Ο Χρήστος είναι πρώην χρήστης ναρκωτικών και πωλητής του περιοδικού «Σχεδία». Είναι ένας από τους τρεις ξεναγούς των «Αόρατων διαδρομών», που κάθε Σάββατο συνοδεύουν πολίτες σε μια συγκεκριμένη διαδρομή, και εξιστορούν τις εμπειρίες τους από τη ζωή στο δρόμο αλλά και τον εφιάλτη των ναρκωτικών. Της Μαρίας Αγγελοπούλου.

Αυτό το Σάββατο είχα την ευκαιρία να ακούσω από κοντά ιστορίες, που ποτέ δεν θα διάβαζα σε κανένα βιβλίο, και να δω εικόνες που καμία ταινία δεν μπορούσε να τις αποτυπώσει τόσο ζωντανές. Τόπος άφιξης ήταν τα γραφεία της «Σχεδίας» στο Μεταξουργείο. Μαζευτήκαμε περίπου 20 άτομα όλων των ηλικιών. Ο Χρήστος, μας είπε δύο λόγια για τον εαυτό του και για την ξενάγηση.

Ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε την περιπλάνηση στην πόλη μας.  Περπατώντας φτάσαμε στο ξενοδοχείο Ionis, που πλέον λειτουργεί ως ξενώνας αστέγων. Ο συνοδός μας ο Λάμπρος είναι ένας από τους 125 τυχερούς, που ζουν στο πρώην ξενοδοχείο. Όπως μας είπε έχει ένα κρεβάτι να κοιμηθεί και το ξενοδοχείο του παρέχει πρωινό και δύο γεύματα από το μαγειρείο του Δήμου Αθηναίων. Το 70% των αστέγων, που ζουν εκεί είναι άνδρες Έλληνες και μετανάστες.

Συνεχίζοντας κάναμε μια στάση απέναντι από την πλατεία Βάθης. Ο Χρήστος μας μίλησε για τον ΟΚΑΝΑ, που βρισκόταν λίγο πιο κάτω. «Το πρόβλημα ήταν μεγάλο. Κανείς δεν ήθελε τον ΟΚΑΝΑ στη γειτονιά του», μας είπε. «Ο τότε Υπουργός Υγείας μετέφερε τον ΟΚΑΝΑ στα νοσοκομεία». Ένας χρήστης μπορεί να περιμένει να μπει στο πρόγραμμα του έως και 7.5 χρόνια. «Το 18+ είναι ένα πρόγραμμα, που τελείωσα περίπου πριν 7 χρόνια. Χωρίζεται σε 3 στάδια: ευαισθητοποίησης, κλειστής  φάσης και κοινωνικής επανένταξης. Για να μπεις  σε αυτό το πρόγραμμα πρέπει να θέλεις ο ίδιος να ζήσεις, και να αλλάξεις τρόπο ζωής»

Κοντά στην Πλατεία Βάθης βρήκαμε το πρώην εφετείο κακουργημάτων. Παλιότερα στο θεόρατο αυτό κτήριο δικάζονταν και οι χρήστες ναρκωτικών, αφού η χρήση θεωρείτο κακούργημα. Πλέον το κτήριο μοιάζει με στοιχειωμένο.

Βγαίνοντας από τα σκοτεινά στενά μπήκαμε στην οδό Αγίου Κωνσταντίνου, που βρίσκεται το Εθνικό Θέατρο. Κατηφορίζοντας το δρόμο μια κυρία από την ομάδα με ρώτησε με αγανάκτηση «Γιατί έφτιαξαν τα ναρκωτικά; Αμαρτία τόσες ψυχές!».
Έξω από το θέατρο ο Χρήστος μοιράστηκε μαζί μας την αγάπη του για το θέατρο και μας εξήγησε πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε στην θεραπεία της απεξάρτησης του.
Επόμενη στάση ήταν η ΜΚΟ «PRAKSIS», που βοηθά πολίτες μας με σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Σε αυτό συμπεριλαμβάνεται το πρόγραμμα «Συν στο Πλην», χρηματοδοτούμενο από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

Μπαίνοντας στην τελική ευθεία της ξενάγησης, βρεθήκαμε στην αρχή της οδού Σοφοκλέους. Εκεί στεγάζεται το Κέντρο Σίτισης του Δήμου Αθηναίων, το οποίο δίνει 2.500 μερίδες φαγητό την ημέρα. Ανηφορίσαμε για να βγούμε στη Βαρβάκειο Αγορά. Ο οδός Σοφοκλέους με μετέφερε σε μια πόλη της Ανατολής. Έντονες μυρωδιές φαγητών και μπαχάρια μύριζαν σε όλο το δρόμο. Τραγούδια σε διάφορες γλώσσες, από άλλους πολιτισμούς ακούγονταν μέσα από τα μαγαζιά. Έβλεπα χαρούμενα και κατσουφιασμένα πρόσωπα να κοιτούν την πραγμάτια των μαγαζιών. Οι επιγραφές ήταν γραμμένες στα αραβικά. Θα έλεγε κανείς ότι η οδός Σοφοκλέους είναι ένα μικρό ανατολικό χωριό στο κέντρο της Αθήνας.

Στην Βαρβάκειο τελείωσε η ιδιαίτερη ξενάγηση των «Αόρατων Διαδρομών». Μέσα σε αυτές τις δύο ώρες κάτι είχε αλλάξει μέσα μου. Είδα την Αθήνα, όπως δεν την είχα ξαναδεί. Πέρασα  από στενά που δεν είχα ξαναπερπατήσει. Αυτό που θα θυμάμαι είναι η προσευχή που έκανε κάθε βράδυ ο κύριος Χρήστος όταν βρισκόταν στην κοινότητα των Ανώνυμων Ναρκομανών «Ανώτερη δύναμη, δώσε μου γαλήνη να δέχομαι τα πράγματα που δεν μπορώ να αλλάξω, το κουράγιο να αλλάξω αυτά που μπορώ και τη σοφία να γνωρίζω τη διαφορά τους».