Κινητοποιήσεις, απεργίες, καταλήψεις και μεγάλες ελλείψεις λόγω των… μνημονιακών μεταρρυθμίσεων και μέτρων όπως και του νομοσχεδίου που πρόκειται να ψηφιστεί την επόμενη εβδομάδα. Τι ακριβώς συμβαίνει στη Παιδεία; Mαθητές του 2ου ΕΠΑΛ της Σιβιτανιδείου αποκαλύπτουν στο tvxs και την Κρυσταλία Πατούλη ότι από την αρχή της σχολικής χρονιάς δεν γίνεται παράδοση μαθημάτων, ενώ ο Διευθυντής τους Γιάννης Λεούσης, απαντά: «… Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό». O συγγραφέας Μάνος Κοντολέων σχολιάζει πως «τίποτε πλέον δε τον ξαφνιάζει σ΄ αυτόν τον τόπο», ενώ ο φιλόλογος – συγγραφέας Λαοκράτης Βάσσης επισημαίνει ότι «δεν μπορούμε με πρόσχημα τα χάλια της παιδείας  να φυγομαχούμε», καθώς, παράλληλα, ο συγγραφέας Δημήτρης Σωτάκης υπερθεματίζει.

Ads

Mαρτυρία μητέρας, μαθητή του δευτέρου ΕΠΑΛ της Σιβιτανιδείου Σχολής:
«Oι καθηγητές, δεν κάνουν μάθημα, τους λένε κυρίως διάφορες ιστορίες για να περάσει η ώρα μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι, στην καλύτερη περίπτωση με θέμα: Πόσο δύσκολη είναι η ζωή»!

Μαρτυρίες μαθητών του δεύτερου ΕΠΑΛ της Σιβιτανιδείου Σχολής:
« – Από τότε που έχουν αρχίσει τα σχολεία, δεν κάνουμε μάθημα, το έχουμε ρίξει στα τρίωρα και τα τετράωρα, γιατί δεν έχουμε καθηγητές για να αναπληρώσουν τις ώρες. Καθόμαστε στην τάξη και κάθε καθηγητής που αντιστοιχεί σε οποιοδήποτε μάθημα, μας μιλάει για λίγο, σχετικά με το τι περιέχει αυτό το μάθημα ή πώς θα μας χρησιμεύσει και μετά καθόμαστε… Μιλάμε με τον διπλανό μας, ο καθηγητής μιλάει για άλλα θέματα ή μιλάμε και εμείς, γενικά, μαζί του.

– Με ένα τετράδιο πάω κάθε μέρα, και ένα στυλό, και δεν έχω σημειώσει τίποτα.

– Κάναμε κατάληψη τέσσερις-πέντε μέρες, με αιτήματα να έρθουν καθηγητές, να κάνουμε κανονικά τα μαθήματα, να μας παραδίδουν ύλη, να κάνουμε κανονικά τις ώρες και όχι μόνο τρίωρα ή τετράωρα, να μας δώσουν βιβλία, που δεν μας έχουν δώσει ακόμη τίποτα, και δεν έχουμε κάνει ούτε ένα μάθημα, και επίσης, δεν έχουμε ούτε σφουγγάρια, ούτε κιμωλίες…

– Οι καθηγητές, μας λένε ότι είναι πολύ χάλια η κατάσταση, και ότι πρέπει να περιμένουμε τους αναπληρωματικούς καθηγητές για να κάνουμε μάθημα. Μέχρι στιγμής, δεν μας έχουν πει ούτε π.χ. ελάτε την επόμενη μέρα, και να έχετε λύσει αυτές τις ασκήσεις, και δεν μας έχουν δώσει όχι μόνο βιβλία, ούτε φωτοτυπίες ή cd για να διαβάσουμε.

– Οι καθηγητές που έχουμε τώρα, κάθε μέρα αλλάζουνε. Κάθε μέρα, σχεδόν, βλέπουμε και άλλον καθηγητή.

