Μία μόλις μέρα μετά τις εκλογές, 6 σχολικοί φύλακες του δήμου Λιβαδειάς επέστεψαν , μετά από 1,5 χρόνο,  δικαιωμένοι στις θέσεις εργασίας τους.  Αν και η νέα κυβέρνηση έχει δεσμευτεί ρητά για την επαναπρόσληψη όσων αντισυνταγματικά απολύθηκαν, η δική τους επιστροφή δεν ήταν μία κυβερνητική επιτυχία. Ήταν μία μεγάλη νίκη που μία μικρή ομάδα αγωνιζόμενων εργαζομένων πέτυχε ενάντια στο μνημόνιο.

Ads

Η είδηση μπορεί να μην ακούγεται καινούρια, καθώς στο παρελθόν σχολικοί φύλακες κι άλλων δήμων άνοιξαν μέσω της Δικαιοσύνης την πόρτα της επιστροφής στην εργασία τους. Η συγκεκριμένη απόφαση όμως έχει το ειδικό βάρος της καθώς η αποκατάσταση των σχολικών φυλάκων δεν έγινε ενόσω εκείνοι βρίσκονταν στο ενδιάμεσο καθεστώς της 8μηνης διαθεσιμότητας, όπως συνέβη στο σύνολο σχεδόν των περιπτώσεων,  αλλά στη Λιβαδειά η δικαίωση ήρθε εφόσον οι εργαζόμενοι είχαν ήδη επισήμως απολυθεί. Η απόφαση που εξέδωσαν οι δικαστικές αρχές της πόλης, και προέκυψε ύστερα από κινηματικές διαδικασίες, αποτελεί ένα ακόμα δεδικασμένο – ανεξαρτήτως κυβερνητικών πλάνων – για μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που βρέθηκαν από τη σιγουριά του Δημοσίου, εν μία νυκτί στην αβεβαιότητα της ανεργίας. Ακόμα πιο σημαντικό όμως είναι το ότι αποδεικνύει κι εμπράκτως το παράνομο των μνημονιακών νόμων που επιβλήθηκαν από την προηγούμενη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, καθ’υπόδειξη της τρόικας – ενός οργάνου που μέχρι σήμερα αποφάσιζε και διέταζε χωρίς καν να αποτελεί θεσμικό παράγοντα και το οποίο η νέα κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει καν.

Όταν η τρόικα αποφάσισε 15.000 απολύσεις

Αρχές Ιουλίου του 2013 το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης με τον με τον ν. 4172/2013 ανακοινώνει ότι εκπαιδευτικοί, σχολικοί φύλακες και εργαζόμενοι στο υπουργείο Παιδείας θα είναι οι πρώτοι 4.200 δημόσιοι υπάλληλοι που θα τεθούν σε διαθεσιμότητα έως το τέλος του ίδιου μήνα. Η διαθεσιμότητα ορίζεται από τους 12 μήνες που ίσχυε στους 8. Η συμφωνία με την τρόικα θέλει 15.000 αποχωρήσεις από το Δημόσιο.

Ads

«Μέσα σε ένα βράδυ μας έστησαν στον τοίχο με μία απόφαση όλων αυτών των τροϊκανών εγκληματιών. Μας έδωσαν για ένα διάστημα ένα μέρος του μισθού μας και μετά ένα ταμείο ανεργίας, και μας είπαν σας εκτελούμε αλλά σας κάνουμε και τη χάρη να ζήσετε… αν μπορέσετε», θα πει ο Γιώργος Λάιος, ένας από τους έξι σχολικούς φύλακες που επιστρέφουν.

Στο μεταξύ, με τους σχολικούς φύλακες να έχουν δει κι επισήμως την πόρτα της εξόδου από το δημόσιο, η απόφαση της μέχρι πρότινος  ηγεσίας του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης  να βάλει από την πίσω πόρτα επιστάτες στα σχολεία μέσω ΕΣΠΑ, δε θα μπορούσε παρά να θεωρηθεί εμπαιγμός.

