Το μήνυμα ήταν διπλό και εξόχως πολιτικό:  Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία – μπορεί όμως να είναι η τελευταία ευκαιρία για «να κάνουμε ό,τι είναι απαραίτητο και καλό για την Ελλάδα».

Δεν το είπε ακριβώς έτσι ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ χθες το βράδυ στο ΣΕΒ, το υπονόησε όμως με απόλυτη καθαρότητα και με δύο αποδέκτες: Την ίδια την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και την αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα. Και για να γίνει ακόμη πιο εύγλωττος όρισε ευθέως και τις τρεις προϋποθέσεις του «καλού και απαραίτητου»: Περισσότερη πολιτική στήριξη, πλήρης ιδιοκτησία του προγράμματος, πλήρης εφαρμογή.

Η Ευρώπη δεν θέλει εκλογές και «παραιτηθείτε»…

Εν ολίγοις, ο πρόεδρος της Κομισιόν έθεσε, με τον πιο ειλικρινή τρόπο, τη νέα προσέγγιση της – πέραν του Σόιμπλε – Ευρώπης στο ελληνικό ζήτημα: Οι ευρωπαίοι δεν θέλουν εκλογές, δεν θέλουν νέα Ζάππεια, πειράματα πολιτικής αστάθειας και «παραιτηθείτε», και θεωρούν ότι μια, ρεαλιστική πλέον, αριστερή κυβέρνηση διαμορφώνει την πλέον ευνοϊκή, έως ιδανική, συγκυρία για να βγει το πρόγραμμα με συγκλίσεις και συναινέσεις.

Το εάν θα βγουν κι οι αριθμοί και – κυρίως – το στοίχημα της κοινωνικής ανάνηψης θα εξαρτηθεί από το μίγμα ρεαλισμού και αριστερού «προσήμου» που θα πετύχει στην διακυβέρνησή του ο Αλέξης Τσίπρας. Το κατά πόσο θα βγουν οι συναινέσεις θα εξαρτηθεί από τα αποθέματα πολιτικής ωριμότητας της Νέας Δημοκρατίας και από την ένταση της πίεσης των ευρωπαίων προς την ζαλισμένη ελληνική κεντροαριστερά.

Σε αμφότερα τα αντιπολιτευόμενα στρατόπεδα οι πιθανότητες συγκλίσεων δείχνουν, μέχρι στιγμής, περιορισμένες. Κι ας έσπευσε χθες ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ να τους υπενθυμίσει ότι όσα αντιπολιτεύονται σήμερα μπορεί να τα βρουν μπροστά τους αύριο ως κυβερνώντες: «Αλέξη, η κυβέρνησή σου δεν θα είναι η τελευταία», είπε, για να προσθέσει: «Πρέπει να δούμε όλες τις επόμενες κυβερνήσεις να σέβονται τη συμφωνία».

Η «ιδιοκτησία του προγράμματος»

Στο δε κυβερνητικό μέτωπο η εγκατάλειψη του αφηγήματος του ευρωπαϊκού εκβιασμού και η ανάληψη της «ιδιοκτησίας του προγράμματος» εμπερικλείει κινδύνους υψηλού πολιτικού, εσωκομματικού και κοινωνικού τιμήματος. Είναι ένα ρίσκο που προϋποθέτει ισχυρά στηρίγματα, κι ο Αλέξης Τσίπρας φρόντισε χθες να το δείξει, θέτοντας μετ’ επιτάσεως το ζήτημα των εργασιακών και της ελάφρυνσης του χρέους.

Και στα δύο ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ έκλεισε το μάτι κι εμφανίστηκε ως εν δυνάμει σύμμαχος. Εάν υπάρξει όμως, θα είναι μια συμμαχία που θα περιλαμβάνει και πολιτικά ανταλλάγματα. Με πρώτο ζητούμενο, όπως δείχνουν οι πληροφορίες απ’ όλα τα ευρωπαϊκά πολιτικά κέντρα,  την αταλάντευτη παραμονή της κυβέρνησης στον δρόμο του ευρω – ρεαλισμού και των συγκλίσεων με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Η Ισπανία και οι Podemos

Επ’ αυτού, σταθμό θα αποτελέσει και η διαχείριση από την Αθήνα του αποτελέσματος των εκλογών της Κυριακής στην Ισπανία. Με τις ίδιες πληροφορίες να αναφέρουν πως ο Αλέξης Τσίπρας δέχεται ισχυρές ευρωπαϊκές πιέσεις να μην υποκύψει στην πολιτική γοητεία οποιουδήποτε νέου «τόξου του Νότου» ή αριστερού μετώπου με τους Podemos…