– Κάναμε συμφωνία με τον Διευθυντή, ότι εάν μέχρι τη Δευτέρα δεν έρθουν οι νέοι καθηγητές, θα ξαναγίνει κατάληψη.»

Απαντήσεις Δ/ντή του 2ου Λυκείου ΕΠΑΛ, Γιάννη Λεούση:
-Πράγματι αντιμετωπίζουμε προβλήματα, όπως και πολλά άλλα σχολεία. Τώρα, το ότι δεν έχει σημειώσει τίποτα στο τετράδιο ένας μαθητής, δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό και δεν ξέρω αν πράγματι ισχύει.
 
Οι μαθητές έχουν κάνει συμφωνία με εσάς, ότι αν από την επόμενη Δευτέρα δεν έρθουν οι καθηγητές για να αναλάβουν την παράδοση των μαθημάτων τους δηλαδή να κάνουν κανονικό μάθημα, θα κάνουν πάλι κατάληψη;
-Έχουμε ένα πρόχειρο πρόγραμμα τετράωρο, και μας έχουν πει ότι τις επόμενες μέρες θα έρθουν και οι καθηγητές που απομένουν, για να συμπληρωθεί ο αριθμός και να κάνουμε το κανονικό μας πρόγραμμα.
 
Τι έχετε να πείτε για τις μαρτυρίες των μαθητών;
-Όποιος έχει ένα παράπονο, το συζητάει με αυτόν που το έχει το παράπονο.
 
Οι μαθητές έρχονται στο σχολείο για να κάνουν μάθημα, και από ότι λένε δεν κάνουν. Αν ισχύει αυτό, δεν νομίζετε ότι, εκτός του είναι κάτι που αφορά όλη την κοινωνία, είναι ένα… τραγικό γεγονός και όχι παράπονο;
Έχετε δίκιο να το λέτε τραγικό γεγονός.
 
Πείτε μας, τότε, τι συμβαίνει. Εσείς λέτε ότι παραδίδονται κανονικά τα μαθήματα. Ισχύει;
Εγώ, σας λέω ότι ισχύει, και κάποιος σας λέει ότι δεν ισχύει. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι αυτό.
 
Και την επόμενη εβδομάδα, αν έρθουν οι νέοι καθηγητές, που λέτε, θα αναλάβουν την διδασκαλία;
-Αυτό, δεν το ξέρω αυτή τη στιγμή.
 
Δηλαδή είναι ρευστά τα πράγματα, για το ποιος θα κάνει μάθημα σε αυτά τα παιδιά;
-Δεν έχει βγει μόνιμο πρόγραμμα ακόμα. Και επειδή το θέμα δεν μπορούμε να το εξαντλήσουμε από το τηλέφωνο, θα σας παρακαλούσα να μιλήσουμε από κοντά.
 
Μα αυτά τα ερωτήματα δεν είναι “μυστικά του κράτους”, μπορείτε να τα απαντήσετε και από το τηλέφωνο, δεν χρειάζεται να μιλήσουμε κεκλεισμένων των θυρών.
-Βεβαίως, δεν έχουμε να κρύψουμε τίποτα, αλλά δεν θέλω να μιλήσω άλλο από το τηλέφωνο.
 
Με καλέσατε τηλεφωνικά, ενήμερος για το θέμα που ζήτησα να μας απαντήσετε, γνωρίζοντας ότι καταγράφονται προς δημοσίευση, οπότε, εάν θέλετε να δημοσιευτεί κάτι επιπλέον, μπορείτε να μιλήσετε.
-Δεν μπορώ να σας απαντήσω σε καμία άλλη ερώτηση.
 
Να αφήσουμε τον κόσμο να κρίνει;
-Βεβαίως.

