Μέχρι ποιού βαθμού μπορούν να αντέξουν οι αντιεξουσιαστές της εξουσία (και το αντίστροφο); Είναι το ερώτημα που τα τελευταία 24ωρα διχάζει ανοιχτά τον ΣΥΡΙΖΑ, διευκολύνει την ατζέντα της Νέας Δημοκρατίας και εξαναγκάζει το Μαξίμου να ψάχνει δύσκολες ισορροπίες.

‘Η άλλως, σε μια συγκυρία υψηλού πολιτικού ελλείμματος και εσωτερικών στρατηγικών αδιεξόδων, η αξιωματική αντιπολίτευση βλέπει το δόγμα «νόμος και τάξη» να της ανοίγει εύκολη δίοδο ανάδειξης των εσωτερικών αντιφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης. Διότι οι επιχειρήσεις εκκένωσης των καταλήψεων στη Θεσσαλονίκη και η εισβολή των αντιεξουσιαστών στη Μητρόπολη της πόλης άνοιξαν το κουτί της υπαρξιακής Βαβέλ στον ΣΥΡΙΖΑ, έμπλεξαν κάθε διακριτή γραμμή διακυβέρνησης και κινηματικής δράσης και καταδίκασαν την πολιτική λογική… απ’ όπου κι εάν προέρχεται.

Η «κανονικοποίηση» των καταλήψεων…

Κάπως έτσι, ο Γιώργος Κυρίτσης ζητούσε να βρεθεί τρόπος «κανονικοποίησης» των καταλήψεων, την ώρα που το Μαξίμου ανάγκαζε – διακριτικά μεν, με σαφήνεια δε– τους υπουργούς Παιδείας και Δικαιοσύνης να κάνουν με 24ωρη καθυστέρηση κοινή δήλωση αποδοκιμασίας της εισβολής στη Μητρόπολη. Η Σία Αναγνωστοπούλου και η   Φωτεινή Βάκη  , επίσης, υπερασπίζονταν το δίκαιο των καταλήψεων στέ γης, την ώρα που ο  Κώστας Χρυσόγονος  διαμαρτυρόταν γιατί  οι ενέργειες εκκένωσης από την αστυνομία «δεν έγιναν νωρίτερα» και η  Αυγή  καυτηρίαζε τη σιωπή του ΣΥΡΙΖΑ για τα γεγονότα στη Μητρόπολη . Και οι «53+» προειδοποιούσαν ότι η «επαναφορά σε αντιλήψεις κατασ  τολής» και «τα χτυπήματα σε αλληλέγγυους θα μας βρουν απέναντί τους» την ώρα που ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Τόσκας έκανε λόγο για καταλήψεις που αποτελούν «καρικατούρα συμβόλων» και «ψευδαίσθηση ελευθερίας».

Το Μαξίμου και η Εκκλησία

Η εσωτερική πολυφωνία και δημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να εξηγεί και να δικαιολογεί αυτή την εικόνα, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τύγχανε πλέον και κόμμα διακυβέρνησης, με όποιες ευθύνες συνεπάγεται τούτο. Κι εάν, κυρίως, δεν έδινε το δικαίωμα στον εκπρόσωπο της ΝΔ Γιώργο Κουμουτσάκο να ερωτά χθες το βράδυ εάν «υπάρχει πρωθυπουργός;».

Είναι ένα ερώτημα που δεν άρεσε καθόλου στο Μαξίμου . Το οποίο έχει κάνει μεν καθαρή επιλογή σεβασμού της ιδεολογικής και πλουραλιστικής παράδοσης του κόμματος, αλλά έχει χαράξει και εξίσου καθαρή στρατηγική προσέγγισης της κοινωνικής βάσης της κεντροαριστεράς, καθώς και ανακωχής – έως και «έντιμης συμφωνίας» – με την Εκκλησία.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο, άλλωστε, πως στην πρότασή του για την συνταγματική αναθεώρηση ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να διευκρινίσει ότι η Ορθοδοξία θα συνεχίσει να αναγνωρίζεται «ως η κρατούσα θρησκεία». Όπως δεν είναι επίσης τυχαίο ότι η πίεση προς τον  Νίκο Φίλη  και τον Νίκο  Παρασκευόπουλο για την κοινή δήλωση αποδοκιμασίας ήρθε μετά και την – ιδιαίτερα έντονη – ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου και τη διαμαρτυρία της για τη σιωπή των αρμοδίων υπουργών.

Ο Αμβρόσιος και ο «άθεος Φίλης»

Στο δε μέτωπο των εσωτερικών πολιτικών ισορροπιών και των αναγκών της διακυβέρνησης η έως τώρα γραμμή του Μαξίμου είναι διπλή: Αφ’ ενός η αποστασιοποίηση και αποχή του ίδιου του πρωθυπουργού και του επιτελείου του από την δημόσια αντιπαράθεση και, αφ’ ετέρου, η σταθερή τοποθέτηση στο εύφλεκτο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη προσώπων που δεν προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μια πρακτική που μπορεί να αποδίδει μεν αμυντικά, αλλά δεν εγγυάται την απουσία επιπλοκών. Για παράδειγμα, οι πληροφορίες φέρουν τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Νίκο Τόσκα να έφθασε στο όριο της παραίτησης μετά τις τελευταίες εσωκομματικές αντιδράσεις για τις επιχειρήσεις εκκένωσης των καταλήψεων στη Θεσσαλονίκη.

Ως εκ τούτων, το πρόβλημα μάλλον παραμένει μπροστά. Κι ο… Αμβρόσιος μπορεί να βοηθά όσο μπορεί κηρύσσοντας τον πόλεμο κατά των αναρχικών και του «άθεου Νίκου Φίλη», όμως το πολιτικό ζήτημα υφίσταται. Και δεν λύνεται με… θείες – ιερές ή ανίερες – παρεμβάσεις…