«Αφού ξεπεράσαμε το σοκ, ήρθε η οργή και η αγανάκτηση. Αυτή η οργή όμως ευτυχώς έγινε για εμάς δύναμη. Δύναμη για να παλέψουμε και να διεκδικήσουμε το αυτονόητο. Τη δουλειά που μας στερήσανε πίσω», θα πει από την πλευρά της η επίσης σχολική φύλακας, Ελένη Μητσιούλη.

image

Καθημερινός αγώνας επί 1,5 χρόνο

Άμεση ήταν η αντίδραση της ΠΟΕ – ΟΤΑ και των κατά τόπους οργάνων της σε ολόκληρη την Ελλάδα, που απάντησαν με κινητοποιήσεις και συμβολικά λουκέτα σε δήμους.

Στον δήμο Λιβαδειάς τα νέα μέτρα οδηγούν στη διαθεσιμότητα συνολικά 19 άτομα, των οποίων οι οργανικές θέσεις καταργούνται. Οι απολυμένοι συσπειρώνονται γύρω από τον Σύλλογο Εργαζομένων ΟΤΑ Επαρχίας Λιβαδειάς, ο πρόεδρος του οποίου, κ. Νίκος Μπούρας, θυροκολλεί σε όλα τα πολιτικά γραφεία των βουλευτών της Βοιωτίας μία ανοιχτή επιστολή με την οποία οι εργαζόμενοι ζητούν από τους εκλεγμένους του νομού τους «να ορθώσουν το πολιτικό τους ανάστημα και να καταψηφίσουν τις απολύσεις τους, στεκούμενοι στο πλευρό τους κι όχι απέναντι τους». Η πολιτική αδιαφορία είναι χαρακτηριστική, με μοναδική εξαίρεση τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Γιάννη Σταθά, που είναι ο μοναδικός που καταψηφίζει τις απολύσεις και αργότερα θέτει το ζήτημα σε επίκαιρη ερώτηση στη Βουλή.

Τον Σεπτέμβριο του 2013 οι σχολικοί φύλακες του δήμου Λεβαδέων ξεκινούν τον δικαστικό αγώνα απέναντι στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης. «Όταν ξεκινήσαμε, το  πιστεύαμε ότι μπορούμε να δικαιωθούμε, γιατί έχουμε εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη. Ήταν άλλωστε η μόνη μας ελπίδα», λέει στο tvxs.gr ο πρώην απολυμένος Χρήστος Παπαγεωργίου. Οι εργαζόμενοι χάνουν τα ασφαλιστικά μέτρα, δεν χάνουν όμως το κουράγιο τους  καταθέτοντας αγωγή κατά του υπουργείου, αλλά και το αγωνιστικό τους παρών στους δρόμους τόσο της Λιβαδειάς όσο και της υπόλοιπης Ελλάδας. «Με το Σύλλογο των εργαζομένων ΟΤΑ Επαρχίας Λιβαδειάς διοργανώσαμε αλλά και συμμετείχαμε σε πολλές δράσεις διαμαρτυρίας, εκ των οποίων πολλές πρωτότυπες, όπως ήταν αυτή της πεζοπορίας των 560χλμ από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα», σημειώνει ο κ.Παπαγεωργίου. 

«Αν και κάποιες φορές λυγίσαμε όταν ακούγαμε από επίσημα χείλη ότι είναι μάταιο αυτό που κάνετε, καθώς πρόκειται για μνημονιακή δέσμευση και δεν γίνεται να αρθεί η απόφαση, ποτέ δεν πάψαμε να αγωνιζόμαστε και να πιστεύουμε ότι θα δικαιωθούμε είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο. Δηλαδή είτε δια της δικαστικής οδού, είτε κινηματικά», θα υπογραμμίσει η κ.Μητσιούλη.

Διαίρει και βασίλευε

Οι εργατικοί αγώνες μπορεί να γίνονται στο δρόμο, αλλά αυτός ο δρόμος όχι μόνο δεν είναι ποτέ στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά έχει και πολλά αγκάθια. Πέραν του βασικού αντιπάλου που τα τελευταία χρόνια είναι το μνημόνιο, οι εργαζόμενοι κλήθηκαν πολλές φορές να αντιμετωπίσουν και τον διπλανό τους.

«Η προηγούμενη κυβέρνηση , στην προσπάθεια της να αποδυναμώσει όλη την εργατική τάξη, επιχείρησε τη γνωστή τακτική “διαίρει και βασίλευε”, επιδιώκοντας έτσι να στρέψει τον ένα εργαζόμενο απέναντι στον άλλο και όλους μαζί να τους βάλει απέναντι στους ανέργους», θα σημειώσει ο Νίκος Μπούρας, πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων ΟΤΑ Επαρχίας Λιβαδειάς.

Το φαινόμενο ήταν πολύ πιο εμφανές στην επαρχία, που οι κοινωνίες είναι πιο κλειστές. «Αρχικά δεν είχαμε την τοπική κοινωνία στο πλευρό μας. Όπως σε όλη την επαρχία, έτσι και στη Λιβαδειά υπάρχει μεγάλη ανεργία και έτσι άκουγες το επιχείρημα: γιατί να ασχολούμαστε με αυτούς τους λίγους που έφυγαν, όταν εμείς είμαστε πολλαπλάσιοι», θα πει η σχολική φύλακας, Σουλτάνα Πέτσα.

«Η προηγούμενη κυβέρνηση , στην προσπάθεια της να αποδυναμώσει όλη την εργατική τάξη , επιχείρησε τη γνωστή τακτική “διαίρει και βασίλευε”, επιδιώκοντας έτσι να στρέψει τον ένα εργαζόμενο απέναντι στον άλλο και όλους μαζί να τους βάλει απέναντι στους ανέργους! Ποιος δεν θυμάται την προπαγάνδα που καλλιεργούσαν τα διάφορα “παπαγαλάκια” των ΜΜΕ για τους “κακούς” δημόσιους υπαλλήλους και τους “φουκαράδες ” ιδιωτικούς υπαλλήλους , που είναι εξαθλιωμένοι και φταίνε οι πρώτοι; Μιλάμε για εξωφρενικά πράγματα! Λες και δεν ήταν ευθύνη και μάλιστα βαρύτατη των πολιτικών επιλογών της μνημονιακής συγκυβέρνησης όλος αυτός ο όλεθρος στις εργασιακές σχέσεις!», θα σχολιάσει πρόεδρος των εργαζομένων στους ΟΤΑ.

Επρόκειτο στα αλήθεια,  για την ίδια ακριβώς ρητορική, που η Ευρώπη της λιτότητας  χρησιμοποίησε εναντίον των «τεμπέληδων» της  Ελλάδας, ώστε  να γίνουν ο αποδιοπομπαίος τράγος  για τη συνολική  αποτυχία του ευρωπαϊκού οικονομικού οικοδομήματος.

«Όμως ο εργατικός κόσμος τους έχει καταλάβει! Τουλάχιστον όσον αφορά στον Σύλλογο Εργαζομένων ΟΤΑ Επαρχίας Λιβαδειάς, του οποίου έχω την τιμή να είμαι επικεφαλής, όλες μας οι επιδιώξεις, όλες μας οι ανακοινώσεις, όλα μας τα καλέσματα και γενικότερα όλες οι δράσεις μας ήταν προς ένα κοινό, αραγές, αγωνιστικό μέτωπο όλων των εργαζομένων, ανέργων και γενικότερα της κοινωνίας», θα τονίσει ο Νίκος Μπούρας.

