Η ιστορία του ”Αντώνη” είναι για συγγραφή βιβλίου 500 σελίδων, και ας ήταν μόνο 40 ετών. O “Αντώνης” ζούσε ως τα τέλη της δεκαετίας του 1980 στο Σουδάν. Από καλή οικογένεια, είχε σπουδάσει Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο του Χαρτούμ και ήταν αναμειγμένος στην πολιτική. Ένα ακόμη αιματηρό πραξικόπημα όμως ξέσπασε στη χώρα. Όλοι οι αντίπαλοι του καθεστώτος κυνηγήθηκαν. Ο “Αντώνης”, αφού του πρότειναν να συμμετάσχει στη νέα κυβέρνηση και αρνήθηκε, συνελήφθη και βασανίστηκε στη φυλακή. Ήταν τυχερός, γιατί καθώς ήταν εύπορος, πλήρωσε και τον άφησαν να αποδράσει. Του Διονύση Μάργαρη. 

Με μια ομάδα προσφύγων πέρασαν στην Αίγυπτο κι έπειτα από πολλές περιπέτειες κατάφερε να φτάσει στην Αθήνα. Με τη βοήθεια κάποιων μεσαζόντων, βρήκε δουλειά στη Ζάκυνθο και πήρε το λεωφορείο να πάει. Όμως στο δρόμο τον σταμάτησαν για έλεγχο και δεν τον άφησαν παρά μόνο αφού το λεωφορείο είχε ήδη φύγει. Περπατώντας για πολλές ώρες, κατάφερε να φτάσει στο νησί, βρήκε το μέρος που ήταν η δουλειά – σε βιομηχανικά πλυντήρια – και ξεκίνησε σχεδόν αμέσως να δουλεύει.

Ο “Αντώνης”, αυτό το όνομα του έδωσαν στο νησί, ήταν γνώστης τριών ξένων γλωσσών και αυτό τον βοήθησε πολύ στη δουλειά του. Έμαθε πολύ γρήγορα να προγραμματίζει και να χειρίζεται τα βιομηχανικά πλυντήρια. Εκεί τον γνώρισα κι εγώ, κάναμε παρέα και μου είπε όλη την ιστορία του, που είναι για συγγραφή βιβλίου 500 σελίδων, και ας ήταν μόνο 40 ετών.

Του άρεσε η Ελλάδα, τη θαύμαζε λόγω της ιστορίας της και του πολιτισμού της. Με τους ντόπιους δεν είχε πολλά προβλήματα. Αντίθετα, όλοι τον αγαπούσαν και τον εκτιμούσαν γιατί ήταν δραστήριος, καλός δουλευτής και υψηλού μορφωτικού επιπέδου. Μέσα σε έξι μήνες είχε μάθει τα Ελληνικά σχεδόν άριστα. Κυκλοφορούσε πάντα με ένα ποδήλατο, έμενε σε ένα μικρό δωματιάκι που του είχαν παραχωρήσει τα αφεντικά και ζούσε με το όνειρο να γυρίσει μια μέρα στην πατρίδα του και να την βοηθήσει να αποτινάξει το ζυγό της δικτατορίας.

Τα χρόνια πέρασαν, εγώ έφυγα από το νησί και έχασα επαφή με τον “Αντώνη”. Ρώτησα και μου είπαν ότι έπειτα από δύο χρόνια έφυγε από τη Ζάκυνθο, άγνωστο για πού. Μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε μερικές φορές, αλλά η πατρίδα μας είναι αποκούμπι, ελπίδα και σωτήρια γη για πολλούς συνανθρώπους μας και οφείλουμε να το σεβόμαστε αυτό.

* Τον «Αντώνη» τον γνώρισα στη Ζάκυνθο το καλοκαίρι του 1990. Από τότε έχω χάσει τα ίχνη του.

Από το «Ιστορίες Προσφύγων» του Unhcr.gr