Την διακοπή της καθημερινής ενημέρωσης για την εξέλιξη της πανδημίας του κοροναϊού στη χώρα μας ανακοίνωσε ο καθηγητής λοιμωξιολογίας, Σωτήρης Τσιόδρας.

Όπως ανέφερε στο εξής η εν λόγω ενημέρωση θα γίνεται μέσω γραπτών ανακοινώσεων από το υπουργείο Υγείας.

Παράλληλα, ο Σωτήρης Τσιόδρας ανακοίνωσε 10 νέα κρούσματα του ιού στη χώρα μας, με τον συνολικό αριθμό να φτάνει τα 2892. Όπως είπε, τα 8 από τα νέα κρούσματα είναι συνδεόμενα με ήδη γνωστό κρούσμα.

Επιπλέον, είπε ότι το τελευταίο 24ωρο καταγράφηκε ένας νέος θάνατος, ενώ συνολικά έχουν χάσει τη ζωή τους 173 άνθρωποι.

Σύμφωνα με την ενημέρωση, διασωληνωμένοι νοσηλεύονται 18 ασθενείς. Η διάμεση ηλικία τους είναι 69 ετών. Οι 4 είναι γυναίκες και οι υπόλοιποι άνδρες. Το 83,3% έχει υποκείμενο νόσημα ή είναι ηλικιωμένοι 70 ετών και άνω. Επιπλέον, 101 συμπολίτες μας έχουν εξέλθει των ΜΕΘ.

Από το σύνολο των κρουσμάτων το 55% αφορά άνδρες, ενώ τα 628 θεωρούνται σχετιζόμενα με ταξίδι από το εξωτερικό και 1647 (57%) είναι σχετιζόμενα με ήδη γνωστό κρούσμα.

Το «αντίο» Τσιόδρα 

Ανακοινόνωντας το τέλος των καθημερινών ενημερώσεων για τις εξελίξεις ο κ. Τσιόδρας ανέφερε: «Τέσσερις μήνες μετά επιστρέφουμε στην κανονικότητα. Θέλω κι εγώ σταδιακά να επιστρέψω στα δικά μου καθήκοντα». «Αναπάντεχα και απροσδόκητα βρέθηκα κοντά σας και αισθάνθηκα κοντά σας. Στην πατρίδα μας, παρά τις απώλειες, ο εχθρός δεν είχε τον τελευταίο λόγο και γι΄αυτό δεν του κάνω τη χάρη να ξανααναφερθώ σε αυτόν. Αντέξαμε όλοι μαζί», πρόσθεσε.

Ο κ. Τσιόδρας έκλεισε την ενημέρωση με απόσπασμα από ένα ποίημα, που απέδωσε στον Οδυσσέα Ελύτη, αν και η «πατρότητα» του ποιήματος αμφισβητείται και σύμφωνα με τα «ellinika hoaxes» δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο ελληνικό διαδίκτυο απο blogger σε κείμενο με τίτλο «Παράθυρα χωρίς θέα». 

Ακολουθεί ολόκληρο το ποίημα, όπως το διάβασε ο κ. Τσιόδρας: 

«Στην απλότητα βρίσκεται η ευτυχία»

Mπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.

Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.

Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.

Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ…
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ…

Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς.
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω… μερικές φορές…

Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν…