Παρά την έλλειψη οποιασδήποτε ειδικής μέριμνας εκ μέρους του κράτους, η μονάδα απεξάρτησης «18 Άνω» που ανήκει διοικητικά στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής (Δαφνί), υποστελεχωμένη σημαντικά λόγω των μνημονίων, λειτούργησε ομαλά και άρτια καθ’ όλη τη διάρκεια της καραντίνας έως και τώρα.

Ads

Η παροχή όλων των απαραίτητων εφοδίων από το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής , οι αποτελεσματικές πρωτοβουλίες και η μέριμνα εκ μέρους των ιθυνόντων της μονάδας, σε συνδυασμό φυσικά με την άρτια συνεργασία των τοξικομανών και των θεραπευτών, οδήγησαν σε μια επιτυχημένη διαχείρισης της κατάστασης. Αξίζει να αναφερθεί πως δεν υπήρξε κανένα κρούσμα εντός της μονάδας τόσο από την πλευρά των θεραπευτών όσο και από την πλευρά των θεραπευόμενων.

Η συγκεκριμένη μονάδα λειτουργεί από το 1961. Η λειτουργία της βασίζεται στη δωρεάν παροχή υπηρεσιών, στην ελεύθερη πρόσβαση σε όσους έχουν ανάγκη των προσφερόμενων υπηρεσιών (χρήστες ουσιών, οικογένειες κ.λ.π.) και στην οικοιοθελή προσέλευση του εξαρτημένου στις υπηρεσίες του προγράμματος. Το πρόγραμμα αποτελείται από τρεις φάσεις:
Tη φάση Εμψύχωσης – Ευαισθητοποίησης ( εξωτερική παρακολούθηση) με διάρκεια τρεις περίπου μήνες, τη φάση Ψυχολογικής Απεξάρτησης (εσωτερικής ή εξωτερικής παρακολούθησης) με διάρκεια επτά μήνες περίπου και τη φάση Κοινωνικής Επανένταξης (εξωτερικής παρακολούθησης) με διάρκεια περίπου έναν χρόνο. Η δεύτερη φάση του προγράμματος, είναι φάση εσωτερικής διαμονής εντός της μονάδας. Κατά την τρίτη φάση, οι τοξικομανείς κατοικούν σε ξενώνες της μονάδας.

«Αξίζουν πάρα πολλά μπράβο στα παιδιά, στο Δαφνί και στους θεραπευτές»

Ads

«Ειδική κρατική μέριμνα για τους τοξικομανείς δεν υπήρξε, λαμβάναμε οτιδήποτε χρειαζόμασταν, αντισηπτικά δηλαδή και μάσκες, μέσα από τον εξοπλισμό για το Δαφνί. Εμείς, ως μονάδας, πήραμε από μόνοι μας αμέσως μέτρα για κάθε ξεχωριστή φάση. Προσπαθήσαμε να αποφύγουμε νέες εισαγωγές με δική μας πρωτοβουλία, τα παιδιά που έμεναν μέσα στη δεύτερη φάση παρέμειναν μέσα τηρώντας πάντα τα απαραίτητα μέτρα, δίχως καμία άσκοπη μετακίνηση. Η αλήθεια είναι ότι παρατείναμε και λίγο τη διαμονή τους. Βέβαια και να έφευγαν και πάλι θα πήγαιναν στους δικούς μας ξενώνες. Υπήρξε δική μας μέριμνα ώστε να μη φύγει κανείς από τη μονάδα αλλά και να συνεχιστούν ατομικά οι ψυχοθεραπείες. Μειώθηκαν βέβαια λίγο μόνο τα ραντεβού, όμως εμείς κάναμε ο,τι μπορούσαμε για να μην σταματήσουν. Επίσης μεριμνήσαμε ώστε να υπάρχει καθημερινή επικοινωνία μέσω τηλεφώνου με τους θεραπευτές», δηλώνει η διευθύντρια της μονάδας απεξάρτησης, Στέλλα Χρηστίδη.

