Ο Τσακαλώτος του κόμματος μάχεται τον… Τσακαλώτο της κυβέρνησης, ο Σκουρλέτης δεν θέλει τις μνημονιακές ιδιωτικοποιήσεις αλλά θέλει – συμπαγές και αδιάσπαστο – το (επίσης μνημονιακό) υπουργείο Ενέργειας και ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να βρει κοινούς βηματισμούς με την κυβέρνηση αλλά δεν θέλει την ιδιοκτησία του προγράμματος που εφαρμόζει η κυβέρνηση.

Ads

Θα μπορούσε να είναι μια ακόμη έκφραση της, ευλόγως, δύσκολης συμφιλίωσης ενός κόμματος της αριστεράς με τον μνημονιακό συμβιβασμό και με τους καταναγκασμούς της εξουσίας. Θα μπορούσε να είναι επίσης μια «εικόνα τεχνητής κρίσης», την οποία «επιθυμούν να δημιουργήσουν οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης», όπως δήλωσε ο Πάνος Σκουρλέτης μετά τη χθεσινοβραδινή του συνάντηση με τον πρωθυπουργό – μια συνάντηση εκτόνωσης και επαναπροσέγγισης που, σύμφωνα με τις πληροφορίες, έγινε κατόπιν των πυροσβεστικών παρεμβάσεων του Νίκου Βούτση και του Νίκου Φίλη.

Μπορεί, όμως, να είναι και το παράλληλο άθροισμα προσωπικών αγωνιών και στρατηγικών εν όψει του προαναγγελθέντος ανασχηματισμού και ενώπιον της στροφής στον «αριστερό ρεαλισμό» που ζήτησε ο Αλέξης Τσίπρας.

Ο,τι απ’ όλα κι εάν ισχύει – ή και όλα – απειλεί να αφαιρέσει δυναμική από την επανεκκίνηση της κυβέρνησης που σχεδιάζει ο πρωθυπουργός μέσω του ανασχηματισμού, αλλά και να τραυματίσει την εικόνα της πολιτικής κυριαρχίας Τσίπρα που ανέδειξε το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ μόλις πριν από 10 ημέρες.

Ads

Οι προσωπικές στρατηγικές

Κατά κάποιες κυβερνητικές πηγές, ακριβώς εκεί βρίσκεται και η στόχευση ορισμένων τουλάχιστον εκ των αιχμηρών εσωκομματικών μηνυμάτων που ανταλλάσσονται τα τελευταία 24ωρα: «Ουδείς θέλει, ούτε μπορεί, να αμφισβητήσει τον Τσίπρα, αλλά αρκετοί είναι εκείνοι που σπεύδουν να οριοθετήσουν προσωπικό πολιτικό χώρο σε κόμμα και κυβέρνηση», λέει χαρακτηριστικά κυβερνητικό στέλεχος προσθέτοντας: «Και κάποιοι δεν κρύβουν ότι διεκδικούν τον ρόλο του «αριστερού θεματοφύλακα» σε μια κρίσιμη πολιτική καμπή».

Η διαφορετική κουλτούρα του ΣΥΡΙΖΑ

Σύμφωνα με άλλες πλευρές δεν υπάρχουν προσωπικές πολιτικές αλλά συλλογικά, καίρια ζητήματα για τα όρια της ιδεολογικής προσαρμογής και των αντοχών της αριστεράς:

«Θα εφαρμόσουμε το πρόγραμμα γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε μετά τον εκβιασμό των δανειστών, αλλά ταυτόχρονα είμαστε υποχρεωμένοι και να το υπονομεύουμε», ήταν το χαρακτηριστικό στίγμα που έδωσε ο Πάνος Λάμπρου, μέλος της ομάδας των «53+», σε ραδιοφωνική του συνέντευξη.

Στο ίδιο πλαίσιο, της «διαφορετικής» κουλτούρας του ΣΥΡΙΖΑ που βασίζεται στη «συλλογικότητα και στην κατάθεση εναλλακτικών προτάσεων», κινήθηκε και η χθεσινή δημόσια δήλωση Σκουρλέτη μετά τη συνάντησή του με τον Αλέξη Τσίπρα.

Για το Μαξίμου ωστόσο, το πρόβλημα είναι ότι ο αντιμνημονιακός «ανταρτοπόλεμος» μπορεί μεν να είναι συλλογικά λυτρωτικός – και εν μέρει χρήσιμος – σε επίπεδο κόμματος, δεν εντάσσεται όμως στην κυβερνητική πολιτική ατζέντα που έχει επιλέξει να προωθήσει ο Αλέξης Τσίπρας. Και ότι η στρατηγική του πρωθυπουργού για γρήγορο κλείσιμο της αξιολόγησης και για άνοιγμα στην κοινωνία – εν μέσω διμέτωπου αγώνα για το χρέος και κατά της διαπλοκής – δεν εξυπηρετείται από την εικόνα ενός, κατά το ήμισυ τουλάχιστον, αρνητικού και επιφυλακτικού κομματικού μηχανισμού.

Το δίλημμα του ανασχηματισμού

Ως εκ τούτου, η δημόσια παρέμβαση των «53+» κατά των ιδιωτικοποιήσεων στην ενέργεια και υπέρ των θέσεων Σκουρλέτη αιφνιδίασε και ενόχλησε το πρωθυπουργικό επιτελείο. Πόσο μάλλον, αφού ο ίδιος ο «άτυπος επικεφαλής» των «53+», ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος είχε απαντήσει στο συνέδριο στις ενστάσεις Σκουρλέτη με την υπενθύμιση «μαζί συμφωνήσαμε και όλοι μαζί θα τα εφαρμόσουμε, μαζί τα κάναμε».

Αναλόγως, ενόχλησαν και τα μηνύματα του ίδιου του Πάνου Σκουρλέτη, μέσω συνεντεύξεων, περί σύνθεσης της κυβέρνησης δια της «υπόδειξης» των δανειστών, καθώς και οι χθεσινές δηλώσεις Δρίτσα ότι οι προγραμματικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν περιλαμβάνουν ιδιωτικοποιήσεις.

Το εάν – και σε ποιο βαθμό – η ενόχληση αυτή θα αποτυπωθεί και στον ανασχηματισμό θα φανεί τις επόμενες ημέρες. Και μαζί, θα δοθεί και η απάντηση στο δίλημμα ανάμεσα στην τήρηση των εσωκομματικών ισορροπιών και την ουσιαστική ανανέωση μιας κυβέρνησης που δείχνει – αναμενόμενη – μνημονιακή κόπωση και, ενίοτε, υπαρξιακό πολιτικό διχασμό…