Μπορεί ένας νεοναζί και δεδηλωμένος θαυμαστής του Χίτλερ να διεκδικεί δικαίωση κατά των εγκλημάτων των ναζί; Δύσκολος ο στόχος, εκτός εάν ο χρυσαυγίτης Ηλίας Παναγιώταρος έχει δημοσίως αποκηρύξει το παρελθόν – το δικό του και του κόμματός του επίσης – και δεν έχει ακόμη γίνει αντιληπτό.

Ο ίδιος, πάντως, θα διεκδικήσει ως θεσμικός εκπρόσωπος του ελληνικού κράτους τις γερμανικές πολεμικές οφειλές προς τη χώρα μας: Η πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου ανακοίνωσε, με ανάρτηση στη ΔΙΑΥΓΕΙΑ, τη σύνθεση της διακομματικής Επιτροπής για τη Διεκδίκηση των Γερμανικών Οφειλών. Πρόεδρο όρισε τον εαυτό της, ενώ μεταξύ των μελών της επιτροπής είναι και ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Ηλίας Παναγιώταρος.

Λογικό και αναπόδραστο προφανώς, με βάση τον κανονισμό της Βουλής και τους νόμους, αφού η επιτροπή είναι διακομματική να μετέχει σε αυτήν και ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής. Μόνο που ο Ηλίας Παναγιώταρος είναι μάλλον ο μοναδικός παγκοσμίως βουλευτής που έχει δηλώσει ότι «ο Χίτλερ ήταν μια σπουδαία προσωπικότητα όπως και ο Στάλιν». Και ότι κάποιοι όπως αυτός «σε ορισμένες ιστορικές περιόδους πρέπει να κάνουν την βρώμικη δουλειά».

Ο Ηλίας Παναγιώταρος, επίσης, εκτός από βουλευτής τυγχάνει και – σύμφωνα με το εισαγγελικό πόρισμα Βουρλιώτη – και εκ των υπαρχηγών μιας οργάνωσης που λειτουργούσε στα πρότυπα του χιτλερικού δόγματος: Αποκαλούσε τον αρχηγό του «Φύρερ» και στρατολογούσε μέλη στο όνομα της «αρχής του ενός», του περιβόητου Fuehrerprinzip.

Ο κ. Παναγιώταρος ήταν ακόμη εκ των πρωτεργατών της περίφημης «Γαλάζιας Στρατιάς», του εθνικιστικού συνδέσμου της Χρυσής Αυγής, για τον οποίο δήλωνε υπερηφάνως: «Είμαστε εθνικιστές και το μίσος είναι υγειές συναίσθημα του ανθρώπου όταν στρέφεται ενάντια σε υπανθρώπους».

Το γεγονός ότι εκτός όλων αυτών ο κ. Παναγιώταρος είναι και εκλεγμένος βουλευτής, μάλλον δύσκολα πείθει για τις δυνατότητές του να ανταποκριθεί στον ρόλο του ως μέλος της επιτροπής για την διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών – ανεξαρτήτως του τι λέει ο κανονισμός της Βουλής.

Ο οποίος, κανονισμός, ούτως ή άλλως δύσκολα μπορεί να ανατρέψει δύο βασικά πολιτικά στοιχεία αυτο-ακύρωσης: Αφ’ ενός την, ντε φάκτο, αυτο-ακύρωση ενός εθνικού αιτήματος κατά των ναζιστικών εγκλημάτων, όταν το υπηρετεί θεσμικά ένας ορκισμένος νεοναζί. Μοιάζει μάλλον δύσκολο να εξηγήσεις σε έναν Γερμανό πώς νομιμοποιείται ένας θιασώτης του Χίτλερ μα διεκδικεί αποζημιώσεις για τα εγκλήματα που έκανε ο Χίτλερ.

Αφ’ ετέρου, την εκ προοιμίου πολιτική ακύρωση του όποιου μηνύματος εθνικής ενότητας θέλει να προσδώσει στο αίτημα διεκδίκησης ο πρωθυπουργός. Η θεσμική παρουσία ενός χρυσαυγίτη  δίνει – για ακόμα μία φορά – εύκολο άλλοθι σε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι για να διαχωρίσουν τη θέση τους αποποιούμενοι την όποια ευθύνη για την απουσία εθνικής συναίνεσης.

Εκτός, εάν ο κανονισμός της Βουλής είναι υψηλότερης εθνικής σημασίας από την ίδια την πολιτική αποστολή της διακομματικής επιτροπής…