Ήταν να γίνουν 19 Φεβρουαρίου οι εκλογές. Ανακάλυψαν όμως ότι η διαδικασία απομείωσης του χρέους και η υπογραφή της δανειακής σύμβασης απαιτούν περισσότερο χρόνο, έτσι άρχισαν να μιλούν οι πολιτικοί αρχηγοί και οι εκπρόσωποί τους για Μάρτιο, έως ότου διαπιστώθηκε αρμοδίως ότι η πιθανότερη Κυριακή του Μαρτίου, αυτή της 25ης, αποκλείεται μια και είναι μέρα εθνικής επετείου. 

Ads

Και δεν είθισται να ψηφίζουμε σε μέρες εθνικών επετείων, κυρίως όταν οι εποχές και οι συνθήκες τους ενδέχεται να υπερτονώσουν το εθνικό φρόνημα και τα αποτελέσματα να είναι ακόμα χειρότερα για όσους περιμένουν τα άσχημα.                                                                               
 
Μπαίνοντας στον Απρίλιο, στον μήνα δηλαδή που φέρεται ως σίγουρος απο ΜΜΕ και πολιτικούς (γιατί τόση σιγουριά άραγε;) για τη διενέργεια των… πρόωρων εκλογών, διαπιστώνουμε ότι η πρώτη Κυριακή του μήνα αποκλείεται, όχι μόνο επειδή είναι η τελευταία των Νηστειών, αλλά επειδή είναι πρωταπριλιά. Και για ευνόητους λόγους την παρακάμπτει κανείς και ψάχνει άλλη Κυριακή για εκλογές.
 
Την επομένη ας πούμε. Όμως η επομένη (8 Απριλίου) είναι των Βαΐων μια και το Πάσχα πέφτει φέτος στις 15 Απριλίου, άρα αποκλείονται και οι δύο αυτές Κυριακές. Εκτός πια κι αν είναι τόσο μεγάλη εθνική ανάγκη (αλήθεια, πως προσδιορίζεται αυτή στις μέρες μας, ίσως ανάλογα με τις προτεραιότητες των αγορών, του eurogroup και της κυρίας Μέρκελ;) και ψηφίσουμε πασχαλιάτικα.
 
Επειδή όμως είμαστε λαός με υπερήφανη ηγεσία που δεν υποκύπτει σε άθλιες πιέσεις και εκβιασμούς, δεν θα το κάνουμε. Θα κοιτάξουμε την επόμενη Κυριακή, του Θωμά (όχι του Μαύρου, του άλλου, του άπιστου που εκλήθη να θέσει το δάκτυλο επί του τύπου των ήλων) ως πιθανή- αλλά τι προετοιμασίες να έχει κάνει και το κράτος μας εν μέσω Μεγάλης Εβδομάδος και Πάσχα για να προκάνουμε εκλογές του Θωμά;
 
Μένει η τελευταία Κυριακή του Απριλίου, η 29η του μηνός που είναι εξαιρετική Κυριακή αν και μία μέρα μετά ακολουθεί η (και εργατική)  Πρωτομαγιά.  
 
Αν το παρακάμψουμε όμως αυτό, μπορεί κάποιος (και όχι μόνο ένας) να εγείρει το επιχείρημα, μα τον φάγαμε τον Απρίλιο, και το PSI προχωράει μια χαρά, είμαστε στην αρχή της εφαρμογής του δεύτερου μνημονίου, δεν το αφήνουμε το πράγμα να στρώσει και πάμε αργότερα σε εκλογές; Άλλωστε ποιος βιάζεται;
 
Η αλήθεια είναι ότι ο μόνος που φαίνεται να βιάζεται είναι ο κ. Α. Σαμαράς που όμως έχει αλλάξει κάνα δυο φορές θέσεις τόσο σε ζητήματα μνημονίου με αποτέλεσμα να απολέσει σε αυτή τη φάση 21 βουλευτές, όσο και σε θέματα ημερομηνίας των εκλογών που τις θέλει μεν εδώ και τώρα αλλά το εδώ και το τώρα αποδεικνύονται εξαιρετικά ευέλικτες και κινητικές έννοιες.
 
