Η καλή συνάδελφος Ναταλί Χατζηαντωνίου, υπό κανονικές συνθήκες, θα έπρεπε εδώ και χρόνια να είναι ευρύτατα γνωστή για τα θέματα  της, ορισμένα από τα οποία ήταν αποκαλυπτικότατα όπως η συνέντευξη στον Ν.Σ. το πρώτο θύμα που μίλησε δημόσια καταγγέλλοντας τον βιασμό του από τον Δ. Λιγνάδη.

Αντιθέτως, το όνομα της βρέθηκε σε όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα, όταν αποφάσισε ο κ. Λιγνάδης -αρχικά μέσω του κ. Κούγια και έπειτα και στη δική του απολογία- να την κατονομάσει ως ενορχηστρώτρια της σκευωρίας εναντίον του.

«Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η έκφραση κριτικής απέναντι σε κάποιες επιλογές του κ. Λιγνάδη, όπως έχω ασκήσει κατά καιρούς και σε άλλους καλλιτεχνικούς διευθυντές (Θεοδωρόπουλο, Λιβαθινό, Χουβαρδά), θα του χρησίμευε τόσο, ώστε να επιχειρήσει να στήσει μια υπερασπιστική γραμμή, γιατί δεν είχε προφανώς τίποτα άλλο να επικαλεστεί εκτός από την κατασκευή ενός σεναρίου» λέει μιλώντας στο  Tvxs.gr.

Την Ναταλί Χατζηαντωνίου τη γνωρίζω από τα πρώτα μου βήματα στη δημοσιογραφία και το πολιτιστικό ρεπορτάζ. Από τότε έως σήμερα, υπηρετεί (κυριολεκτικά) τη δημοσιογραφία με σεμνότητα, σεβασμό στις πηγές, την τεκμηρίωση και τη δεοντολογία και με βαθιά ενσυναίσθηση.

Τη συνάντησα στη σημερινή δίκη και αφού παρακολουθήσαμε την απολογία του κατηγορουμένου, της ζήτησα να σχολιάσει τα όσα άκουσε αλλά και όσα έζησε κατά τη διάρκεια αυτής της -εμβληματικής για πολλούς λόγους- δίκης, δύο μέρες πριν ακούσουμε την πρόταση του εισαγγελέα.

► Ο κ. Λιγνάδης στην απολογία του κατονόμασε τους υπαίτιους της σκευωρίας (ανάμεσα στους οποίους κι εσύ) και τις πρωτοβουλίες που θεωρεί πως έδωσαν στους σκευωρούς το έναυσμα να κατασκευάσουν το κατηγορητήριο. Μίλησε για την «ψευδοαριστερά» που ενοχλήθηκε από την επαναφορά του αρχαιοελληνικού δράματος μεταξύ άλλων. Ποιο είναι το σχόλιο σου;

Καταρχήν αυτό που θα ήθελα να αναφερθεί, είναι πως  όπως ο κ. Κούγιας έχει 50 χρόνια στο δικηγορικό επάγγελμα, έχω κι εγώ 30 στο δημοσιογραφικό και έχω ασκήσει θετική και αρνητική κριτική σε καλλιτεχνικούς διευθυντές, ανεξαρτήτως πολιτικού προσήμου.

Άρα, είναι τεράστια διαβολή να λένε, ότι όλη η ιστορία ξεκίνησε από την επαναφορά του αρχαιοελληνικού δράματος και τη μετονομασία της σκηνής «Ελένη Παπαδάκη» για την οποία έκανα ένα ποστ εκφράζοντας κόσμια έναν προβληματισμό που είχα. Κόσμια, δεδομένου ότι υπήρξε προσωπικός μου φίλος ο Μάνος Ελευθερίου και είχαμε συζητήσει πολύ για το φαινόμενο Παπαδάκη. Άρα δεν  στέκουν αυτά στο επίπεδο που με αφορά.

Παρατήρησα ξανά επίσης,  το αλαζονικό ύφος που είχε και σήμερα στην αίθουσα αλλά το είχε και με τους δημοσιογράφους στις πρώτες συναντήσεις μας  όταν ανέλαβε το Εθνικό. Με ύφος διδακτικό,  μας είπε τότε,  ότι ήρθε να μας μάθει θεατρική παιδεία και αρχαιοελληνική γραμματεία, λες και ο κόσμος του Εθνικού μέχρι τότε έβλεπε Σεφερλή! Συμπεριφορά προσβλητική και απέναντι στους προηγούμενους διευθυντές.