Η πρώτη μάχη που έπρεπε να κερδηθεί ήταν αυτή της ενότητας, κι έτσι οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ της επαρχίας Λιβαδειάς συντόνισαν τη δράση τους τόσο με τα πρωτοβάθμια σωματεία του δημοσίου , όσο και με αυτά του ιδιωτικού τομέα , έχοντας στο πλευρό τους το Εργατικό Κέντρο της πόλης αλλά και συλλογικότητες πολιτών. «Το κλίμα σιγά – σιγά άλλαξε. Σύλλογοι γονέων και διδασκόντων μας έστειλαν επιστολές συμπαράστασης, τις όποιες και χρησιμοποιήσαμε στα δικαστήρια. Κάποιοι κατέθεσαν και ως μάρτυρες υπεράσπισης μας», θα σημειώσει η Ελένη Μητσιούλη.

image

Ένας αγώνας με πρακτικό αλλά και ψυχικό κόστος

Το διάστημα της ανεργίας ήταν πολύ δύσκολο. Τόσο σε πρακτικό επίπεδο καθώς τα έξοδα έτρεχαν και η οικονομική επιβάρυνση των δικαστικών διαδικασιών ήταν ένα επιπρόσθετο βάρος, όσο και σε ψυχολογικό.

«Ήταν ένας αργός θάνατος. Αδιαφορήσαν για τις ανθρώπινες ζωές. Δεν υπήρξε κανένας ηθικός φραγμός, κανένας σεβασμός στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου, καμία πρόνοια για το τι θα μπορούσε μία τέτοια ξαφνική απόλυση να προκαλέσει τόσο στην φυσική όσο και στην ψυχική υγεία του καθένα μας», θα πει στο tvxs.gr ο Γιώργος Λάιος. «Το πως γλιτώσαμε την κατάθλιψη και την αυτοκτονία είναι ένα θαύμα», θα πει συμπληρωματικά, η Σουλτάνα Πέτσα, μία από τους 6 δικαιωθέντες.

Κάποιοι δεν άντεξαν. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ενός απολυμένου σχολικού φύλακα στην Πάτρα, που στα τέλη του περασμένου Οκτωβρίου, βρέθηκε νεκρός στο υπόγειο του σπιτιού του από τον γιο του. Είχε αυτοπυροβοληθεί.

«Το θεωρούσα αδιανόητο να μην μπορώ να δώσω ένα χαρτζιλίκι στο παιδί μου. Δεν μας πήραν μόνο την εργασιακή μας αξιοπρέπεια, αλλά μας πήραν και την αξιοπρέπεια μας ως γονέων», θα πει η κα Πέτσα. «Μας πήρανε τη ζωή και την αξιοπρέπεια μας αλλά καταφέραμε και τα κερδίσαμε πίσω. Σε μία δημοκρατία η εργασία είναι δικαίωμα και όχι χάρη», θα τονίσει.

image

Ο παρεξηγημένος συνδικαλισμός

Η διεκδίκηση των εργασιακών δικαιωμάτων δια της συνδικαλιστικής οδού, είναι μία πολύ μεγάλη ιστορία στην νεότερη Ελλάδα με φανατικούς υπερασπιστές και φανατικούς πολέμιους.

«Εν μέσω μνημονίου, είχαμε να αντιμετωπίσουμε τη δυσπιστία, την απαξίωση και το γενικότερο αρνητικό κλίμα που είχε διαμορφωθεί για το συνδικαλιστικό κίνημα. Στο πλαίσιο ευρύτερων μεθοδεύσεων από τις εκάστοτε κυβερνήσεις – που βρήκαν πρόσφορο έδαφος και μέσα από λάθη ή και προσωπικές τακτικές κάποιων  κακών συνδικαλιστών διαχρονικά – υπήρξε μια εκστρατεία λοιδορίας και εκφοβισμού των συνδικαλιστικών -εργατικών διεκδικήσεων και των εκπροσώπων τους», παρατηρεί ο πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων ΟΤΑ Επαρχίας Λιβαδειάς.

«Μέχρι πριν λίγα χρόνια ο συνδικαλισμός λειτουργούσε για να πάρουν κάποιοι υπουργικούς θώκους κι αξιώματα. Σε αυτό τον συνδικαλισμό είμαστε αντίθετοι», θα συμπληρώσει η Ελένη Μητσιούλη.