Μάνος Κοντολέων, συγγραφέας
«Τίποτε πλέον δε με ξαφνιάζει σ΄ αυτόν τον τόπο.
Όταν σε μια χώρα κυριαρχεί μόνο μια έγνοια -τα οικονομικά και όταν από την άλλη κανείς δεν έχει να προτείνει ολοκληρωμένες λύσεις για τα επί μέρους προβλήματα που χρόνια υπάρχουν… Τί θέλετε; Να λειτουργεί το εκπαιδευτικό σύστημα;
Αλλά την ίδια ώρα που διαβάζω για αυτές τις μαρτυρίες και τις σχολιάζω με τα παραπάνω λόγια, την ίδια ώρα το τηλέφωνό μου συνέχεια κτυπά και εκπαιδευτικοί από διάφορα μέρη της Ελλάδας με προσκαλούνε στα σχολεία τους για να μιλήσω με τους μαθητές για λογοτεχνία.
Να γιατί λέω πως τίποτε πια δε με ξαφνιάζει σ΄ αυτόν τον τόπο.»

 

Λαοκράτης Βάσσης, φιλόλογος – συγγραφέας
«Αν κάτι τέτοιο συμβαίνει για μένα είναι αδιανόητο. Η καλύτερη αντίσταση του εκπαιδευτικού σε αυτές τις δύσκολες ώρες, είναι να εκμεταλλεύεται και το τελευταίο δευτερόλεπτο για να διδάσκει. Εμείς οι εκπαιδευτικοί, υπό το βάρος των προβλημάτων μας, δεν μπορεί με πρόσχημα τα χάλια της παιδείας, του κράτους, να φυγομαχούμε. Όταν το κράτος δεν πάει καλά, όταν δεν μας παρέχει τα αναγκαία, εμείς κάνουμε τα αδύνατα δυνατά: με σημειώσεις; Με παλιά βιβλία; Αυτό είναι το υπέρτατο χρέος του εκπαιδευτικού.

Aν συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να είναι πολύ μικρή μειοψηφία εκπαιδευτικών, που δεν έχουν συνείδηση της αποστολής τους και που νομίζουν πως μ’ αυτόν τον τρόπο, αντιστέκονται στις ανεπάρκειες και τις τραγικές ελλείψεις του υπουργείου Παιδείας.

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι οι εκπαιδευτικοί είναι αγανακτισμένοι, ότι έχουν τις ανασφάλειες που έχει όλη η ελληνική κοινωνία, δεν έχουν τα αναγκαία. Aλλά επειδή εμείς οι εκπαιδευτικοί κρατάμε στα χέρια μας τις ψυχές των παιδιών, τη διαμόρφωση των συνειδήσεών τους, είμαστε οι τελευταίοι που θα πρέπει να φυγομαχούμε. Πρέπει να κρατάμε τα παιδιά όρθια, αλλά να είμαστε και εμείς όρθιοι, γιατί το επαναλαμβάνω, η καλύτερη αντίσταση σ’ αυτές τις ώρες, είναι να διαμορφώνουμε συνειδήσεις στα παιδιά μας.

Και γι αυτό, με εξοργίζει ένα τέτοιο γεγονός, ακόμη και να το σκεφτώ ως υπόθεση. Το ότι δεν υπάρχει κράτος είναι κοινή διαπίστωση. Διότι, αν είχαμε οργανωμένο κράτος, αν είχαμε συνεκτική κοινωνία, αν όλοι είχαμε άλλη στάση στα χρόνια της μεταπολίτευσης, η Ελλάδα θα ήταν μια χώρα όπου οι φίλοι μας οι Γερμανοί θα έπρεπε να υποβάλλουν αίτηση και να τους πάρει σειρά ετών για να τους επιτραπεί να επισκεφτούν την χώρα μας. Κι όχι να είμαστε εμείς σήμερα οι… ζήτουλες της Ευρώπης.

