Όταν ο πυκνός καπνός απειλεί να μηδενίσει την ορατότητα στην εθνική οδό δικαιούσαι να φοβηθείς, για λίγο έστω… Μια μαρτυρία από τη θέση του οδηγού για μια πυρκαγιά που ευτυχώς άφησε πίσω της μόνο υλικές ζημιές (Κινέττα).

Ads

Το γαλάζιο του ουρανού διακόπτεται από το γκρι του καπνού που σκεπάζει την εθνική οδό. Έχουμε αφήσει πίσω μας διόδια, Αγ. Θεοδώρους και Motor Oil και ενάμισι χιλιόμετρο πριν τον κόμβο της Κινέττας, έρχεται η ώρα της ακινητοποίησης. Το ρολόι δείχνει 4:30. Τη φωτιά την είχαμε δει το πρωί, από μακριά – και τότε προνοήσαμε να τηλεφωνήσουμε στην Τροχαία για να δούμε αν ο δρόμος από Αλεποχώρι είναι ανοιχτός. Κανείς δεν θέλει να βρεθεί σε ορεινό δρόμο την ώρα που βρίσκεται φωτιά σε εξέλιξη.

Πρωινός προορισμός ήταν η λίμνη Ηραίου, μετά την Περαχώρα – και στο πήγαινε όλα ήταν καλά. Μία ακόμα δημοσιογραφική παρουσίαση νέου μοντέλου πλησιάζει προς το τέλος της και να που την επιστροφή την υποτιμήσαμε. Υποτιμήσαμε τη δύναμη της φωτιάς που γιγαντώθηκε και εξαπλώθηκε με απίστευτη ταχύτητα, κατηφορίζοντας απειλητικά προς την παραλία. Και παρόλο που μια εθνική οδός λειτουργεί θεωρητικά ως αντιπυρική ζώνη, το να βρίσκεσαι μέσα σε αυτοκίνητο που δεν κινείται έχοντας πυκνούς καπνούς και μηδενική ενημέρωση (το να ακούς από το ραδιόφωνο ότι έχει κλείσει η εθνική οδός ότι απειλούνται σπίτια κλπ. όταν είσαι ουσιαστικά αποκλεισμένος, δεν σε βοηθάει να φύγεις από τη ζώνη κινδύνου) δεν σε κάνει να νιώθεις ιδιαίτερα άνετα. Άσε που καλώς ή κακώς στη μνήμη μου έχει χαραχτεί ανεξίτηλα η εικόνα που είχαμε δει στις ειδήσεις από τη μεγάλη πυρκαγιά στην Πορτογαλία, όπου δεκάδες άνθρωποι παγιδεύτηκαν (και δυστυχώς έχασαν τη ζωή τους) σε αυτοκινητόδρομο!

Διατηρούμε την ψυχραιμία μας, σχολιάζουμε κάποιους – ευτυχώς λίγους – ανεγκέφαλους που μπαίνουν εγκληματικά στη λωρίδα εκτάκτου ανάγκης (ΛΕΑ), αλλά παρόλα αυτά η συντριπτική πλειοψηφία των αυτοκινήτων παραμένει εκεί που πρέπει, στις κανονικές λωρίδες κυκλοφορίας, περιμένοντας υπομονετικά να φτάσει στον κόμβο για να πραγματοποιήσει την αναστροφή, ακολουθώντας τις οδηγίες των αρχών.
Στην αναστροφή παθαίνουμε το πρώτο σοκ. Η ομίχλη του καπνού κιτρινίζει το χώρο και μειώνει την ορατότητα. Το μόνο που σκέφτεσαι αυτή τη στιγμή είναι ότι πρέπει να απομακρυνθείς. 

Ads

image

Βγαίνουμε στο ρεύμα προς Κόρινθο και μαζί με άλλα αυτοκίνητα αναπτύσσουμε ταχύτητα για να πάθουμε σε λίγο το δεύτερο σοκ. Μπροστά μας δεν βλέπουμε μόνο καπνούς αλλά και φλόγες. Στα 40 περίπου λεπτά της ομηρίας μας έχει ανάψει φωτιά και εμπρός από τα διυλιστήρια – και μάλιστα σε δύο διαφορετικά σημεία. Το απειλητικό γκρι σκεπάζει το δρόμο και επειδή ο πανικός είναι κακός σύμβουλος συμβαίνει το απίστευτο: κάποιοι οδηγοί αποφασίζουν να γυρίσουν προς τα πίσω!

