Ο Κωστής Χατζηδάκης δεν είναι απαραιτήτως ευτυχής για την αποχώρησή του από το υπουργείο Ενέργειας.

Είναι όμως δεδομένος, και κυρίως δοκιμασμένος, «μεταρρυθμιστής» και, ως εκ τούτου, η μετακόμισή του στο υπουργείο Εργασίας εγγυάται την ταχεία, και πλήρη πλέον, εφαρμογή της ατζέντας Πισσαρίδη.

Εχοντας ήδη στο ενεργητικό του την περίφημη «εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ» από την εποχή της κυβέρνησης Σαμαρά, ο Κωστής Χατζηδάκης χρεώνεται τώρα τις δύο πιο δύσκολες ίσως – και όχι βολικές για το εκλογικό του μέλλον – αποστολές της κυβέρνησης Μητσοτάκη: Το φορτίο των εκκρεμών συντάξεων που αποτελεί και το υπ΄αριθμόν ένα φορτίο διαμαρτυριών από τους ψηφοφόρους σχεδόν σε όλα τα βουλευτικά γραφεία της ΝΔ, και την εφαρμογή του σχεδίου Πισσαρίδη εν είδει πυρήνα πια της κυβερνητικής πολιτικής.

Ηδη, άλλωστε, το σκέλος του σχεδίου που αφορά το ασφαλιστικό, με την εισαγωγή του κεφαλαιοποιητικού πυλώνα και την μερική ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης, έχει αναλάβει να το υλοποιήσει ο Πάνος Τσακλόγλου.

Αυτός ήταν και ο λόγος που στον… μη ανασχηματισμό του καλοκαιριού ο, προερχόμενος από το εκσυχγρονιστικό πολιτικό μπλοκ καθηγητής Τσακλόγου και συμμέτοχος στην εκπόνηση της έκθεσης Πισσαρίδη, τοποθετήθηκε στην θέση του υφυπουργού Εργασίας υπό τον Γιάννη Βρούτση.

Τώρα, με την – εδώ και μήνες προεξοφλημένη – αποπομπή Βρούτση, ο Κωστής Χατζηδάκης αναλαμβάνει αφενός να «πολιτικοποιήσει» το πακέτο της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης που αναμένεται να έρθει στην Βουλή πριν από το καλοκαίρι, και αφετέρου να προχωρήσει και να τελειώσει τις εκκρεμότητες και τις υποθήκες της έκθεσης Πισσαρίδη στα εργασιακά – υποθήκες, που στην πράξη οδηγούν στην πλήρη αποδόμηση της αγοράς εργασίας που είχε ξεκινήσει επί θητείας Βρούτση.

Είναι ένα σχέδιο στο οποίο η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρήκε απρόσμενο αρωγό τις έκτακτες συνθήκες που διαμόρφωσε η πανδημία και οι οποίες διευκολύνουν την επιβολή καθαρού νεοφιλελεύθερου δόγματος στην αγορά εργασίας: Πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και φθηνή εργασία.

Ηδη, επί υπουργίας Βρούτση έγινε το πρώτο μεγάλο βήμα με την έμμεση κατάργηση του οκταώρου και το «ψαλίδι» στις υπερωρίες, ενώ πλέον οι βασικές εκκρεμότητες είναι δύο – η πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων και η περαιτέρω μισθολογική συμπίεση.

Ως προς το πρώτο, η έκθεση Πισσαρίδη είναι σαφής παρά τις διπλωματικές της διατυπώσεις: «Περιορισμοί», γράφει, «στη δυνατότητα μιας επιχείρησης να μεταβάλλει τον αριθμό των απασχολούμενων, αποθαρρύνουν τη δημιουργία θέσεων εργασίας και εμποδίζουν την ανακατανομή του εργατικού δυναμικού προς επιτυχημένους και αναπτυσσόμενους τομείς και επιχειρήσεις».

Κοινώς, δείχνει την απελευθέρωση των απολύσεων ως το μέσο για την «ανακατανομή του εργατικού δυναμικού» και την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου.

Στο μισθολογικό σκέλος, είναι χαρακτηριστικό ότι το σχέδιο Πισσαρίδη προτείνει ακόμη και καθορισμό κατώτατου μισθού χωρίς συμφωνία εργαζομένων – εργοδοτών, αλλά με απόφαση από ένα συμβούλιο εμπειρογνωμόνων.

Η πρόταση θα είναι δεσμευτική για την κυβέρνηση, η οποία όμως «θα μπορεί να διατηρεί τη δυνατότητα να θέσει τον κατώτατο μισθό σε άλλο επίπεδο, δημοσιεύοντας μια επαρκή αιτιολόγηση για την απόκλιση από την πρόταση του συμβουλίου».

Το σχέδιο προβλέπει επίσης «ψαλίδι» και στα επιδόματα ανεργίας με το επιχείρημα ότι η επιδοτούμενη ανεργία είναι αντιπαραγωγική και αποθαρρύνει την επανεκπαίδευση, κατάρτιση και τον επαγγελματικό επαναπροσανατολισμό των εργαζομένων.

Η ατζέντα αυτή αποτελεί πλέον και το προσωπικό πολιτικό στοίχημα του Κωστή Χατζηδάκη και, όπως δείχνει το παρελθόν, ο νέος υπουργός δεν έχει ιδεολογικές αναστολές ως προς την υλοποίησή της.