Το δημόσιο χρέος βαίνει στην καλύτερη περίπτωση προς περιορισμό αλλά επιφανειακό, με την αναπτυξιακή προοπτική να λάμπει δια της απουσίας της. Η «εξωτερική» χρεοκοπία της χώρας μετατρέπεται δια χειρός Ευρωζώνης και ΔΝΤ σε «εσωτερική», γεγονός το οποίο αυξάνει το βάρος για τους Έλληνες. Οι Βρυξέλλες «στήνουν αντίσκηνο» στην Αθήνα για να βελτιώσουν τις χαμηλές επιδόσεις των Ελλήνων αξιωματούχων στην υλοποίηση του προγράμματος. Με άλλα λόγια, για να διασφαλίσουν με κάθε μέσο την επιστροφή των δανείων. Ο καθηγητής Διεθνούς Οικονομικής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου Γιάννης Τσαμουργκέλης αναλύει στο tvxs.gr τους βασικούς άξονες των χθεσινών αποφάσεων από το Eurogroup για την Ελλάδα.

Ads

 
«Κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων κατά 53,5%
 
Η βιωσιμότητα του χρέους επηρεάζεται κατά κύριο λόγο από τις αναπτυξιακές προοπτικές μιας οικονομίας. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι αν θα καταφέρει η Ελλάδα να καταγράψει τον απαιτούμενο ρυθμό ανάπτυξης. Στο πρόσφατο παρελθόν, όταν υπήρχε ανάπτυξη σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή οικονομία, κανείς δεν ενδιαφερόταν για τα ποσοστά χρέους και για την παραβίαση των κανόνων του Μάαστριχτ -είτε από την Ελλάδα, είτε από τη Γαλλία, είτε από τη Γερμανία. Έτσι ακριβώς, όταν θα αποκατασταθεί ο ρυθμός ανάπτυξης, ουδείς θα συζητά για το χρέος, το οποίο είναι παράγωγο, ύστερο φαινόμενο της κατάστασης μιας οικονομίας και όχι ο παραγωγός της. Εν προκειμένω, πάντως, θα πρέπει να δούμε αν τελικώς θα συμμετάσχουν στο «κούρεμα» και οι ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες.
 
Προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους και όχι στις εσωτερικές ανάγκες.
 
Ουσιαστικά, μετατίθεται το πρόβλημα της «εξωτερικής» χρεοκοπίας σε «εσωτερική» χρεοκοπία. Στο μέτρο που τα λεφτά δεν θα επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες εξυπηρέτησης του χρέους, σαφέστατα θα βρισκόμαστε μπροστά στην ανάγκη να περιορίζουμε τις δαπάνες στη λειτουργία της οικονομίας, όπως είναι οι δαπάνες για την καταβολή των μισθών και των συντάξεων. Άρα, μετατίθεται ένα τεράστιο βάρος της διαχείρισης της κρίσης στην ελληνική πλευρά. Πλέον, όλο το «παιχνίδι» έχει να κάνει με την ανάληψη των ευθυνών από την ελληνική πλευρά.
 
Ενισχυμένη και μόνιμη παρουσία της Task Force στην Ελλάδα.
 
Είναι λογική και αναμενόμενη εξέλιξη, με την έννοια ότι οποιοσδήποτε παρέχει ένα αντίστοιχο ποσό, μεριμνά για να πάρει πίσω τα λεφτά του. Επιπλέον, η εξέλιξη έχει να κάνει με την ανικανότητα του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού προσωπικού στην Ελλάδα να διαχειριστεί τα θέματα. Υπάρχει μία κρίση εμπιστοσύνης στο επίπεδο διακυβέρνησης. Σημειωτέον, με αυτόν τον τρόπο διασφαλίζεται και μία τεχνογνωσία την οποία η Ελλάδα υπό άλλες συνθήκες θα την αγόραζε, καθώς θα αναγκαζόταν να προσλάβει σύμβουλους κ.ο.κ. Σημασία έχει να τηρούνται οι απαραίτητες ισορροπίες, ώστε να διασφαλίζεται η ανεξαρτησία στην έκφραση του ελληνικού λαού.
 
Στόχος η δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος από το 2013.
 
Όλα είναι δυνατά, υπό την προϋπόθεση ότι το πολιτικό προσωπικό θα αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις των συνθηκών. Από ένα σημείο και έπειτα έχουμε αρχίσει να θεωρούμε ως φυσιολογική αυτή την αναποτελεσματικότητα η οποία παρατηρείται. Θα εκπλαγούμε με αυτά που μπορούμε να κάνουμε, όταν συνειδητοποιήσουμε ότι μέχρι σήμερα βρισκόμασταν πολύ κάτω από το μέσο όρο σε αυτό το επίπεδο.
 
Αυτά τα μέτρα δεν φέρνουν ανάπτυξη.
 
Δεδομένων την αλλεπάλληλων δημοσιονομικών και δη εισοδηματικών περιορισμών, που αν μη τι άλλο δεν διασφαλίζουν την επιστροφή σε ρυθμό ανάπτυξης, χρειάζεται ακόμη μεγαλύτερη μέριμνα πάνω σε 4 άξονες:
 
-Σωστή λειτουργία της δημόσιας διοίκησης (πιο αποτελεσματικό, λιγότερο γραφειοκρατικό, κράτος με μικρότερο κόστος λειτουργίας)
 
-Υγιής λειτουργία των αγορών με κανόνες και όχι με λογικές κατοχύρωσης μονωπωλιακών – ολιγοπωλιακών ή άλλων συμφερόντων. Μια οικονομία αγορών με θεσμούς και πραγματική εποπτεία.
 
-Μείωση του κόστους στην παροχή ρευστότητας. Οι τράπεζες έχουν πολύ μεγάλη ευθύνη. Πρέπει, πάση θυσία, να δανείζουν πιο εύκολα και πιο φτηνά.
 
-Μεγάλες αλλαγές για τη βελτίωση του πολιτικού προσωπικού και του πολιτικού συστήματος.
 
Χρειάζονταν αποφάσεις πολύ νωρίτερα.
 
Οι χθεσινές αποφάσεις θα έπρεπε να έχουν ληφθεί από το 2010. Θα ήταν εντελώς διαφορετική η πορεία της χώρας. Μάλιστα, πολλά από τα διαρθρωτικά μέτρα έπρεπε να έχουν ήδη εφαρμοστεί από το 2000. Στην Ελλάδα δεν έχει αλλάξει τίποτα, όταν γύρω της έχουν αλλάξει τα πάντα. Πρέπει όλοι, ιδίως οι πολιτικοί, να συνειδητοποιήσουν ότι όσο η χώρα δεν αποκαθιστά το βηματισμό της σε σχέση με τις άλλες οικονομίες, όσο καθυστερεί, τόσο μεγαλύτερο είναι το οποιοδήποτε κοινωνικό κόστος για την οικονομική ανάκαμψη.