Μπαίνουν ο ένας πίσω από τον άλλο στη ΛΕΑ και κινούνται ανάποδα στο ρεύμα, προς την Κινέττα, προς την κύρια εστία της φωτιάς. Άλλοι κάνουν ελιγμούς επί τόπου, ξεχνώντας ότι βρίσκονται σε αυτοκινητόδρομο, άλλος κινείται ανάποδα στην αριστερή λωρίδα και ο Γιάννης Α. ο συνάδελφος που συμπτωματικά οδηγούσε (σε τέτοιες διαδρομές οι δημοσιογράφοι εναλλάσσονται στο τιμόνι) συνεχίζει αποφασιστικά την πορεία του προς Κόρινθο μέσα από τους καπνούς για να έρθει η φάση του «ορατότης μηδέν», που ευτυχώς κράτησε μόνο μερικά δευτερόλεπτα – τόσα όσα χρειάζεται για να συνειδητοποιήσει κανείς πόσο επικίνδυνο είναι να οδηγείς σε τέτοιο περιβάλλον. 

Γιατί με περιορισμένη ορατότητα και οδηγούς περισσότερο ή λιγότερο έμπειρους σε κατάσταση πανικού, το ατύχημα δεν αργεί να έρθει. Και αν έρθει, σε αυτές τις συνθήκες οι συνέπειες μπορεί να είναι τραγικές.
Ήδη συζητάμε τι θα φέρει το βράδυ, τι θα γίνουν όλοι αυτοί που βρίσκονται ανάμεσα σε δύο εστίες φωτιάς. Ωστόσο δεν μπορούμε κάτι να κάνουμε σε αυτή τη φάση, το λογικό είναι να απομακρυνθείς από την επικίνδυνη ζώνη όσο πιο ήρεμα και με μεγαλύτερη ασφάλεια μπορείς.

Τα κοσμητικά επίθετα και τα συνοδευτικά σχόλια που βγήκαν από το στόμα μας την ώρα που περνούσαμε τα διόδια αφήνω να τα φανταστείτε. Σε αυτήν την κατάσταση, με την εθνική οδό κλειστή, με κόσμο σε κίνδυνο και πανικό, δεν βρέθηκε ένας υπεύθυνος να πει σηκώστε τις μπάρες!!! Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω είχαμε δει τους πιλότους των ελικοπτέρων να ρίχνονται στη μάχη αψηφώντας τους καπνούς – να ρίχνονται τελικά στην ίδια τη φωτιά αψηφώντας τον κίνδυνο – και θαυμάζαμε το θάρρος τους και τώρα αντιμετωπίζαμε τι ακριβώς; Τα σχόλια δικά σας…

Η συνέχεια δεν έχει κίνδυνο. Έχει απλώς ταλαιπωρία. Πίσω στο Λουτράκι με τα καφέ κύματα που έχει δημιουργήσει ο ισχυρός αέρας. Τόσο ισχυρός που στη συνέχεια της διαδρομής, το αυτοκίνητό μας θα βρεθεί σχεδόν να πλέει στον παραλιακό δρόμο που συνδέει το Αλεποχώρι με την Ψάθα. Από οδηγός, βρίσκομαι… καπετάνιος, γιατί στο μεταξύ αλλάξαμε θέσεις με τον Γιάννη και ευτυχώς η… πλεύση δεν κρατάει πολύ. Τα κύματα σκεπάζουν το δρόμο δημιουργώντας τεράστιες λίμνες που περνάμε με «πρώτη» στο κιβώτιο, σταθερό γκάζι, πολλές στροφές στον κινητήρα και χαμηλή ταχύτητα – και προσπαθώ να σκεφτώ πόσο συχνά γίνεται κάτι τέτοιο. Μάλλον σπάνια είναι η απάντηση – αυτό τουλάχιστον το συμπέρασμα θα βγάλω όταν βρεθώ στο Σκαραμαγκά για να δω κάτι που δεν είχα ξαναδεί στα 55 χρόνια στης ζωής μου: τα κύματα βγαίνουν στην άσφαλτο, ο δρόμος είναι μούσκεμα, έχουν αρχίσει ήδη να σχηματίζονται αλμυρές λίμνες – και ναι, αυτό είναι κάτι πρωτοφανές. Τέτοια κύματα στον Σκαραμαγκά απλώς δεν υπάρχουν – και ναι, αυτός ο αέρας επίσης δεν υπάρχει…

Κατάκοπος, μετά από μια διαδρομή που κράτησε έξι ώρες ενώ θα έπρεπε να έχει κρατήσει το πολύ δύο, βρίσκομαι στην ασφάλεια του σπιτιού μου για να μαυρίσει η καρδιά μου από αυτά που δείχνει η τηλεόραση. Το επόμενο πρωί η τραγωδία θα διατυπωθεί με τη γλώσσα των αριθμών. Σκέφτομαι το φόβο που ένιωσα, έχοντας καπνούς εμπρός και καπνούς πίσω, σκέφτομαι όμως λίγο και ότι θα τα αποφεύγαμε αυτά αν από την αρχή είχαμε επιλέξει την εναλλακτική διαδρομή. Αν… Τουλάχιστον παρέμεινα ψύχραιμος!