Η Χίος, το νησί που μεγάλωσα και που μένω ,όχι μόνο βάφτηκε μπλε και αποτελεί αντίθεση μέσα σε όλο το ροζ του Αιγαίου αλλά έβγαλε και το μεγαλύτερο ποσοστό ΝΔ πανελλαδικά.

Υπάρχει μια ιστορία από την εποχή της τουρκοκρατίας, η οποία σε γενικές γραμμές λέει ότι ο Πασάς της πόλης Χίου είχε ένα αγαπημένο ελαφάκι που κάθε πρωί το άφηνε ελεύθερο και αυτό πήγαινε στην αγορά και βοσκούσε από την πραμάτεια των μανάβηδων. Οι μανάβηδες είχαν αγανακτήσει και κάποτε μαζεύτηκαν όλοι μαζί να πάνε στον Πασά και να του πούνε μάζεψε το γαμημένο το ελαφάκι σου γιατί μας κάνει ζημιές. Για να μην τα πολυλογώ, ξεκίνησαν προς το σπίτι του Πασά αλλά στη διαδρομή όλο και κάποιος από αυτούς φοβόταν τις συνέπειες και λάκιζε από την πορεία, ώσπου τελικά έφτασε ένας και του είπε πολυχρονεμένε μου Πασά να χαίρεσαι το όμορφό σου ελαφάκι ή κάτι τέτοιο.

Αυτή η ιστορία μπορεί να εξηγήσει πολλά για τον χαρακτήρα των Χίων αλλά όχι όλα.

Η Χίος είναι ένα νησί που κουβαλάει τρομακτική ενέργεια. Ενέργεια ψυχών βασανισμένων και σφαγιασμένων. Είναι το θέατρο της μοναδικής παγκοσμίως γενοκτονίας, η οποία δεν έχει καν αναγνωριστεί ως τέτοια. Η Σφαγή της Χίου έχει καταγραφεί στον χαρακτήρα των εναπομεινάντων ιθαγενών ως ο απόλυτος Τρόμος και η απόλυτη εκδίκηση της Εξουσίας, έχει αφήσει λοιπόν τα σημάδια της πάνω τους, σημάδια που μεταφέρονται γονιδιακά από γενιά σε γενιά αυτών των ανθρώπων και τους κάνουν να φοβούνται την εξουσία και “να γυρεύουν τη δουλειά τους”.

Εξαιτίας της Σφαγής λοιπόν οι Χιώτες μετατράπηκαν σε χαμαιλέοντες για να αποφύγουν τυχόν κινδύνους και αντίποινα από την εκάστοτε εξουσία. Αν επικεντρωθούμε στα νεώτερα μεταπολιτευτικά χρόνια θα δούμε ότι πάντοτε, όποτε οι συνθήκες το ευνοούσαν, όποτε υπήρχε δηλαδή εναλλαγή εξουσίας, η Χίος ήταν μια παραφωνία στον χάρτη. Πάντοτε η Χίος υπερψήφιζε την απερχόμενη κυβέρνηση. Διότι κατά τα χρόνια που είχε την εξουσία στα χέρια της η κυβέρνηση, οι Χιώτες είχαν μεταλλαχθεί σε οπαδούς και ψηφοφόρους της, οπότε στις επόμενες εκλογές δεν ακολουθούσαν τις αλλαγές που γίνονταν στην υπόλοιπη Ελλάδα και απόμεναν ως παραφωνία να υποστηρίζουν τους κυβερνήτες που έπεφταν.

Εκτός από τον Τρόμο της Σφαγής και των Αντιποίνων της Εξουσίας, που κουβαλάνε γονιδιακά, άλλη μια παράμετρος, η οποία συμβάλει στο να μεταλλάσσονται πολιτικά οι Χίοι και να γίνονται ακόλουθοι της εκάστοτε εξουσίας, είναι το επιχειρηματικό τους πνεύμα, ο συσσωρευμένος χρηματικός πλούτος λόγω εφοπλισμού και ναυτιλίας κυρίως και φιλαργυρία τους, ιδιότητες που φυσικά ευνοούν τον συντηρητισμό της κοινωνίας και την μη διάθεσή τους για πολιτικές αλλαγές και μετάβαση σε νέα πολιτικά και οικονομικά περιβάλλοντα.

Όλα αυτά ισχύουν γενικά για τους κατοίκους του κατά τα άλλα πανέμορφου τόπου που μεγάλωσα και που ζω, στην παρούσα όμως εκλογική αναμέτρηση ισχύει και κάτι ακόμα. Η αποκρουστική συμπεριφορά, η μικρότητα, η μικροψυχία, η αηδία που προκαλούν με τον τρόπο που πολιτεύονται οι επικεφαλής και η πλειονότητα των τοπικών πολιτικών παραγόντων του Σύριζα.

Αυτή ακριβώς η παράμετρος θα αναμένουμε να δούμε αν θα αποδειχθεί και ιστορικά στις επόμενες εκλογές, αν δεν υπάρξει φυσικά άμεση παραίτησή αυτών των αποτυχημένων πολιτικών προσώπων, όπως οφείλουν να πράξουν. Διότι είναι τόσο κοινωνικά αποκρουστικοί, που μπορούν να αποτελέσουν μοναδικό παράγοντα ανάσχεσης της ιστορικής συνήθειας των Χίων να μεταλλάσσονται πολιτικά και να συντάσσονται με την κυβέρνηση, ώστε ούτε στις επόμενες εκλογές η Χίος να γίνει ροζ.

[jwplayer | file=https://www.youtube.com/watch?v=isqsjf9rqak]

*Ο Γιάννης Μακριδάκης είναι ακτιβιστής και συγγραφέας