«Σκληρές επιλογές για την εφαρμογή των νόμων προς όλους» απαιτούνται, σύμφωνα με τον υπ. Δημοσίας Τάξεως. Μιλώντας σε εκδήλωση για την εγκληματικότητα στην Τεχνόπολη,  ο Νίκος Δένδιας, υποστήριξε ότι «ήρθε η ώρα, η χώρα να κλείσει τους λογαριασμούς που μένουν ανοιχτοί από το 1974» και υπογράμμισε ότι προς αυτό το σκοπό «απαιτούνται ρήξεις και τομές».

 
«Απαιτούνται ρήξεις και τομές», τόνισε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, Νίκος Δένδιας, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του. «Αυτό που έγινε από το 1974 μέχρι σήμερα, η προσπάθεια να κουκουλώσουμε τις σκληρές επιλογές, να μην κάνουμε τις σκληρές επιλογές που απαιτούνται, νομίζω ότι είναι μια από τις αιτίες που οδήγησαν τη χώρα στα αδιέξοδα που βιώνουμε σήμερα» υποστήριξε.
 
«Ήρθε η ώρα η χώρα να κλείσει τους λογαριασμούς που μένουν ανοιχτοί από το 1974-1975 μέχρι σήμερα. Είτε αυτοί λέγονται ανομία, είτε αυτοί λέγονται καταλήψεις, είτε αυτοί λέγονται μεταναστευτικό, είτε μιλάμε για το άγος της Μαρφίν. Όλα αυτά πρέπει να βρουν το δρόμο τους. Και ο δρόμος τους μπορεί και πρέπει να είναι μόνο ένας, η εφαρμογή των νόμων προς όλους» συμπλήρωσε.
 

Στην εκδήλωση μίλησε και ο δήμαρχος Αθηναίων, Γιώργος Καμίνης, ο οποίος αναφέρθηκε στη στάση «κάποιου κομματιού της Αριστεράς» απέναντι στη βία.
 
«Βλέπουμε τον πανεπιστημιακό χώρο να νομιμοποιείται σαν ένας θύλακας “ελευθερίας” μέσα σε έναν αυταρχικό περίγυρο, άρα και ως χώρος βίαιης αντίστασης απέναντι στην κρατική εξουσία, λες και ζούμε ακόμη σε καθεστώς στρατιωτικής δικτατορίας. Την αποθέωση αυτής της αντίληψης τη βλέπουμε στη στάση κάποιου κομματιού της Αριστεράς απέναντι στην ένοπλη τρομοκρατία καθ ‘όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Ο ένοπλος τρομοκράτης είναι “εκτελεστής”, η μακρά ένοπλος χειρ μιας δικαιοσύνης “λαϊκής”, που είναι βεβαίως υπέρτερη της αστικής».
 
Προλογίζοντας την εκδήλωση, ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Δημοκρατίας «Κωνσταντίνος Καραμανλής», Γιάννης Μιχελάκης, αναφέρθηκε μεταξύ άλλων τη βίλα Αμαλίας.
 
«Όλοι ξέρουμε ότι πανεπιστημιακοί χώροι κατά περίσταση, αλλά και ιστορικά κτίρια σε μόνιμη βάση, χρησιμοποιούνταν από ομάδες περιθωριακών στοιχείων σαν εστίες βίας και ανομίας. Χαρακτηριστική, αλλά όχι μοναδική, η περίπτωση των αυτοαποκαλούμενων αναρχικών που είχαν καταλάβει εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια τη βίλα Αμαλία. Και, όπως αποδείχθηκε, τη χρησιμοποιούσαν σαν παρασκευαστήριο μολότοφ και ορμητήριο βίας» υποστήριξε.
 
«Η καταδίκη της τρομοκρατίας, όπως και κάθε μορφής οργανωμένης βίας, πρέπει να είναι ομόθυμη, καθολική και κατηγορηματική. Χωρίς τους αστερίσκους και χωρίς τις υποσημειώσεις, που κάποιοι εξακολουθούν να προσθέτουν» πρόσθεσε.