Συνεχίζει, αναφέροντας πως «αξίζουν πάρα πολλά μπράβο στα παιδιά, στο Δαφνί και στους θεραπευτές, οι οποίοι αντιμετώπισαν αποτελεσματικά την κατάσταση και τις όποιες δυσκολίες προέκυψαν, όπως για παράδειγμα το έντονο άγχος των παιδιών για την υγεία των μελών των οικογενειών τους, αλλά και η πίεση που ένιωσαν τα παιδιά που βρίσκονταν στην τρίτη (και τελευταία) φάση. Άλλωστε τα παιδιά της τρίτης φάσης έχουν τη δυνατότητα να βγουν και για αυτό ένιωσαν πολύ πιεσμένα. Εμείς όμως ποτέ δεν εγκαταλείψαμε τα παιδιά. Δεν είχαμε υποτροπές γιατί ακριβώς όλα αντιμετωπίστηκαν αποτελεσματικά από τα παιδιά, από τους θεραπευτές αλλά και από το Δαφνί, που ήταν πάντα εκεί για μας».

Ένας συνδυασμός παραγόντων λοιπόν, με σημαντικές πρωτοβουλίες και μέριμνα από τη διοίκηση της Μονάδας, έπαιξαν ιδιαίτερα κομβικό ρόλο στην επιτυχημένη έκβαση της αντιμετώπισης του ζητήματος στην «18 Άνω».

Παρ’ όλα αυτά, όπως ομολογεί η κυρία Χρηστίδη, «σταθήκαμε τυχεροί που το Δαφνί δεν ήταν από τα νοσοκομεία πρώτης γραμμής για τον κορονοϊό”. Αξίζει να σημειωθεί πως στις 2 Απριλίου (δέκα ημέρες δηλαδή μετά την απαγόρευση κυκλοφορίας), ο Ενιαίος Σύλλογος Εργαζομένων του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής, με ανάρτηση του, ζητούσε να γνωστοποιηθεί το σχέδιο δράσης του νοσοκομείου, απέναντι σε πιθανά κρούσματα κορονοϊού, καθώς μέχρι εκείνη την ημερομηνία, δεν είχαν ενημερωθεί για κανένα ειδικό σχέδιο δράσης απέναντι στον νέο κορονοϊό. Βέβαια, εν τέλει, όπως φάνηκε, και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στάθηκαν τυχεροί που το Δαφνί δεν βρέθηκε σε δυσχερή θέση, σε σύγκριση με άλλα νοσοκομεία της χώρας. Παρ’ όλα αυτά, η τύχη δε δύναται να αντιστρέψει την υποστελέχωση του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής, σημαντικότατο ρόλο στην οποία έχουν διαδραματίσει τα μνημόνια.

«Με τα μνημόνια η υγεία βρέθηκε σε δεύτερη μοίρα. Δεν ήταν προτεραιότητα. Φυσικά αυτό είχε συνέπειες και σε εμάς στην απεξάρτηση. Ειδικά εμείς που δεν είχαμε ξεχωριστό κονδύλι , είχαμε σημαντική μείωση σε προσωπικό. Αντιμετωπίζουμε ζήτημα έλλειψης προσωπικού. Εγώ είμαι διευθύντρια και κάνω ο,τι έκανα μόλις διορίστηκα στην αρχή. Στο Δαφνί έγιναν κάποιες επικουρικές προσλήψεις, ελάχιστες, σε εμάς δε δόθηκε προσωπικό. Βέβαια, η συρρίκνωση αυτή δε φάνηκε τώρα με την πανδημία αλλά από την αρχή (των μνημονίων), δηλώνει η κυρία Χρηστίδη. Ίσως στην πραγματικότητα, η εν λόγω συρρίκνωση να μη φάνηκε τόσο έντονα στην αντιμετώπιση της πανδημίας, λόγω τύχης. Τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν πολύ διαφορετικά. Όμως, δεν ήταν. Και σε σημαντικό βαθμό, δεν ήταν, καθώς οι “ξεχασμένοι” από κάποιους, πήραν πρωτοβουλίες και φέρθηκαν με συλλογικότητα, ευθύνη και πνεύμα αμοιβαίας συνεργασίας με τους τοξικομανείς, οι οποίοι φυσικά είχαν και το δικό τους μερίδιο στην έως τώρα επιτυχία.