Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είδε χθες στην Βουλή, και στην αστυνομοκρατία, την «δροσερή πνοή που μπαίνει στα πανεπιστήμια απέναντι στον καπνό των μολότοφ». Και είδε και την… νεολαία Λαμπράκη να στηρίζει τον αστυνομικό στρατό Χρυσοχοίδη.

Ο Αλέξης Τσίπρας είδε το τελευταίο διήμερο στην Βουλή την ευκαιρία να κάνει μόνος του την αυτοκριτική, και μαζί και το άνοιγμα, που δεν έκανε το κόμμα του εδώ και 18 μήνες. Για την ακρίβεια, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έκανε δύο βήματα αυτοκριτικής και ισάριθμα ανοίγματα – ένα για τα Πανεπιστήμια κι ένα για την δημόσια τηλεόραση.

Για τα πανεπιστήμια επανέλαβε, ακόμη πιο προωθημένα, όσα είχε πει στην συνέντευξή του στον Alpha – είπε ότι υπάρχει ζήτημα όχι μόνον ανομίας αλλά και ελευθερίας: «Όχι απλά βλέπουμε φαινόμενα ακραία, όπως αυτό με τον Πρύτανη της ΑΣΟΕΕ, αλλά στην ουσία υπάρχει πρόβλημα ελεύθερης διακίνησης των ιδεών», δήλωσε, «Δεν μπορεί να διεξαχθεί χωρίς φόβο μια δημόσια συζήτηση με πολιτικούς εκπροσώπους με τους οποίους κάποιες ομάδες διαφωνούν. Είναι γεγονός αυτό. Το παραδέχομαι. Είναι μεγάλο θέμα, πρέπει να βρούμε τον τρόπο να το λύσουμε».

Για την ΕΡΤ αναγνώρισε ευθύνη παρεμβάσεων και πρακτικών κυβερνητισμού και επί θητείας ΣΥΡΙΖΑ: «Εγώ», είπε, «να παραδεχθώ ότι όλες οι κυβερνήσεις διαχρονικά έχουμε φερθεί στην ΕΡΤ με τρόπο που δεν είναι σωστός».

Το ενδιαφέρον πολιτικά στοιχείο είναι πως φρόντισε και τα δύο αυτά βήματα να τα συνδέσει με προτάσεις υπέρβασης. Είτε με την άνεση της αντιπολίτευσης, είτε ως απότοκο μιας νέας πολιτικής ωριμότητας έβαλε στο τραπέζι, και στον Κυριάκο Μητσοτάκη, δύο πολύ συγκεκριμένες προτάσεις.

Για τα πανεπιστήμια, και αντί της «αστυνομίας Χρυσοχοίδη» πρότεινε πραγματικό μοντέλο Οξφόρδης. Εθεσε προς συζήτηση την πρόταση των πρυτάνεων για την δημιουργία σώματος 1.020 εκπαιδευμένων φυλάκων που θα ανήκει στην δικαιοδοσία των πρυτανικών αρχών και θα έχει την ευθύνη της επιτήρησης και της κλήσης της αστυνομίας σε περιπτώσεις παραβατικότητας.

Για την ΕΡΤ πρότεινε ορισμό διοίκησης με συναίνεση των κομμάτων:

«Ελάτε, λοιπόν, να κάνουμε μια συμφωνία», είπε.» Θα είναι καλό για το πολιτικό σύστημα. Η Δημόσια Τηλεόραση να διοικείται από ανθρώπους οι οποίοι θα ορίζονται από την Επιτροπή Θεσμών της Βουλής. Θα ορίζονται με μια λογική συναίνεσης των δύο μεγάλων κομμάτων και να την εφαρμόζουμε όλοι από εδώ και στο εξής. Να φτιάξουμε μια τηλεόραση η οποία, εν πάση περιπτώσει, θα είναι μια όαση αντικειμενικότητας. Το δέχεστε; Δεν το δέχεστε; Γιατί;»

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ούτε δέχθηκε, ούτε απάντησε γιατί δεν δέχεται.

Ενδεχομένως, για τους λόγους που ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας υπέδειξε – «γιατί είναι», είπε, «τόσο μεγάλη η αλαζονεία και η υπεροψία σας που θέλετε να τα ελέγχετε όλα».

Ενδεχομένως επίσης διότι ο πρωθυπουργός εξακολουθεί να εκλαμβάνει το 39% της ΝΔ στις εκλογές του 2019 ως λευκή επιταγή για την εφαρμογή εκείνου που ο ίδιος ονομάζει «μεταρρυθμιστική ατζέντα» και που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισε χθες «συμβόλαια συμφερόντων» και δόγμα «αυταρχισμού και καταστολής».

Το βέβαιο είναι πως αυτή η νέα αντιπολιτευτική τακτική του Αλέξη Τσίπρα θα έχει συνέχεια. Αποτελεί κεντρική επιλογή πια του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ η σκληρή σύγκρουση με την κυβέρνηση στο έδαφος όχι πλέον αποκλειστικά της αριστεράς αλλά κυρίως της κεντροαριστερας και του κέντρου – με ό,τι αυτό σημαίνει για τα επόμενα ανοίγματα και τις προτάσεις που θα ακολουθήσουν.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το επιτελείο του φαίνονται να πιστεύουν πως είναι μια εκ προοιμίου χαμένη μάχη για τον ΣΥΡΙΖΑ. Βλέπουν την, δημοσκοπική κυριαρχία στο κέντρο περίπου ως πάγια εντολή των ψηφοφόρων του χώρου και θεωρούν ότι το κυβερνητικό παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ και το «δεν δικαούστε δια να ομιλείται» είναι αρκετό για να ανακόψει οποιαδήποτε ανατροπή.

Δεν βλέπουν, ή κάνουν πως δεν βλέπουν, τον κοινωνικό θυμό που συσσωρεύεται στα μετόπισθεν των ίδιων δημοσκοπήσεων. Και αντιπαρέρχονται την ανάδειξη αυτού του θυμού από τον Αλέξη Τσίπρα ως «παγίδα λαϊκισμού» ποντάροντας στο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο.

Παραπλεύρως, και περιέργως, δεν βλέπουν την έτερη παγίδα, εκείνη του ελιτισμού, στην οποία με βάση και τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, κατευθύνονται ολοταχώς…