Κατά τα άλλα, η δημοσιογραφική αποστολή «επιτρέπει» -αν δεν απαιτεί- και την έκφραση προσωπικής άποψης για τις επιλογές του καλλιτεχνικού διευθυντή ενός καλλιτεχνικού φορέα. Δεν μπορούσα να φανταστώ, ότι η έκφραση κριτικής απέναντι σε κάποιες επιλογές του Λιγνάδη όπως έχω άσκηση κατά καιρούς και για άλλους, θα του χρησίμευε τόσο ώστε να επιχειρήσει να στήσει μια υπερασπιστική γραμμή, γιατί δεν είχε προφανώς τίποτα άλλο να επικαλεστεί εκτός από την κατασκευή ενός σεναρίου.

Ο κ. Κούγιας μιλώντας για τους «σκευωρούς» είχε περιοριστεί στους δικηγόρους τους δημοσιογράφους και τα θύματα. Ο κ. Λιγνάδης σήμερα επεκτάθηκε και σε άλλους. Η συνωμοσία μπάζει από παντού. Με κατονόμασε ανάμεσα σε δεκάδες άλλους πράγματι. Τι συνωμοσία είναι αυτή με 150 άτομα; Με τους art workers μέσα, με τα  κόμματα, με δικηγόρους… Τι είδους σκευωρία ήταν, αυτή που την ήξερε η μισή Ελλάδα;

► Παρατήρησα ότι οι ένορκοι επανήλθαν αρκετές φορές σε ερωτήματα που είχαν απευθύνει νωρίτερα και η πρόεδρος αλλά και άλλοι ένορκοι. Γιατί;

Η απολογία του είχε βασικές ελλείψεις. Ποτέ δεν απάντησε ως προς το θέμα του αν βρέθηκε στην Επίδαυρο με έναν από  τους καταγγέλλοντες και φίλο του. Δεν θυμόταν τι έγινε το ’15 και το ’16,  αλλά  θυμόταν μια χαρά τι συνέβη το ’84!

Επίσης μου έκανε εντύπωση, ο χωρίς καμία τρυφερότητα λόγος με τον οποίο αναφέρθηκε στους ανθρώπους που παραδέχτηκε ότι γνώριζε,  όπως σε έναν από καταγγέλλοντες που προέρχεται από ένα πολύ φορτισμένο με προβλήματα οικογενειακό περιβάλλον. Ρωτήθηκε γιατί δεν επιχείρησε, αντί να φιλοξενήσει στο σπίτι του τον ανήλικο τότε νεαρό, να τον βοηθήσει οικονομικά και να στείλει τον άνθρωπο σε κάποια κοινωνική δομή. Κατ’ εμέ κι εκεί δεν έδωσε πειστική απάντηση. Όπου υπάρχει κενό στην τεκμηρίωση επικαλείται τη «σκευωρία».

Δεν με εξέπληξε βέβαια.  Ήταν η γραμμή που ακούσαμε από τους μάρτυρες υπεράσπισης, την κ. Κούρκουλα και τον αδελφό του Γ. Λιγνάδη. «Δεν γνωρίζω, πρόσφερα τα πάντα κι εκείνοι ήταν αγνώμονες, κάποιους δεν τους ξέρω». 

Στο ακραίο σενάριο θα μπορούσε να μας καταλογίσει ότι ευθυνόμαστε για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Έχει στοιχεία που δεν πατάνε πουθενά. Είναι στην αλυσίδα μιας γραμμής που τελευταία ενοχοποιεί τους δημοσιογράφους για τις αποκαλύψεις τους. Το ίδιο παρατηρούμε στην υπόθεση Νοβάρτις, στο «Ταμείο Αλληλοβοήθειας του ΥΠΠΟ».  Δεν εξετάζουμε τι λέει ο δημοσιογράφος ή οι καταγγέλλοντες, αλλά τους κατονομάζουμε ως «σκευωρούς».

Στην απολογία του ο κ. Λιγνάδης πολιτικοποίησε την υπόθεση με έμφαση όπως είχε κάνει και ο κ. Κούγιας. Είναι έξυπνο να πολιτικοποιεί ο κατηγορούμενος μια δίκη με τέτοιο background και τι επιδιώκει; Θυμίζω την συνέντευξη τύπου της κ. Μενδώνη για παράδειγμα.

Δεν το θεωρώ έξυπνο. Ενώ, ουδείς πολιτικοποίησε τη δίκη, καθώς οι πάντες λένε ότι ένας βιασμός, δεν έχει ούτε πολιτικό, ούτε ιδεολογικό πρόσημο, παρατηρούμε να το κάνει ο Λιγνάδης σύροντας την κυβέρνηση και  απαιτώντας την ταύτιση του με την κυβέρνηση. Ενώ κατηγορεί εμάς ότι κάναμε μια συνωμοσία  για να πληγεί η κυβέρνηση, στην ουσία το κάνει ο ίδιος βάζοντας  μπροστά τον κόσμο της «ψευδοαριστεράς» όπως είπε.

