Μπαίνοντας στο πάρκο από την πλαϊνή είσοδο δεν έβλεπα σκηνές, μόνο ανθρώπους να κυκλοφορούν. Στο μυαλό μου προσπαθούσα, άθελά μου, να διακρίνω πρόσφυγες και μετανάστες που εδώ και λίγο καιρό ζουν στο Πεδίον του Άρεως. Της Άννας Αμπάτη 

Προχωρώντας πιο βαθιά είδα τις σκηνές. Φιλοξενούν την προσπάθεια διαφυγής ανθρώπων, ολόκληρων οικογενειών που έχουν γνωρίσει το σκληρότερο πρόσωπο της ζωής, αυτό του πολέμου. Ψάχνουν μόνο έναν τόπο. Έναν τόπο ειρηνικό για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. 

Στην πλειοψηφία τους προέρχονται από το Αφγανιστάν. Πέρασαν από την Τουρκία στην Μυτιλήνη και από κει ταξίδεψαν στην Αθήνα. Η Ελλάδα αποτελεί μόνο ένα πέρασμα γι’ αυτούς. Οι περισσότεροι θέλουν να φτάσουν στη Γερμανία.  

Όσο περνούσε η ώρα ανακάλυπτα τη ζεστασιά, την ευγένεια και την υπομονή αυτών των ανθρώπων που παρ’ όλη την ταλαιπωρία τους είχαν το κουράγιο να χαμογελούν. Τα παιδιά χαρούμενα. Έτρεχαν πάνω κάτω χωρίς να τα πτοεί η ζέστη. Επιτέλους, μπορούν να παίξουν. 

Συγκινητική ήταν η στάση αλληλέγγυων πολιτών, οι οποίοι έφερναν προμήθειες και των γιατρών που έρχονταν για να τους εξετάσουν. Η κοινότητα των Αφγανών σε συνεργασία με το Στέκι Μεταναστών και το Φόρουμ Μεταναστών συντόνιζαν τις προσπάθειες. Οργάνωναν παιδικά παιχνίδια, μοίραζαν ενημερωτικά φυλλάδια και γεύματα.