«Συμφωνία μέσα σε 48 ώρες μετά το δημοψήφισμα» και «θεσμική εγγύηση της εφαρμογής του Συντάγματος»: Από το πώς εννοεί και πώς θα εφαρμόσει αυτές τις δύο δεσμεύσεις του ο Αλέξης Τσίπρας την επόμενη εβδομάδα θα κριθεί η τύχη της χώρας και, μαζί, και της κυβερνώσας Αριστεράς για τις επόμενες δεκαετίες.

Σε ό,τι αφορά το πρώτο σκέλος της δέσμευσης οι εκδοχές είναι δύο: Στην, πολιτικά πιο καθαρή, περίπτωση επικράτησης του «Όχι» ο πρωθυπουργός θα βρίσκεται τη Δευτέρα στις Βρυξέλλες, όπως ο ίδιος είπε χθες το βράδυ στον ΑΝΤ1. Σύμφωνα με πληροφορίες που ήρθαν αργά τη νύχτα από κοινοτικές πηγές, την Τρίτη πιθανότατα θα συγκληθεί έκτακτο Eurogroup και την Τετάρτη σύνοδος κορυφής. Εκεί ο Αλέξης Τσίπρας θα διεκδικήσει να κλείσει άμεσα, είτε σε 48 ώρες είτε σε λίγες μέρες, την καλύτερη δυνατή συμφωνία για την Ελλάδα.

Όπλο του θα είναι η – νέα – λαϊκή εντολή κι, ενδεχομένως, κι η πολιτική «θυσία» του Γιάνη Βαρουφάκη, όπως προεξοφλεί ένα, τουλάχιστον, τμήμα του Μαξίμου.
Αμφιλεγόμενος σύμμαχός του σ΄αυτή την προσπάθεια θα είναι και η έκθεση-ομολογία του ΔΝΤ. Η οποία αναγνωρίζει όψιμα την εγκληματική αμέλεια (;) των τελευταίων 5 χρόνων, θέτει ως ρητή προϋπόθεση για το όποιο τρίτο πακέτο τη γενναία ελάφρυνση του χρέους, αλλά ταυτόχρονα ξεκαθαρίζει πως νέα διάσωση της Ελλάδας σημαίνει κι ένα νέο βαρύ Μνημόνιο.

Ουδείς εγγυάται ότι σ’ αυτή τη μάχη ο Έλληνας πρωθυπουργός θα βρει ευήκοα ώτα. Ουδείς όμως μπορεί και να θεωρήσει δεδομένο ότι ακόμη κι αυτή, η μεταλλαγμένη, Ευρώπη θα εκτελέσει εν ψυχρώ τις τράπεζες και μαζί κι έναν ολόκληρο λαό επειδή εξέφρασε, για δεύτερη φορά, τη δημοκρατική του βούληση. Εάν το πράξει, θα ανοίξει διάπλατα την πόρτα της στους δαίμονες της μικρής κόλασης του Νότου. Και πίσω στην Αθήνα, ο Αλέξης Τσίπρας θα κληθεί να δείξει το Plan B και να ηγηθεί της μακράς πορείας προς την ανάνηψη.

Στη δεύτερη εκδοχή, εκείνη της ψήφου υπέρ του «Ναι», θα υπάρξουν πολιτικές εξελίξεις. Το προσκλητήριο προς τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς το βράδυ της Κυριακής είναι δεδομένο, ενώ πιθανή είναι ακόμη και η κοινή πτήση στις Βρυξέλλες το πρωί της Δευτέρας. Από εκεί και πέρα, όμως, θα κριθεί το δεύτερο σκέλος της δέσμευσης Τσίπρα, ότι «θα παραμείνει θεσμικός εγγυητής της εφαρμογής του Συντάγματος».

Σ΄αυτή την «εφαρμογή», η μία επιλογή είναι η δια της ανοχής στήριξη ενός μεταβατικού κυβερνητικού σχήματος και η αναμονή δικαίωσης στις επόμενες εκλογές, όπως έλεγαν έως χθες κοινοβουλευτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Το σενάριο μπορεί να βγει πολιτικά, αλλά μπορεί και να οδηγήσει στην υλοποίηση του «σχεδίου Σουλτς». Ο οποίος, ωμά και κυνικά, επιβεβαίωσε ότι ο στόχος είναι «μια κυβέρνηση τεχνοκρατών που θα πετύχει μια λογική συμφωνία με τους πιστωτές» και θα σημάνει και «το τέλος της εποχής ΣΥΡΙΖΑ».

Η έτερη επιλογή είναι η όποια διαπραγμάτευση και συμφωνία να εξακολουθήσει να έχει τη σφραγίδα της αριστερής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Με στόχο μια, κατά το δυνατόν, κοινωνικά βιώσιμη συμφωνία κόντρα σ’ ένα στυγνό τεχνοκρατικό Μνημόνιο. Και με την επίγνωση ότι οι ιστορικές στιγμές είναι πολύ βαριές για να αρκεί στην Αριστερά «να μην βάψει τα χέρια της με αίμα»…