Άλλωστε όπως είπε ο υπουργός Επικρατείας  Γ. Σταυρόπουλος την Δευτέρα το βράδυ (13 Φεβρουαρίου) στο τηλεοπτικό δελτίο του Alpha για να γίνουν οι εκλογές πρέπει να τα έχουμε κάνει όλα σωστά, την απομείωση που είπαμε πριν, την εφαρμογή της δανειακής σύμβασης, άλλες εκκρεμότητες που απορρέουν απο τις υποχρεώσεις μας ως συμβαλλομένου μέρους, και, ότι άλλο μας ζητήσουν οι τοκογλύφοι εταίροι/συνεταίροι και αφεντικά των αγορών. Ο ίδιος, διευκρίνισε ότι «αν τα κάνουμε όλα σωστά μπορούμε να πάμε σε εκλογές μέσα στον Απρίλιο» (την τελευταία Κυριακή όπως περιγράψαμε νωρίτερα, γιατί τις άλλες μάλλον δεν γίνεται) κάτι που αφήνει ανοιχτό το θέμα μετάθεσης των εκλογών, μια και το «μπορούμε» είναι ρήμα με δυνητική έννοια. Νωρίτερα, το μεσημέρι της ίδιας μέρας ο ίδιος υπουργός και στενός φίλος και συνεργάτης του πρωθυπουργού Λ.Παπαδήμου είχε δηλώσει: «Η κυβέρνηση πήρε την εμπιστοσύνη της Βουλής, η θητεία της οποίας τελειώνει το 2013. Ας αφήσουμε τον πρωθυπουργό να επιλέξει πότε θα οδηγήσει με ασφάλεια τη χώρα στις εκλογές».  Αυτό κι αν άφηνε ανοιχτό το θέμα! 
                                                          
Δυο ώρες μετά, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παντελής Καψής, περισσότερο εκπαιδευμένος σε θέματα πολιτικών ισορροπιών, φρόντιζε να απαλύνει το νόημα των προηγούμενων δηλώσεων : «Περί το τέλος του Μαρτίου ολοκληρώνεται το έργο της παρούσας κυβέρνησης και από τον Απρίλιο ανοίγει ο δρόμος για εκλογές». Κανείς απο τους δύο δεν λέει ότι οι εκλογές θα γίνουν τον Απρίλιο.  Στην καλύτερη περίπτωση για όποιον επείγεται, ο κ. Καψής «δωρίζει» τη δυνατότητα διενέργειάς τους την εποχή εκείνη : «…και απο τον Απρίλιο ανοίγει ο δρόμος για εκλογές». Που σημαίνει ότι μπορεί γίνουν τέλος Απριλίου, αλλά και Μάιο, Ιούνιο, ίσως και αργότερα.                                                       
 
Κυρίως αν έτσι επιβάλλουν (λέμε τώρα…) οι συνθήκες και τα εθνικά συμφέροντα.

Τη Δευτέρα επίσης (καθόλου τυχαίο στο βαθμό που λίγες ώρες πριν είχαν σημειωθεί οι σημαντικές αναταράξεις στα δυο μεγάλα κόμματα αλλά και στο ΛΑΟΣ)  ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ Πάνος Μπεγλίτης δήλωνε ραδιοφωνικά στο ΒΗΜΑ 99,5 ότι «εκλογές σε μια συγκυρία τόσο φορτισμένη συναισθηματικά, θα δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα».
 
Αν όμως άρει την εμπιστοσύνη του στην κυβέρνηση ο κ. Α. Σαμαράς και αποσύρει τους υπουργούς του; Τότε θα πέσει η κυβέρνηση απαντούν οι περισσότεροι.
 
Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Μόνο αν θέλει το ΠΑΣΟΚ, ο Γ. Α. Παπανδρέου, το ΛΑΟΣ και ο κ. Καρατζαφέρης και ορισμένοι ανεξάρτητοι, μπορεί να γίνει έτσι. Μόνο αν κρίνουν ότι τους συμφέρει κάτι τέτοιο, να χρεώσουν δηλαδή στη ΝΔ και τον κ. Σαμαρά την πτώση της κυβέρνησης, θα την αφήσουν να πέσει. Αν εκτιμούν ότι δεν τους συμφέρει, τότε πάλι θα προσπαθήσουν να του χρεώσουν την προσπάθεια να ρίξει την κυβέρνηση επικεντρώνοντας τα επιχειρήματα τους στη διαπίστωση ότι «νοιάζεται μόνο για να γίνει πρωθυπουργός γι’ αυτό αλλάζει τόσο εύκολα θέσεις, γι’ αυτό και θέλει να ρίξει την κυβέρνηση».       
                    
