Αυγή «θέλει την κρίση να είναι αποτέλεσμα της «παγκοσμιοποίησης», η οποία επιβουλεύεται ειδικά την Ελλάδα και τους πολίτες της χώρας μας, «θύματα» μιας επίθεσης από όλους τους ισχυρούς της γης». (Ψαρράς, 2012: 385). Γράφουν (*) οι Στ. Στυλιανίδης και Χρ. Μαμαλούδη

Ads

Πρόκειται, σύμφωνα με τις θεωρίες της Χ.Α, για ένα τριπλό σχέδιο που έχει ως στόχο την «εξόντωση» του ελληνικού έθνους. Η πρώτη συνωμοσία τίθεται σε επίπεδο πολιτικό και οικονομικό: η οικονομική κρίση στην Ελλάδα έχει ως στόχο την εξόντωση του έθνους, μέσω της φτώχειας και της πείνας. Σε αυτό έχουν συντελέσει και οι προδότες του έθνους, όπως οι πολιτικοί των υπαρχόντων κυβερνήσεων, οι οποίοι εκτελούν τα σχέδια εξόντωσης που εφαρμόζουν οι Εβραίοι και οι Σιωνιστές. 

Το δεύτερο σχέδιο συνωμοσίας έχει ως στόχο, την εξάλειψη των ελληνικών ιδεωδών από τους Σιωνιστές, επειδή τα φθονούν. Σε αυτό, συμμετέχουν οι κομμουνιστές, τα ΜΜΕ και οι Έλληνες πολιτικοί. Τέλος, το τρίτο σχέδιο συνωμοσίας τίθεται σε επίπεδο φυλετικό, καθώς σύμφωνα με τους ίδιους, η μαζική εισροή των μεταναστών υποκινείται από τις ξένες δυνάμεις, που έχουν στόχο τη βιολογικά αλλοίωση του πληθυσμού και άρα την εξόντωση του (Ellinas, 2013∙Παπαϊωάννου, 2013∙ Φραγκουδάκη, 2013∙ Ψαρράς, 2012).

Οι θεωρίες συνωμοσίας αντιμετωπίζονται από πολλούς κοινωνικούς επιστήμονες ως οι «αβάσιμες φαντασιώσεις ενός παράλογου περιθωρίου» ενώ η ψυχολογική οπτική τις συνδέει με εκφράσεις παρανοειδούς σκέψεις. Σε γενικές γραμμές, σε κάθε θεωρία συνωμοσίας η μανιχαϊστική λογική συνυπάρχει με την απλουστευτική σκέψη, εκεί ακριβώς όπου αποτυγχάνει μια επαρκής ανάλυση της πολυπλοκότητας. Οι κοινωνοί της, ως μέτοχοι μιας μυστικής γνώσης, αναπτύσσουν ιδέες μεγαλείου στην προσπάθεια ανάκτησης ελέγχου απέναντι σε ό, τι βιώνεται ως ψυχωτικό άγχος. Όταν δεν μπορείς να εντοπίσεις τον εχθρό δε μένει παρά να τον εφεύρεις. Στο πλαίσιο αυτό, εύκολα γίνεται κατανοητό το φαινόμενο της πίστης σε αντιφατικές θεωρίες συνωμοσίας, γεγονός που παραπέμπει στη συγκρητιστική κουλτούρα, με την έννοια της ανοχής στις αντιφάσεις εφόσον αυτές παραπέμπουν, με αλληγορικό τρόπο, στην ίδια αρχέγονη αλήθεια που έχει καταγραφεί και απομένει να την αποκρυπτογραφήσουμε.

Ads

Ο λόγος που χρησιμοποιεί η οργάνωση μετέρχεται μια συσσώρευση καταφάσεων, χωρίς αναλύσεις, επιχειρηματολογία, παραπομπές. Δεν υφίσταται ούτε γνώση προς στοιχειοθέτηση, ούτε σκέψη προς κατάκτηση παρά μόνο η διακήρυξη μιας κεκτημένης και διαθέσιμης αλήθειας. Ένα είδος λόγου μυθικής εκφοράς που αντλεί όλα του τα μέσα από την αναπόδραστη δύναμη της αυτοκατάφασής του. Ο μύθος γίνεται έτσι η δύναμη συγκέντρωσης των θεμελιωδών ροπών κάθε ατόμου ή λαού, η δύναμη μιας υπόγειας, μη εμπειρικής ταυτότητας. Απέναντι στις διαλυμένες μέσα στην αφαίρεση ταυτότητες, ο μύθος ορίζει την ταυτότητα ως καθαρή διαφορά και ως κατάφαση αυτής της διαφοράς. 

Η έλλειψη κριτικής σκέψης καθιστά αδύνατη τη διάκριση του ορίου ανάμεσα στην πραγματικότητα και την οικοδομημένη πάνω σε υποκειμενικές δοξασίες φαντασία (Bohleber, 2010). Και η δύναμη του μύθου είναι κατά κύριο λόγο η δύναμη του ονείρου, της προβολής μιας εικόνας με την οποία ταυτιζόμαστε. Ο μύθος δεν υπάρχει πραγματικά παρά μόνο αν βιωθεί. Σύμβολα, στολές, χειρονομίες, παρελάσεις, κινήματα νεολαίας δεν είναι μόνο τεχνικές αλλά αυτοσκοποί: ενσαρκώνουν την τελικότητα ενός καθολικού βιώματος φανατισμού (Τζαβάρας, 2013˙ Labarthe & Nancy, 2008).

Διαβάστε επίσης:

* Προδημοσίευση από το βιβλίο «Ενδυνάμωση και Συνηγορία: Για μια δημοκρατία της ψυχικής υγείας», που θα εκδοθεί προσεχώς από τις εκδόσεις Τόπος.