Στην επανεμφάνιση του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου αναφέρεται εκτενές άρθρο των Νew York Times το οποίο καταλήγει στο συμπέρασμα πως με τον Παπανδρέου επικεφαλής το ΠΑΣΟΚ θα πάει καλύτερα. Την ίδια στιγμή ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Θάνος Μωραϊτης εξαπολύει σφοδρή επίθεση στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ σημειώνοντας πως το κόμμα «κινδυνεύει άμεσα με εξαϋλωση» και «μιλούν για συνοχή». «Ποια συνοχή του 3%;», διερωτάται.

«Ο Γιώργος Παπανδρέου θα μπορούσε να αντλήσει ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα που προηγείται αυτή τη στιγμή στις δημοσκοπήσεις», αναφέρουν οι New York Times. H αρθρογράφος επικαλείται σενάρια και πολιτικούς αναλυτές που αναφέρουν πως ο πρώην πρωθυπουργός θα μπορούσε να μετατρέψει το ΠΑΣΟΚ σε ένα κόμμα που θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις μετά τις εκλογές, οι οποίες ενδεχομένως να πραγματοποιηθούν τον Μάρτιο. Μάλιστα αναφέρεται στον Τάκη Θεοδωρικάκο, της GPO, ο οποίος ανέφερε πως με τον Γιώργο Παπανδρέου στην ηγεσία το κόμμα θα μπορούσε να αυξήσει τη δυναμική του κατά 4 ή και 5 ποσοστιαίες μονάδες.

«Ωστόσο δεν καθόλου σίγουρο πως ο κ. Παπανδρέου θα πετύχει την εκδίωξη του Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος όμως είναι ένας από τους λιγότερο δημοφιλείς πολιτικούς στην Ελλάδα», σημειώνεται.

Την ίδια στιγμή ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Θάνος Μωραϊτης, ο οποίος είναι μεταξύ των στελεχών που έχουν εκφραστεί θετικά για την πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου για διεξαγωγή συνεδρίου και εκλογή νέου προέδρου από τη βάση, με κείμενό του που δημοσίευσε στην προσωπική του ιστοσελίδα εξαπολύει επίθεση στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και τα «εξαπτέρυγά» της. Αναλυτικά το κείμενό του:

Η παράταξη είναι ένα βήμα πριν το γκρεμό και δυστυχώς η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και τα διάφορα εξαπτέρυγα επιλέγουν τον διχασμό. Η κοινωνία έχει γυρίσει επιδεικτικά την πλάτη της βλέποντας τα παιγνίδια κοντόφθαλμων τακτικισμών. Με εκτός τόπου και χρόνου, δημόσιες ή «άτυπες» τοποθετήσεις, επιλέγουν να κλείσουν τα μάτια μπροστά στον άμεσο κίνδυνο εξαΰλωσης του ΠΑΣΟΚ και μιλούν για «συνοχή». Ποια συνοχή άραγε, αυτή στο 3%;

Βλέπουμε στελέχη του ΠΑΣΟΚ να μιλάνε για «Καστελόριζα» και «αυτούς που μας έβαλαν στα μνημόνια». Τα μικροκομματικά τους κίνητρα αποδομούν την πατριωτική στάση της παράταξης και αθωώνουν την εγκληματική διακυβέρνηση Καραμανλή. Μιλάνε όπως ακριβώς ο Καμμένος και η ΝΔ την περίοδο 2009-2012. Ίσως νιώθουν ότι βρίσκονται ήδη σε άλλο κόμμα. Άλλοι, τη μια είναι μνημονιακότεροι του μνημονίου και την άλλη «συριζοποιούν» τον λόγο τους.

Θυμoύνται ίσως μια εποχή που στον χώρο μας κάποιοι πριν αντιληφθούν την σκληρή πραγματικότητα θεωρούσαν ότι μπορούσαν να διαπραγματευτούν καλύτερα και ζούσαν τα δικά τους μικρά ή μεγάλα «Ζάππεια». Άλλοι, συγκρίνουν τις αναδιατάξεις κολλητών και γυρολόγων με την δημοκρατική συμπαράταξη του Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν θυμάμαι ο Ανδρέας Παπανδρέου να διαπραγματεύτηκε μια παράταξη με τη συμμετοχή πέντε προσωπικοτήτων. Ούτε θυμάμαι αυτές οι προσωπικότητες να το ζήτησαν από τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Και για να τελειώνουμε με τα παραμύθια: Τα διακυβεύματα δεν έχουν να κάνουν ούτε με τα ονόματα ούτε με τα σύμβολα. Το απέδειξε περίτρανα αυτό άλλωστε η αποτυχία της Ελιάς. Το διακυβεύματα είναι πολιτικά: Θεωρούμε τη συμμετοχή λύση ή πρόβλημα στην παράταξη; Θέλουμε ένα ελίτ κομματίδιο στελεχών, με μανία κυβερνητισμού που κάνει ιδεολογία τον τακτικισμό ή ένα κόμμα που θα ξαναδώσει λόγο στη βάση, με λυτρωτικές συμμετοχικές διαδικασίες, με πολιτικές θέσεις και ιδεολογικό στίγμα; Θέλουμε ένα κόμμα που θα ανοίξει με τολμηρές θέσεις και σχέδιο για τη νέα πολιτική εποχή ή θα μιλάμε απλά για «κανονικότητα», αγκυλωμένοι σε μια «φαντασίωση» μιας  μεταμνημόνιο εποχής η οποία θα είναι ίδια και απαράλλακτη με αυτήν προ μνημονίου; Θα παραδώσουμε τον πολιτικό μας  χώρο να αλωθεί οριστικά από ένα ανιστόρητο πολιτικό δίπολο;

Τελικά θα κάνουμε κάτι ή θα παραδοθούμε αμαχητί στην ιστορική χλεύη ως μοιραίοι  και άβουλοι; Αυτά είναι τα διακυβεύματα και τα ερωτήματα από τα οποία δεν μπορεί να κρυφτεί κανένας πλέον»