Ο μεγάλος θόρυβος έγινε για το «ρίσκο» και τις «κορονο-διαδηλώσεις», τα μηνύματα όμως και η ουσία από την εμφάνιση Τσίπρα τόσο χθες στον Alpha όσο και σήμερα στην Βουλή, μάλλον βρίσκονταν αλλού. Και ήταν αρκετά και ενδιαφέροντα – και για τους εκτός και για τους εντός της Κουμουνδούρου.

Στην συνέντευξη στον Alpha, ο Αλέξης Τσίπρας βγήκε ένα βήμα μπροστά από το κόμμα του και ίσως κι ένα βήμα μπροστά από τον δικό του, παλαιό κυβερνητικό εαυτό. Κράτησε μεν ισορροπίες, αλλά κοίταξε λιγότερα αριστερά και περισσότερο κεντροαριστερά. Με θέσεις, όπως αυτή που διατύπωσε για την κατάσταση στα Πανεπιστήμια, ή με τις προτεραιότητες που έθεσε για την επόμενη ημέρα της κρίσης όπως εκείνη της στήριξης της μεσαίας τάξης, μπορεί και να δικαίωσε όσους, εντός και εκτός Κουμουνδούρου, λένε πως ο Αλέξης Τσίπρας έχει κάνει οριστικά την επιλογή. Και πως πορεύεται ήδη στον δρόμο της «αριστερής σοσιαλδημοκρατίας» – είτε μόνος, είτε με όσους θέλουν να τον ακολουθήσουν.

Με την οριοθέτηση, επίσης, της αντιπολιτευτικής του στρατηγικής –δεν ζητάει εκλογές, δεν πιστεύει στο «ώριμο φρούτο» αλλά δεν πιστεύει και στο «άγουρο φρούτο» – μπορεί να έδωσε κι ένα στίγμα πολιτικού αναστοχασμού. Ο οποίος σχετίζεται και με την εμπειρία και τα λάθη της «πρώτης φοράς Αριστερά».

Με τα βασικά πεδία κριτικής που όρισε απέναντι στην κυβέρνηση – το έλλειμμα ενσυναίσθησης και την αντιδημοκρατική κουλτούρα -, έδειξε και τις αιχμές της αντιπολιτευτικής του τακτικής το επόμενο διάστημα: Ο Αλέξης Τσίπρας ξαναπιάνει τον σφυγμό της κοινωνίας και στοχεύει στις κοινωνικές γειώσεις που δείχνει να χάνει η κυβέρνηση, αλλά ακόμη δεν έχει κερδίσει ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Για τα Πανεπιστήμια ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είπε εκείνο που στον κόμμα του λίγοι θα έλεγαν δημόσια: «Εγώ θα σας αιφνιδιάσω σήμερα. Θα σας πω ότι θεωρώ ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στα πανεπιστήμια. Όχι σε όλα, σε κάποιες πανεπιστημιακές σχολές, ιδίως στο κέντρο, με την κατ’ εξακολούθηση παραβατική στάση ορισμένων εξωπανεπιστημιακών στοιχείων, που προσβάλλουν και την ίδια την έννοια του ασύλου», δήλωσε, αναγνωρίζοντας ουσιαστικά ότι υφίσταται ζήτημα ανομίας σε πανεπιστημιακές σχολές, το οποίο προφανώς και δεν λύνεται με την «πανεπιστημιακή αστυνομία» του Μιχάλη Χρυσοχοίδη και της Νίκης Κεραμέως.

Οσο για την επίμαχη δήλωση, περί υγειονομικού ρίσκου των διαδηλώσεων, η επί λέξει στιχομυθία στον Alpha δείχνει από μόνη της πως ουδέποτε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είπε πως «αναλαμβάνει» την ευθύνη και το ρίσκο για την πιθανή διασπορά του κορονοϊού στις διαδηλώσεις.

Η, επί λέξει, ερώτηση ήταν «εσείς δέχεστε το ρίσκο να κολλήσουν κάποιοι άνθρωποι σε μια τέτοια συγκέντρωση στο όνομα της δημοκρατίας;», και η απάντηση – επίσης επί λέξει – ήταν «βεβαίως, δέχομαι το ρίσκο και γι’ αυτό θεωρώ ότι το ορθό θα ήταν η κυβέρνηση να μη φέρει τέτοια νομοσχέδιο που εγείρουν σημαντικές κοινωνικές αντιδράσεις μέσα σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, μέσα στην πανδημία».

Στο μέτωπο της οικονομίας και στο ερώτημα για την πρότασή του περί διαγραφής χρεών έδειξε ως πρώτο θύμα την μεσαία τάξη. Θυμήθηκε την «εργατική τάξη που πηγαίνει στον παράδεισο» και είπε ότι το ελληνικό ριμέικ της θα είναι «η μεσαία τάξη πηγαίνει στην κόλαση» – μια «κόλαση» που, όμως, παραμένει βαριά σκιά και της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Ως άξονα επανασύνδεσης με αυτή την μεσαία τάξη ο Αλεξης Τσίπρας έβαλε ξανά σε πρώτο πλάνο την πρότασή του για διαγραφή των χρεών της πανδημίας.

Μίλησε για ανάγκη διαγραφής σε ποσοστό τουλάχιστον 40 έως 60% με παράλληλες ρυθμίσεις τύπου 120 δόσεων. Εδώ όμως άφησε κενό κοστολόγησης και εκκρεμότητα για ένα πλήρες σχέδιο, το οποίος όπως είπε ο ΣΥΡΙΖΑ θα παρουσιάσει σύντομα μέσα από το πρόγραμμά του.

Στο μεγάλο κάδρο, εκείνο της στρατηγικής αναμέτρησης με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, διαμήνυσε καθαρά ότι δεν θα παίξει πολιτική άμυνα – εξ ου και η σκληρή του απάντηση σήμερα στην Βουλή για το θέμα του «ρίσκου» και των διαδηλώσεων – αλλά δεν θα πάει και σε μετωπική… έφοδο προς την εξουσία.

Κοινώς, κατέστησε σαφές ότι η «δεύτερη φορά» θα είναι αλλιώς: «Δεν έχω να αποδείξω κάτι… Δεν βιάζομαι για κάτι», είπε στην συνέντευξή του στον Alpha. “Δεν υιοθετώ”, είπε, «την λογική του ώριμου φρούτου. Αλλά προσέξτε: δεν είναι τα ώριμα φρούτα αυτά τα οποία πέφτουν. Τα σάπια φρούτα πέφτουν. Τα άγουρα φρούτα αν τα κόψεις, δεν έχει νόημα να τα γευτείς. Δεν είναι η ώρα τώρα να ζητήσω εκλογές. Θα έρθει αυτή η ώρα».

Για να θυμίσει με νόημα και ότι :«εχω πια την εμπειρία, κ. Σρόιτερ, και ξέρω την επόμενη μέρα. Αν εκλεγώ, θα διαχειριστώ αυτό που θα μου αφήσουν οι προηγούμενοι. Και ξέρετε τι μου άφησαν την προηγούμενη φορά; Ερείπια!»

Στην τοποθέτησή του αυτή κάποιοι είδαν… δάκτυλο του Γιάννη Λούλη. Κάποιοι άλλοι είδαν αυτοκριτική για την επιλογή του να προκαλέσει τις εκλογές του 2015. Και αρκετοί ακόμη είδαν ένα νέο, ανοιχτό στοίχημα πολιτικής ωριμότητας σε μια συγκυρία καμπής…