Μπορεί ο  δημοσιογράφος Κλεάνθης Λοϊζος, να ζήτησε συγγνώμη και να απέσυρε την φωτοσοπαρισμένη φωτογραφία που έδειχνε την βουλεύτρια του ΣΥΡΙΖΑ Ραλλία Χρηστίδου να αγορεύει στη βουλή ημίγυμνη, μετά το εξώδικο που έλαβε, ωστόσο το αρχικό του προσβλητικό σχόλιο, είχε σαν αποτέλεσμα οι ακόλουθοι του να συνεχίζουν να σχολιάζουν προσβλητικά, ρίχνοντας την Ρ. Χρηστίδου στην αρένα της τοξικής αρρενωπότητας των πολιτικών της αντιπάλων, θεωρώντας ότι έτσι την αποδομούν πολιτικά, όπως εξηγεί η ίδια στο tvxs.gr.

Στην ίδια λογική και ο Γρ. Ψαριανός, που απέσυρε την ψεύτικη φωτογραφία, αλλά όχι τον προσβλητικό χαρακτηρισμό.

«Δυστυχώς το “αντισύριζα μέτωπο” συχνά απολιτικά και χυδαία, έχοντας όμως πάντα πολιτικό επίδικο… Συκοφάντες, στη γκαιμπελική λογική “πες, πες, κάτι θα μείνει”» λέει η Ρ. Χρηστίδου που μετά τα εξώδικα προχώρησε σε μηνύσεις: «Θέλω να δείξω ότι δε μπορούν να μας στοχοποιούν και μένα και άλλες συντρόφισσες και συντρόφους, χωρίς συνέπειες.»

Ήταν η πρώτη φορά που δεχθήκατε επίθεση σεξιστική και μέσω fake news;

Όχι, δεν ήταν. Δυστυχώς  το «αντισύριζα μέτωπο», όπως έχουμε συνηθίσει πλέον να αποκαλούμε ένα συνοθύλευμα μέσων και ατόμων που εκφράζεται συχνά απολιτικά και χυδαία, έχοντας όμως πάντα πολιτικό επίδικο, με έχει στοχοποιήσει και στο παρελθόν. Η πληθώρα των μέσων που διαθέτει το «μέτωπο» είναι τέτοια, που αν δεν αντιδράσεις στις συκοφαντίες, οι οποίες αθροίζονται, η ανωτερότητα εκλαμβάνεται ως αδυναμία και ο κόσμος καταλήγει να πιστεύει ότι μάλλον έτσι θα είναι, όπως τα λένε οι συκοφάντες, στη γκαιμπελική λογική «πες, πες, κάτι θα μείνει». Θέλω να δείξω ότι δε μπορούν να μας στοχοποιούν και μένα και άλλες συντρόφισσες και συντρόφους, χωρίς συνέπειες.

Γιατί στείλατε εξώδικο και δεν κάνατε απλώς καταγγελία μέσω ανακοίνωσης όπως συνηθίζεται;

Γιατί με ενδιέφερε η αποκατάσταση της αλήθειας και όχι να τιμωρήσω κάποιον, που μπορεί να είχε αυτού του είδους τη «δημοσιογραφία» ως επάγγελμα. Η αποκατάσταση της αλήθειας βέβαια, όφειλε να συνοδεύεται με μια ξεκάθαρη συγγνώμη, που για να είναι ξεκάθαρη όφειλε να είναι κάτι παραπάνω από μια απλή ανακοίνωση, με τα επόμενα διαδικτυακά «σχόλια» να συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο.

Γι’ αυτό προχωράτε σε μήνυση; Είναι πολιτικοί οι λόγοι;

Η συκοφαντία έγινε για πολιτικούς λόγους και ακριβώς για τους ίδιους λόγους αντέδρασα  προσφεύγοντας στη δικαιοσύνη. Δεν είναι τυχαία η στιγμή που μου έγινε η επίθεση. Ενόχλησε η τοποθέτησή μου στο νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις, γιατί ήταν αντίθετη στη «γραμμή» της αμαύρωσης των διαδηλώσεων για την τραγωδία της Μαρφίν, γιατί ήταν αντίθετη στην εργαλειοποίηση της αστυνομίας για να περάσουν οι αντιδραστικές κυβερνητικές μεθοδεύσεις. Αλλά πέρα από το απαράδεκτο νομοσχέδιο και τις έντονες αντιπαραθέσεις  που προκάλεσε στη Βουλή, ας μη γελιόμαστε: η κλασική «δεξιά» ρητορική, ιδιαίτερα προς εχθρούς και αντιπάλους έχει τον σεξισμό ως βασικό όπλο.

Ο σεξισμός και τα fake news καλπάζουν στον δημόσιο λόγο, ωστόσο οι συνάδελφοί σας δεν προσφεύγουν συχνά σε ένδικα μέσα όπως κάνατε εσείς και η Δ. Αυγέρη, ενώ έχουμε πληθώρα τέτοιων περιστατικών. Γιατί;

Πιστεύω ότι κάθε «τέτοιο περιστατικό» είναι μοναδικό και  πρέπει να αντιμετωπίζεται αντίστοιχα. Είναι ευχής έργο ο Τύπος, να ασκεί έλεγχο στην πολιτική ζωή και να αναδεικνύει τα κακώς κείμενα, και σε αυτό το επίπεδο έχει τον σεβασμό και την εκτίμηση του χώρου της αριστεράς, ο οποίος ήταν πάντα αντίθετος σε πολιτικές διώξεις. Αλλά όταν η συζήτηση αφορά κοινούς συκοφάντες και λασπολόγους, η πολιτική μας συνέπεια και η ανάγκη για ενημέρωση του κόσμου επιτάσσει άμεση και θεσμική αντίδραση. 

Η κοινωνία είναι ευαισθητοποιημένη τελικά σε σχέση με αυτά τα θέματα;

Πιστεύω ότι η μονομέρεια των ΜΜΕ, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια έχει πλήξει σημαντικά την αξιοπιστία τους. Δηλαδή οι πολίτες δεν περίμεναν τη λίστα Πέτσα για να χάσουν την εμπιστοσύνη τους στην ενημέρωση. Από την άλλη πλευρά τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης παράλληλα με την αμεσότητα και τη φρεσκάδα τους ενέχουν, λόγω της ταχύτητας διάδοσης της πληροφορίας και της ανωνυμίας της, εγγενή ζητήματα παραπληροφόρησης. Οπότε το κοινό, ενδιαφέρεται μεν να ενημερωθεί αλλά είναι και δύσπιστο και πιο επιρρεπές από ότι στο παρελθόν στις ψευδείς ειδήσεις και στην αναπαραγωγή τους. Εκεί θα έλεγα οφείλεται και η δική μου ευαισθησία στο θέμα που συζητάμε: δεν ανέχομαι παραπληροφόρηση και fake news  στο όνομά μου και με τη στάση μου θέλω να δείξω ότι αξίζει να αντιδράσει κανείς, αξίζει να μην αφήσει τον κόσμο στο «Έλα μωρέ όλοι ίδιοι είναι». Γιατί, πώς να το κάνουμε, δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

Πόσο εύκολα μπορεί να αλλάξει αυτή η κουλτούρα με δεδομένο, ότι την καλλιεργούν πολλά ΜΜΕ;

Δεν είναι εύκολο να αλλάξει η κουλτούρα αυτή,  αλλά είναι απαραίτητο να αλλάξει. Θέλω να πιστεύω ότι έρχεται ο καιρός που θα γίνει κοινή απαίτηση για αλλαγή από τα κάτω, δηλαδή ότι ο κόσμος θα αρχίσει να αντιδρά –όπως έχει κάνει και στο παρελθόν- απαιτώντας πλουραλιστική και αμερόληπτη ενημέρωση. Εννοείται ότι και σε ατομικό επίπεδο,  μία αντίδραση τη φορά, μία θεσμική απάντηση τη φορά, θα δώσουν τον τόνο, το μήνυμα ότι «ο τοίχος» δεν είναι αδιαπέραστος. Ιδιαίτερα στην περίπτωση των γυναικών, είναι και ένα εξτρά μήνυμα. Ότι συμβαίνει σε όλες μας και ότι δεν είναι μάταιο να αντιδρά και να εξανίσταται η καθεμιά μας όταν αδικείται εξόφθαλμα.

Ζητήσατε κι από τον κο Ψαριανό μία συγγνώμη. Τελικά απέσυρε την «πειραγμένη» φωτό κι όχι το σχόλιο. Σας ικανοποίησε;

Ζήτησα πράγματι να αποσύρει τη φωτογραφία που είχε αναρτήσει και να ζητήσει συγγνώμη για το λάθος του. Απέσυρε τη φωτογραφία, αλλά δεν «απέσυρε» τα σχόλια με τα οποία συνόδευε τη φωτογραφία. Και δεν ζήτησε συγγνώμη, ως όφειλε τόσο για τη φωτογραφία, όσο και για το ύφος και το ήθος των σχολίων. Με θλίβει που όλη αυτή η χοντροκοπιά εκλαμβάνεται και ως «υπερβολική ευαισθησία» από την πλευρά μου.  Αλλά, είπαμε, δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

Πως θα κινηθείτε από εδώ και στο εξής;

Στο συγκεκριμένο ζήτημα με ενδιαφέρει να αποκατασταθεί πλήρως η αλήθεια. Το θέμα είναι πρωτίστως πολιτικό και ας είναι «επι προσωπικού», που λένε. Ελπίζω να μην χρειαστεί να επανέλθω σε τίποτε παρόμοιο στο μέλλον. Η πολιτική δουλειά των ημερών είναι και πολλή και πολύ σημαντική και ενδιαφέρουσα. Στη συνέχεια λοιπόν επικεντρωνόμαστε εκεί, πάντα με το ίδιο πάθος και χωρίς να φοβόμαστε κανέναν. Ο κόσμος –εφόσον και εμείς αγωνιζόμαστε ενάντια στα fake news- μας βλέπει μας ακούει και μας κρίνει όλους.