Ο εκδοτικός οίκος Oxford University Press (OUP), τμήμα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, ύστερα από έρευνα, έδωσε τέρμα στις θεωρίες που ήθελαν τον συγγραφέα Κρίστοφερ Μάρλοου να είναι ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Ωστόσο αναγνώρισε τον Μάρλοου ως συνδημιουργό τριών έργων του Σαίξπηρ. Σύμφωνα με την έρευνα του New Oxford Shakespeare, 17 από τα 44 έργα του Σαίξπηρ έχουν γραφτεί μαζί με άλλους θεατρικούς συγγραφείς ή έχουν γίνει κάποιες παρεμβάσεις.

Πλέον οι δύο δραματουργοί θα εμφανίζονται μαζί, ως συγγραφείς,  στις εκδόσεις τριών πράξεων του έργου «Ερρίκος Στ’», και ειδικότερα στις πράξεις ένα, δύο και τρία, καθώς οι ερευνητές έχουν επαληθεύσει τη συμμετοχή του Μάρλου στη συγγραφή του θεατρικού. Η θεωρία ότι ο Μάρλοου είχε βοηθήσει στη συγγραφή του Ερρίκου Στ’ χρονολογούνται από τον 18ο αιώνα. Αυτή είναι, όμως, η πρώτη φορά που θα αναγνωριστεί επισήμως η συμμετοχή του στη δημιουργία του θεατρικού.

Στην έρευνα συμμετείχαν 23 επιστήμονες από πέντε χώρες με επικεφαλής τέσσερις καθηγητές: Τον Γκάρι Τέιλορ του Πανεπιστημίου τη Φλόριντα, τον Τζον Τζόουετ του Ινστιτούτου Σαίξπηρ του Πανεπιστημίου του Μπέρμπινγκχαμ, τον Τέρι Μπόουρους του Πανεπιστημίου της Ιντιάνα των ΗΠΑ και του Γκάμπριελ Έγκαν του Πανεπιστημίου Μοντφορτ του Λέστερ.

«Η ορθόδοξη άποψη ήταν πως ο Σαίξπηρ δεν είχε καμία συνεργασία με κανέναν άλλο συγγραφέα. Όταν το “Oxford Shakespeare” το 1986 ανέφερε για πρώτη φορά πως σε οκτώ θεατρικά έργα του Σαίξπηρ συμμετείχαν και άλλοι δημιουργοί, ορισμένοι εξοργίστηκαν. Οι έρευνες που έχουν γίνει από το 1986 μέχρι σήμερα έχουν καταστήσει πλέον σαφές πως είχαμε υποτιμήσει τον αριθμό των έργων του Σαίξπηρ που ήταν προϊόν συνεργασίας», δήλωσε ο Γκάρι Τέιλορ και πρόσθεσε:

«Το 1986 είχαμε εντοπίσει συνεργασίες σε οκτώ από τα 39 έργα του. Δηλαδή ένα ποσοστό λίγο μεγαλύτερο από το 20%. Το 2016 πλέον το ποσοστό αυτό ανέρχεται σε 38%».

Σε ορισμένες περιπτώσεις πρόκειται για συνδημιουργούς των έργων, όπως συμβαίνει με τον Κρίστοφερ Μάρλοου για το «Ερρίκος Στ’». Σε άλλες περιπτώσεις πρόκειται για κάποιες προσθήκες που έγιναν πριν από τη δημοσίευση των έργων, όπως συνέβη με τον Τόμας Μίντλετον, στο «Τέλος καλό, όλα καλά». «Δεν μπορείς να πεις τίποτα για τον Σαίξπηρ, χωρίς κάποιος να διαφωνήσει μαζί σου. Ωστόσο η γνώση μας προέρχεται από αυτό το είδος της αντιπαράθεσης», καταλήγει ο Τέιλορ.