Μπορούν όμως χωρίς τη ΝΔ να κρατήσουν την κυβέρνηση αριθμητικά; Ναι, μπορούν.                                                                                                      
 
Να δούμε τους αριθμούς μετά τα νέα δεδομένα στη Βουλή :
 
· Η Νέα Δημοκρατία ξεκίνησε με 95 βουλευτές, στην πορεία ανεξαρτοποιήθηκαν 8, έτσι είχε πριν την κρίσιμη ψηφοφορία 83 βουλευτές. Μετά τις διαγραφές και τα «όχι» στο δεύτερο μνημόνιο, έμεινε με 62.
 
· Το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε με 160 βουλευτές, στην πορεία ανεξαρτοποιήθηκαν 7 βουλευτές, «μπήκε» στην ψηφοφορία της Κυριακής με 153. Μετά τις διαγραφές έχει 131 βουλευτές. 
 
·Το ΛΑΟΣ ξεκίνησε με 16 βουλευτές, μετά τις διαγραφές Βορίδη και Γεωργιάδη έχει 14 βουλευτές.
 
·Στους ανεξαρτήτους της Βουλής υπάρχει η κ. Ντόρα Μπακογιάννη, επικεφαλής ομάδας 3 βουλευτών (Χρ. Μαρκογιαννάκης. Λ. Αυγενάκης. Γ. Κοντογιάννης που συγκροτούν τη Δημοκρατική Συμμαχία).
 
Υπάρχουν επίσης οι προερχόμενοι απο τη ΝΔ Έλσα Παπαδημητρίου και Σωτ. Χατζηγάκης που ψήφισαν «ναι» την Κυριακή.
 
Η κυβέρνηση Παπαδήμου μπορεί πιθανότατα (αριθμητικά τουλάχιστον) να υπάρξει και χωρίς τη ΝΔ: 131 ψήφοι απο το ΠΑΣΟΚ + 14 απο το ΛΑΟΣ + 4 απο τη Δημ. Συμμαχία + 2 οι δύο απροναφαερθένβυτες ανεξάρτητοι, έχουμε ένα σύνολο 151 βουλευτών. Σε αυτούς κάλλιστα μπορούν  να προστεθούν οι διαγραμμένοι από το ΛΑΟΣ Μ. Βορίδης και Α. Γεωργιάδης αφού στο σημείο αυτό συμπλέουν με τον πρώην αρχηγό τους Γ. Καρατζαφέρη.

Ο κ. Καρατζαφέρης τάχθηκε κατά των μέτρων (αν και απέσυρε την κοινοβουλευτική του ομάδα την ώρα της ψηφοφορίας με αποτέλεσμα οι βουλευτές του ΛΑΟΣ να μην καταγραφούν στο «όχι» αλλά ως απόντες) αλλά σύμφωνα με επαναλαμβανόμενες δηλώσεις του στηρίζει την κυβέρνηση Παπαδήμου, όσο αντιφατικό μπορεί να μοιάζει αυτό. 
 
Φθάνουμε έτσι τον αριθμό των 153 που (μπορεί να) στηρίζουν την κυβέρνηση, χωρίς να αποκλείονται οι εκπλήξεις ευρύτερης στήριξής της απο άλλους βουλευτές. Και δεν εννοούμε εδώ τους «ύποπτους» λόγω φιλελεύθερων ιδεών Κυρ. Μητσοτάκη (αδελφό της Ντόρας Μπακογιάννη) ή Κωστή Χατζηδάκη.
 
Μήπως ο περισσότερο απο άλλους αθώος περί τα πολιτικά, υπουργός Επικρατείας  Γ. Σταυρόπουλος είπε απλώς την αλήθεια; Διότι αλήθεια είναι ότι τυπικά η θητεία της παρούσας κυβέρνησης λήγει τον Σεπτέμβριο του 2013. Για να είμαστε πιο ακριβείς, της παρούσας Βουλής, όχι της παρούσας κυβέρνησης. Της παρούσας Βουλής, η οποία μπορεί να σχηματίζει κυβερνήσεις, κάτι που συνέβη και στην περίπτωση της κυβέρνησης Παπαδήμου.
 
Όμως, ας μην ανησυχούν όσοι θορυβήθηκαν. Μπορεί τελικά οι εκλογές να γίνουν τον Απρίλιο. Μερικές σκέψεις ήταν, που εδράζονται σε δεδομένα, ημερομηνίες, ημερολόγιο, αριθμούς και συνεργασίες. Χωρίς καν να έχουν αναλυθεί (και πως άλλωστε) οι συνθήκες που δημιουργούνται στην πολιτική ζωή απο την ύπαρξη στη Βουλή των 300, 63 ανεξάρτητων βουλευτών.