Απάντηση στον κοινωνικό αυτοματισμό, που αυτές τις μέρες οργιάζει και στη σφαίρα του διαδίκτυου όπου απαξιώνονται ομάδες εργαζομένων, όπως οι εκπαιδευτικοί και οι καλλιτέχνες, δίνει ο γνωστός συνθέτης, Θέμης Καραμουρατίδης.

Δηλώνει πως αν και πολυγραφότατος και επιτυχημένος, εργάζεται για να επιβιώσει και όχι για να κάνει περιουσία, εξαιτίας των εγκλημάτων της ΑΕΠΙ και της κρίσης. «Ακυρώθηκαν τα πάντα, μείναμε σπίτι μας και μετέωροι ΟΛΟΙ οι διοργανωτές , τα γραφεία παραγωγής , οοοολοι οι τεχνικοί που δουλεύουν για αυτά , οι άνθρωποι της επικοινωνίας , οι μουσικοί , οι τραγουδιστές , οι καλλιτεχνικοί υπεύθυνοι . ΟΛΟΙ. Χωρίς ορίζοντα οικονομικό. Γιατί μπορεί να γίνουν συναυλίες τον ιουλιο , μπορεί και να χαθούν όλες και να μείνουμε απλήρωτοι μέχρι όποτε,  αναλογίσου τι γίνεται με λιγότερο εμπορικές ομάδες καλλιτεχνών από τη δική μας.

Γιατί στα λέω όλα αυτά ; Όχι για να σου κλαυτώ , ούτε για να ζητήσω τον οίκτο σου. Αλλά γιατί έχει έρθει η στιγμή να καταλάβεις πως κάθε άλλο παρά ευνοημένος είμαι εγώ ο ο άνθρωπος που ασχολείται με το «καλλιτεχνικό προϊόν» γράφει στον λογαριασμό του στο fb.

Αναλυτικά η ανάρτηση του γνωστού συνθέτη έχει ως εξής:

«Αγαπητέ φιλόμουσε, τώρα που κάθεσαι σπίτι και έχεις λίγο περισσότερο χρόνο να διαβάσεις, θα ήθελα να σου γράψω δυο λόγια για το τι σημαίνει να είσαι καλλιτέχνης η να ασχολείσαι με την καλλιτεχνική παραγωγή το 2020 στην Ελλάδα. Εμείς λοιπόν οι άνθρωποι που ασχολούμαστε με το «καλλιτεχνικό προϊόν» (που γράφουμε τραγούδια , παίζουμε μουσική , είμαστε ηθοποιοί, τραγουδιστές χορευτές , παραγωγοί , διοργανωτές συναυλιών , τεχνικοί και όλες οι ιδιότητες γυρω από αυτό) επιλέξαμε (η αναγκαστήκαμε ή καταλήξαμε) να κάνουμε ένα επάγγελμα όπως Επέλεξες (ή αναγκάστηκες ή κατέληξες ) και εσυ. Δεν είμαστε ευνοημένοι από κανένα σύστημα , δεν είμαστε βολεμένοι , είμαστε εποχιακοί εργαζόμενοι όπως πολλοί άλλοι κλάδοι για τους οποίους δείχνεις αυτόματα την συμπάθεια και την κατανόηση σου.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι σου κρατούν ακόμη και τώρα παρέα από το Spotify (από τον δημιουργό και τον ηχολήπτη μέχρι τον μουσικό και τον τραγουδιστή) στην παρασταση ή την ταινία που θα δεις «μένοντας σπίτι», είναι σκληρά εργαζόμενοι οσο εσυ και οποιοσδήποτε επαγγελματίας.

Προσωπικά, είμαι ένας συνθέτης πετυχημένος (με βάση τους αριθμούς) πολυγραφότατος (το έχω χρεωθεί και ως αρνητικό πολλές φορές) με συνεχή παρουσία δισκογραφική και συναυλιακή. Όμως η ταλαίπωρη κατάσταση με τα πνευματικά δικαιώματα και τα χυδαία εγκλήματα της ΑΕΠΙ και η κρίση, δεν μου επέτρεψε να «κάνω περιουσία» αλλά να δουλεύω για να μπορώ να επιβιώσω. Ο Μάρτιος ήταν ο καλός μου μήνας στον οποίο είχαν συγκεντρωθεί όλες οι συναυλίες με την Ελευθερία Αρβανιτάκη σε Ελλάδα και Κύπρο και οι συναυλίες με Νατάσσα Μποφίλιου σε Κύπρο και Θεσσαλονίκη. Θα έβγαζα λοιπόν τα χρήματα που θα με συντηρούσαν μέχρι την πρώτη συναυλία του καλοκαιριού τον Ιούνιο. Ακυρώθηκαν τα πάντα, μείναμε σπίτι μας και μετέωροι ΟΛΟΙ οι διοργανωτές , τα γραφεία παραγωγής , οοοολοι οι τεχνικοί που δουλεύουν για αυτά , οι άνθρωποι της επικοινωνίας , οι μουσικοί , οι τραγουδιστές , οι καλλιτεχνικοί υπεύθυνοι . ΟΛΟΙ. Χωρίς ορίζοντα οικονομικό. Γιατί μπορεί να γίνουν συναυλίες τον ιουλιο , μπορεί και να χαθούν όλες και να μείνουμε απλήρωτοι μέχρι όποτε,  αναλογίσου τι γίνεται με λιγότερο εμπορικές ομάδες καλλιτεχνών από τη δική μας.

Γιατί στα λέω όλα αυτά ; Όχι για να σου κλαυτώ , ούτε για να ζητήσω τον οίκτο σου. Αλλά γιατί έχει έρθει η στιγμή να καταλάβεις πως κάθε άλλο παρά ευνοημένος είμαι εγώ ο ο άνθρωπος που ασχολείται με το «καλλιτεχνικό προϊόν». Από αυτήν την ταλαιπωρημένη κοινωνία που μου ζητά να την αφουγκραστώ, να την εξηγήσω , να της απαλύνω τις πληγές, ήρθε η στιγμή να αιτηθώ σεβασμό. Μη με απαξιώνεις άλλο. Και όταν ,(αν όλα πάνε καλά φυσικά) το καλοκαιράκι ξεχυθείς στους δρόμους, στις παραλίες στις συναυλίες, τις παραστάσεις και στις γιορτές με το αναφαίρετο δικαίωμα σου να ξεδώσεις, μη μου ζητήσεις να παίξω τζάμπα η με 5 ευρώ για σένα γιατί πέρασες δύσκολα. Γιατί, περνάμε και εμείς δύσκολα και είμαστε και απροστάτευτοι

Με φιλικούς ,αγωνιστικούς χαιρετισμούς (από τον καναπέ μου) Θέμης Καραμουρατίδης»