«Σε αυτό το αντίξοο κλίμα, έπεσε ο κλήρος σε εμάς, τη νεότερη γενιά συνδικαλιστών, να σηκώσουμε αυτό το βαρύ φορτίο του να πείσουμε τον κόσμο, να μας πιστέψουν και να διεκδικήσουμε μαζί αυτά που μας αναλογούν. Το παρήγορο σε αυτή την διαδικασία είναι ότι φαίνεται μια αχτίδα ότι το κλίμα αλλάζει προς το θετικότερο. Θέλει όμως μεγάλη προσπάθεια, επιμονή και υπομονή από όλους. Και για να δανειστώ τα λόγια του ποιητή: για να γυρίσει ο ήλιος , θέλει δουλειά πολύ!», θα πει χαρακτηριστικά ο Νίκος Μπούρας.

«Δεν μου άρεσε να ανακατεύομαι με συνδικαλιστικά. Όταν βρέθηκα απολυμένη κι εγώ η ίδια, το έκανα. Τώρα πια πιστεύω ότι όταν κάνεις  κάτι από κοινού με το σύνολο μπορείς να καταφέρεις πολλά», θα πει από την πλευρά της η Κική Λάππα, μία από τους σχολικούς φύλακες που επιστρέφουν.

Πρώτη μέρα στο σχολείο

Όλοι αισθάνονται δικαιωμένοι και όταν μιλάνε για την επιστροφή στη δουλειά τους, μπορείς να ακούσεις τη χαρά στον τόνο της φωνής τους.

«Χαιρόμαστε, που δικαιώθηκαν οι κόποι και οι αγώνες των συναδέλφων μας που διεκδικούσαν το δικαίωμα τους στην εργασία, με το να επιστρέψουν στο πόστο τους επιλύοντας προβλήματα στην καθημερινότητα των πολιτών τα οποία επήλθαν ύστερα από την απόλυση τους», θα πει ο πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων.

«Παρόλο που απολυθήκαμε οριστικά από τον Απρίλιο εγώ συνέχιζα να πηγαίνω στη δουλειά για να βοηθάω το σχολείο, μέχρι τη λήξη της σχολικής χρονιάς. Δεν είχα πολύ καιρό να βρεθώ στον χώρο αλλά την πρώτη μέρα που γύρισα ένιωσα και πάλι σαν … την πρώτη μέρα στο σχολείο», θα πει η κα Αθανασία Στάμου.

«Ότι και να συμβαίνει, με όποιες πολιτικές συνθήκες κι αν επικρατούν, δεν χρειάζεται να κάνουμε ανάθεση σε κανέναν. Όλοι θα πρέπει να βαδίζουμε στο δρόμο του αγώνα και της αλληλεγγύης στον συνάνθρωπο μας και να μην περιμένουμε έξωθεν τη λύση των προβλημάτων μας», θα σημειώσει στο μεταξύ ο κ. Μπούρας.

«Την πρώτη μέρα που γύρισα στη δουλειά μου ένιωσα λες και ξαναγεννήθηκα. Τα παιδάκια  έρχονταν και με αγκαλιάζανε και με φιλούσανε και μου έλεγαν τι καλά που γυρίσατε κα Κική», θα πει η κα Λάππα.  «Χάσαμε τις ζωές μας για να κάνουν κάποιοι την πλάκα τους. Τώρα ξεκινάμε και πάλι με το χαμόγελο και την ελπίδα για να συνεχίσουμε κανονικά», λέει ο κ.Χρήστος Παπαγεωργίου.

«Οι συνάδελφοι μας συνέπεσε να επιστρέψουν στο πόστο τους μία μέρα μετά τις εκλογές, που ελπίζουμε να φέρουν και μία νέα μέρα στην αλλαγή φιλοσοφίας τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.  Σε αυτό το πλαίσιο αν και η Λιβαδειά είναι μία μικρή τοπική κοινωνία, έστειλε ένα μεγάλο μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση: ότι όσο επιβεβλημένες κι αδιαπέραστες κι αν φαίνονται κάποιες δυσκολίες, όλοι μαζί και με γνώμονα το δίκαιο, μπορούμε να πετύχουμε πολλές και σημαντικές νίκες», θα καταλήξει ο Νίκος Μπούρας.