Στηρίξτε την Ελλάδα» – «Δώστε κι εσείς 50 δις για να σωθεί»: Ο διάλογος αυτός του Τζακ Λιου και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που αποκάλυψε ο ανταποκριτής του Mega στο Βερολίνο επικαλούμενος αμερικανική πηγή, αποτυπώνει πλήρως και τις δομικές ρίζες του ελληνικού αδιεξόδου: Γερμανία, ΔΝΤ και ΗΠΑ, από διαφορετική αφετηρία και για διαφορετικούς λόγους, επιμένουν στην αποτυχημένη, έως και καταστροφική, συνταγή και ετοιμάζονται να διαπράξουν, για τρίτη φορά, το ίδιο λάθος.

Η Ουάσιγκτον, όπως και το ΔΝΤ, γνωρίζουν ότι με την αυτοκτονική λιτότητα το ελληνικο χρέος δεν πρόκειται ποτέ να γίνει βιώσιμο και να αποπληρωθεί. Η Ουάσιγκτον όμως δεν βάζει τα λεφτά διότι ούτε… μέλος της ευρωζώνης είναι, ούτε η Ελλάδα αποτελεί πολιτεία τον ΗΠΑ, το δε Ταμείο αντί του αμφιλεγόμενου μεν, αλλά θεμελειωδώς τεχνοκρατικού του ρόλου επιλέγει να γίνει παίκτης στην ευρωπαϊκή διπλωματία των πολιτικών σκοπιμοτήτων. Και αντί να επιμείνει στο κούρεμα του χρέους, κόντρα στις γερμανικές θέσεις, συναινεί και επαυξάνει στην αδιέξοδη μονομερή λιτότητα μετά από πέντε χρόνια ύφεσης.

Η δε Γερμανία, από την πλευρά της, προκειμένου να αποφύγει την – πολιτικά δύσκολη για τη Μέρκελ – συζήτηση περί ελάφρυνσης του χρέους, ετοιμάζεται να βάλει και τη νέα θηλιά στο λαιμό της Ελλάδας, αλλά και της ευρωζώνης μεσοπρόθεσμα: Ετοιμάζει τρίτο πακέτο – δάνειο ύψους 50 δις, εάν ισχύουν τα όσα είπε ο Σόιμπλε στον αμερικανό υπουργό Οικονομικών Τζακ Λιού, ένα δάνειο που απλά θα κάνει οριστικά το ελληνικό χρέος «εις το διηνεκές» μη εξυπηρετήσιμο.

Η απόσταση Γερμανίας – ΔΝΤ, άλλωστε, είναι κι εκείνη που έχει οδηγήσει στον σημερινό γόρδιο δεσμό. «Αντί να επιλέξουν πραγματική λύση επέλεξαν να εμφανίσουν ως μεταξύ τους συμβιβασμό τον… τετραγωνισμό του κύκλου: Και μέτρα σκληρής λιτότητας, και καμία συζήτηση για κούρεμα του χρέους. Αυτή η εξίσωση δεν θα βγει ποτέ, σε κανένα οικονομικό πείραμα στον πλανήτη», έλεγε χαρακτηριστικά στέλεχος του οικονομικού επιτελείου μετά και τη νέα παρέμβαση του Μπαράκ Ομπάμα στη σύνοδο της G7.

Πιο αποκαλυπτικά απ’ όλους, δε, το είπε ο Αμπροουζ Εβανς Πρίτσαρντ στο άρθρο του στην Telegraph για «το θανάσιμο αμάρτημα του ΔΝΤ στην Ελλάδα»: «Το Ταμείο», έγραψε « δρα ως ιμπεριαλιστικός λακές. Γνωρίζει ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αποπληρώσει το χρέος της με δρακόντεια λιτότητα» και πρόσθεσε: «Τα προγράμμα του Ταμείου επιβάλλουν συνήθως σκληρές μεταρρυθμίσεις, αλλά την ίδια ώρα διαγράφουν μεγάλο μέρος του χρέους και αποκαθιστούν την εξωτερική βιωσιμότητα των χωρών. Αλλά όλα αυτά ξεχάστηκαν στην περίπτωση της Ελλάδας. Το ΔΝΤ επέβαλλε μια ωμή εκκαθάριση χωρίς να την αντισταθμίσει με μέτρα τόνωσης ή ανακούφισης.

Κατά τον Πρίτσαρντ το ΔΝΤ γνωρίζει τι πρέπει να γίνει αλλά δεν αποφασίζει να έρθει σε ανοιχτή σύγκρουση με την ευρωζώνη, εν ολίγοις με τη Γερμανίας. Ανάλογη… αναποφασιστικότητα, όμως, επιδεικνύει μάλλον και η αμερικανική κυβέρνηση, παρά τις αλλεπάλληλες πιέσεις και παραινέσεις για «στήριξη» της Ελλάδας και επίλυση της κρίσης. Διότι αυτή τη στιγμή η πιο αποτελεσματική πίεση από πλευράς Ουάσιγκτον ίσως δεν θα ήταν εκείνη προς το Βερολίνο αλλά προς το Ταμείο, στο οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες τυγχάνουν και παραμένουν ο μεγαλύτερος μέτοχος. Μια πίεση, που θα είχε ως στόχο την ανάδειξη σε πρώτο και μείζον διακύβευμα την αναδιάρθρωση – με τον όποιον τρόπο – του ελληνικού χρέους.