Η πασχαλινή παρένθεση έλαβε τέλος, οι αναγκαίες – αν και ελάχιστες –επικοινωνιακές ανάσες δόθηκαν, και το πενθήμερο των νέων πολιτικών παθών ξεκινά: Από αύριο κι έως το Eurogroup της επόμενης Δευτέρας η κυβέρνηση καλείται να κερδίσει ένα διπλό, όσο και υψηλής δυσκολίας, στοίχημα – εκείνο του τελικού συμβιβασμού με τους δανειστές για το κλείσιμο της αξιολόγησης και την, παράλληλη, εσωτερική μάχη της πολιτικής διαχείρισης μιας ακόμη επώδυνης συμφωνίας.

Ο μηχανισμός των «προληπτικών» μέτρων

Στο πρώτο μέτωπο, ο μεγάλος κάβος παραμένει πάντοτε το «προληπτικό» πακέτο μέτρων των 3,6 δις ευρώ. Το δε ζητούμενο έως την 9η Μαίου είναι αφ΄ενός το ποιος θα είναι ο μηχανισμός ενεργοποίηση του εν λόγω πακέτου χωρίς να καταστεί αναγκαία η ψήφισή του από τη Βουλή και, αφ’ ετέρου, το εάν θα περιέχει συγκεκριμένα και «ονομαστικοποιημένα» μέτρα – μέτρα υψηλού πολιτικού κόστους, όπως η δέσμευση για περικοπές σε μισθούς και συντάξεις.

Το μήνυμα που επιχειρείται να σταλεί από τον – θεωρητικά τουλάχιστον – ήπιο ευρωπαϊκό άξονα των δανειστών είναι πως στην παρούσα φάση δεν απαιτείται η εξειδίκευση συγκεκριμένων μέτρων αλλά ένας «ενδεικτικός προσδιορισμός και καταμερισμός τους» όπως αναφέρουν κυβερνητικές πηγές.

Το τι ακριβώς σημαίνει όμως αυτός ο «ενδεικτικός προσδιορισμός» παραμένει ένα εξαιρετικά ευαίσθητο πολιτικό ερώτημα. Κυβερνητικά στελέχη επιμένουν πως δεν υπάρχει απαίτηση, ούτε θεσμικό πλαίσιο, «ονομαστικοποίησης», ωστόσο οι ίδιες πηγές αναγνωρίζουν ότι το ΔΝΤ αμφισβητεί σχεδόν ανοιχτά την αποτελεσματικότητα του «μίγματος» των βασικών μέτρων των 5,4 δις που έχουν ήδη συμφωνηθεί – και στηρίζονται κυρίως στην αύξηση των φόρων – και ζητά καθαρές δεσμεύσεις για περικοπές δαπανών. 

Σ΄ αυτό το πλαίσιο, δε, στο Μαξίμου και στο οικονομικό επιτελείο αναμένουν νέο γύρο ισχυρών πιέσεων έως τη Δευτέρα και τη συνεδρίαση του Eurogroup και δεν αποκλείουν νέες εκπλήξεις και ανατροπές από την πλευρά των πιστωτών.

Τα σενάρια πολιτικής διαχείρισης

Στο εσωτερικό πεδίο, ο επικοινωνιακός και πολιτικός σχεδιασμός προβλέπει διατήρηση των υψηλών τόνων κατά του ΔΝΤ αλλά και της Νέας Δημοκρατίας – η οποία θα καλείται σταθερά από την κυβέρνηση να απαντήσει «εάν ταυτίζεται με το Ταμείο» -, ενώ την ίδια ώρα στο Μαξίμου αξιολογούνται και… διαβαθμίζονται οι, ουκ ολίγες, εισηγήσεις για την πολιτική διαχείριση και τον επιμερισμό του κόστους μιας ενδεχόμενης συμφωνίας.

Σ’ αυτές τις εισηγήσεις περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, και η σύγκλιση ενός ακόμη συμβουλίου πολιτικών αρχηγών – προκειμένου «να τεθούν άπαντες ενώπιον των εθνικών ευθυνών τους», όπως λένε κυβερνητκές πηγές -, ή ακόμη και η επιδίωξη πλειοψηφίας 180 βουλευτών για την ψήφιση της συμφωνίας.

Τίποτε εκ των δύο δεν έχει ακόμη αποφασιστεί και τίποτα δεν έχει απορριφθεί – όπως δεν έχει εγκαταλειφθεί και το διαπραγματευτικό χαρτί της προσφυγής στις κάλπες. Το τελευταίο σενάριο, ωστόσο, δεν αποτελεί στρατηγική πολιτική επιλογή, ούτε καν σε επίπεδο plan B, και οποιοδήποτε ενδεχόμενο ενεργοποίησής του μπορεί να επέλθει μόνον ως συνέπεια – μικρότερου ή μεγαλύτερου – ατυχήματος…