Είμαστε υπεύθυνοι για την κατάντια αυτού του τόπου. Γιατί δεν πράξαμε όσα έπρεπε ώστε να την αποτρέψουμε. Βεβαίως είναι διαλυμένο το κράτος. Τούτων δοθέντων: Πώς βγάζουμε τον γάιδαρο από τη λάσπη; Πώς ο τόπος σηκώνει το ανάστημά του και ξεπερνά τις δυσκολίες; Αν δεν αντιδράσουμε στα μικρά, στα ελάσσονα, δεν θα μπορέσουμε να λύσουμε ποτέ και τα μεγάλα. Άρα, το θέμα είναι να πούμε τι κάνουμε από δω και πέρα, για να απαλλαγούμε από όλους αυτούς που μας οδήγησαν σ’ αυτά τα φρικτά αδιέξοδα. Διότι, ας το αντιληφθούμε, η χώρα έχει έναν πρωθυπουργό που μπερδεύει το εθνικό σκάφος με την ιστιοσανίδα του. Ακόμα και μια μαθητική ομάδα θα ήταν καλύτερη από αυτό το υπουργικό συμβούλιο; Αλλά, ποιοι εξέλεξαν αυτούς τους ανθρώπους; Ποιοι τους ανέχονται;

Σήμερα, ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους της κοινωνίας μας είναι μια έκρηξη, η οποία ενδεχομένως να είναι επί θύραις. Αν η έκρηξη γίνει χωρίς να υπάρχει ένας έλλογος συλλογικός πολιτικός νους να την υποδεχθεί και να την κάνει δύναμη για το μέλλον, αν δεν έχουμε τη δυνατότητα να την μετατρέψουμε, δηλαδή, σε δημιουργία… Αλίμονό μας.

Η κυρία Διαμαντοπούλου, μόνο και μόνο από το ότι είπε κάποτε, ότι τα Αγγλικά πρέπει να γίνουν δεύτερη επίσημη γλώσσα στην Ελλάδα, δεν θα έπρεπε να είναι υπουργός Παιδείας.  Να λεει, δηλαδή, σ’ αυτόν τον τόπο που έχει χιλιάδες χρόνια ιστορίας και πολιτισμού, να κάνει επίσημη γλώσσα του τα αγγλικά,  αντί να προτείνει, να γίνουν τα ελληνικά δεύτερη επίσημη γλώσσα στην Ευρώπη, όπως έχουν ζητήσει ελληνιστές από την Ισπανία;

Εγώ πάντα δοξάζω τον ανώνυμο εκπαιδευτικό, ο οποίος υφίσταται όλες αυτές τις ηλίθιες μεταρρυθμίσεις, και όλα αυτά που τάχατες γίνονται για το καλό της παιδείας. Κι είναι αυτός που κρατάει ό,τι ότι καλό έχει απομείνει. Στις ελάχιστες πιθανές εξαιρέσεις, που δεν έχουν αίσθηση της ευθύνης τους, τους λέω, πραγματικά με πόνο ψυχής: Έλεος συνάδελφοι!»

Δημήτρης Σωτάκης, συγγραφέας
«Η συνειδητή άρνηση για διδασκαλία, δεν κρύβει καμία επαναστατική ενδόμυχη πράξη, ούτε αποτελεί συμβολική διαμαρτυρία προς οποιαδήποτε, δίκαιη η άδικη, συνθήκη. Το δικαίωμα στη μάθηση, καθώς και ο βαθύτερος σκοπός της εκπαίδευσης, είναι δίχως άλλο μια λειτουργική, άμεση επικοινωνία ανάμεσα στον διδάσκοντα και τον διδασκόμενο. Κατά συνέπεια, η ακύρωση αυτής της υγιούς συνθήκης, δεν είναι μόνο μια πράξη χωρίς αξιοπρέπεια, αλλά και η ενσάρκωση της παρακμής και του παραλογισμού, προερχόμενος από εκείνους που θα περίμενε κανείς να στέκονται όρθιοι μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα σήψης και αποχαύνωσης που βρισκόμαστε σήμερα. Είναι, λοιπόν, γελοίο, να αρνείται κάνεις να διδάξει με το πρόσχημα της ματαιότητας και του λάθους συγχρονισμού των πραγμάτων, αφού με αυτή του τη στάση, βουλιάζει ακόμη περισσότερο αυτό το πλοίο, το οποίο ήδη βρίσκεται σε βαθιά νερά.»