Ακόμα και στην αρχή όταν ζητήθηκε η παραίτηση της κ. Μενδώνη, βασιστήκαμε σε λόγους ευθιξίας,  όπως συμβαίνει στο εξωτερικό με θέματα μικρότερης σημασίας από αυτό. Από εκεί και πέρα, από τη στιγμή που άρχισε η δίκη, κανείς δεν επιχειρεί να την πολιτικοποιήσει εκτός από τον κ. Λιγνάδη, κάνοντας μας να αναρωτιόμαστε γιατί δεν βγαίνει η υπουργός πολιτισμού να διαχωρήσει τη θέση της. Γιατί αν εξετάζει το ενδεχόμενο, αν πρόκειται για σκευωρία,  θα πρέπει να βγει να το πει. Καμία κυβέρνηση δεν θα ήθελε να ταυτιστεί με την υπόθεση Λιγνάδη κατά τη γνώμη μου.

Αλλά αυτή την ταύτιση, δεν την έχει επιδιώξει κανένας δημοσιογράφος, παρά μόνο η γραμμή υπεράσπισης του κατηγορουμένου. Εξάλλου, ο  ίδιος ο πρωθυπουργός βγήκε και κάλεσε τα θύματα να μιλήσουν ελεύθερα, η ίδια η υπουργός μίλησε για έναν «επικίνδυνο» άνθρωπο. Και ο βιασμός ξανά λέω δεν μπορεί να έχει ιδεολογικό πρόσημο.

► Πως σε  επηρέασε προσωπικά η επίθεση που δέχεσαι  όλο αυτό το διάστημα;

Το γεγονός ότι άσκησα το δημοσιογραφικό μου επάγγελμα, που κάποιες φορές είναι και λειτούργημα, το γεγονός ότι προέρχομαι από συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο -δεν το έκρυψα  ποτέ ότι είμαι στην Αριστερά-, βοήθησε την υπεράσπιση ελλείψει άλλης υπερασπιστικής γραμμής και στοιχείων,  να κατασκευάσει αυτό το σενάριο. Δεν μου είναι ευχάριστο καθόλου, να βρίσκομαι από δημοσιογράφος, θέμα δημοσιογραφικό.

Να αναφέρεται το όνομα μου, χωρίς να έχω τη δυνατότητα από τη θέση του μάρτυρα να πω τα γεγονότα όπως τα έζησα , χωρίς να μπορώ  να δεχτώ ό,τι ερωτήσεις θα μου υποβάλλονταν.

Ωστόσο, αν ξανασυνέβαινε, το ίδιο θα έκανα και δεν το λέω με ηρωισμό . Γιατί, όταν ένας άνθρωπος αποφασίζει να μιλήσει για ένα τραύμα που έχει καθορίσει τη ζωή του, δεν έχει δικαίωμα ο δημοσιογράφος να φοβηθεί και να κάνει πίσω. Απέναντι στην συγκλονιστική μαρτυρία, δεν έχεις επιλογή. Πας μπροστά με τη δημοσιογραφική σου αξιοπρέπεια βέβαια. Και δεν θεωρείς ότι πρόκειται για έναν «άγνωστο αμελητέο και τιποτένιο» όπως έσπευσαν να γράψουν κάποιοι συνάδελφοι.

► Δυσκολεύτηκες να αντιμετωπίσεις την κατάσταση; Πιέστηκες ψυχικά;

Ναι,  άνθρωπος είμαι.  Δεν μου είναι ευχάριστη η τρομακτική επίθεση που δέχτηκα. Με ανακούφισαν οι συνάδελφοι μου, η ΕΣΗΕΑ… Πήρα στήριξη από τους ανθρώπους που υπέγραψαν για θύματα και όλους εμάς,  από συναδέλφους που καλύπτουν τη δίκη όσο πιο αντικειμενικά μπροούν.  Αλλά απέναντι στην επίθεση, είσαι μόνος σου κάποιες στιγμές. Δεν θα κάνω τη super woman.  Με εξάντλησε και με πίεσε ψυχικά.

Όλη αυτή η κατασκευή, που έφερε προσωπικά μου δεδομένα αλλοτριωμένα πότε έτσι πότε αλλιώς … ενέχει κάτι τιμωρητικό. «Εσύ που τόλμησες να το κάνεις αυτό, να μιλήσεις, θα δεις τι θα πάθεις». Εκεί πήρα μια γεύση από το πως αισθάνονται τα θύματα. Αλλά δεν έχω δικαίωμα να μιλώ για τον ψυχολογικό μου βιασμό από τη στιγμή που υπάρχουν θύματα βιασμού σε αυτή την υπόθεση.