Αν δεν είχαν επενδύσει τόσο βιαστικά και με τόσο άφρονα τρόπο στην έξοδο από τα μνημόνια, ίσως οι εξελίξεις να ήταν διαφορετικές. Οι προσδοκίες όμως που δημιούργησαν για το δήθεν επερχόμενο τέλος της εποχής των μνημονίων, κυρίως στους δικούς τους βουλευτές και στο δικό τους κοινό, μια κανείς άλλος δεν πίστεψε στο μετά τις Ευρωεκλογές παραμύθι του διδύμου Σαμαρά-Παπανδρέου, έφεραν τα πράγματα προ αδιεξόδου.

Οι διεθνείς δανειστές και η Μερκελική Ευρώπη, που παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τις εξελίξεις, δεν ήταν διατεθειμένοι να θέσουν σε κίνδυνο το νεοφιλελεύθερο πείραμα της Ελλάδας. Ειδικά σε μια ευαίσθητη στιγμή, όπου η ελληνική κοινωνία δείχνει να έχει εξαντληθεί και συγχρόνως να έχει εξαντλήσει και τα τελευταία αποθέματα ανοχής.  Επανέφεραν λοιπόν στο προσκήνιο το σχέδιο της Συνόδου των Καννών. Ζήτησαν εγγυήσεις για την ψήφιση και εφαρμογή των νέων μέτρων.

Το μεν πνεύμα πρόθυμο, η δε σαρξ ασθενής. Η ελληνική κυβέρνηση, αν και πρόθυμη να προσφέρει ο,τιδήποτε θα μπορούσε να την κρατήσει στην εξουσία, δεν έπεισε τα διεθνή αφεντικά. Με την προσδοκία για έξοδο από τα μνημόνια καλλιεργημένη, με την προεδρική εκλογή σε εκκρεμότητα και με τον ΣΥΡΙΖΑ να ενδυναμώνει την επιρροή του και να περιμένει στη γωνία, το μόνο που δεν μπόρεσαν να εγγυηθούν οι Σαμαράς – Βενιζέλος, ήταν ότι τα νέα και σκληρά μέτρα που τους επιβάλλονται θα μπορέσουν να εφαρμοστούν.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν βρέθηκε σε αντίστοιχη θέση, έρριξε στο τραπέζι την ιδέα του δημοψηφίσματος. Την παρτίδα, τότε, την έσωσε εκ μέρους των διεθνών αφεντικών ο Βενιζέλος. Ο Αντώνης Σαμαράς σήμερα, πιεσμένος πολιτικά και με την πλάτη στον τοίχο, δεν έχει το παραμικρό περιθώριο κινήσεων…

Κάπως έτσι απορρίφθηκε η εξάμηνη παράταση που θα επέτρεπε στην ελληνική κυβέρνηση περιθώρια ελιγμών και επιβλήθηκε μια δίμηνη διωρία. Μέσα στην οποία πρέπει να τελειώσει η εκκρεμότητα της προεδρικής εκλογής και να προχωρήσει η αποδοχή του νέου μνημονίου.

Η επίσπευση λοιπόν της προεδρικής εκλογής, που ήταν η τελευταία επιλογή Σαμαρά, του επιβλήθηκε έξωθεν. Ο Βενιζέλος βέβαια δεν κρύβει τη χαρά του, καθώς έτσι πιστεύει ότι θα εξουδετερώσει τις σε βάρος του κινήσεις στον χώρο της Κεντροαριστεράς και κυρίως θα φέρει σε δύσκολη θέση το μεγάλο του αντίπαλο, το Γιώργο Παπανδρέου, τον οποίο πιστεύει πως θα εξουδετερώσει προσωρινά, αφού τα περιθώρια για ίδρυση κόμματος είναι ασφυκτικά.

Με δεδομένη λοιπόν τη βούληση της Τρόικας και με το εκλογικό σώμα να έχει στραφεί προς τα αριστερά, η συγκυβέρνηση ανέσυρε το σχέδιο της δεξιάς στροφής. Προσπαθεί να εκβιάσει την ψήφο των δεξιών βουλευτών, από όπου αυτοί και αν προέρχονται. Ανεξάρτητοι, ΑΝΕΛ, υπό ανάνηψη Χρυσαυγίτες, (γι αυτούς φροντίζει ο Μπαλτάκος), μέχρι και δεξιόστροφοι ΔΗΜΑΡίτες έλαβαν το μήνυμα.

Ο εκβιασμός είναι σαφής και η καλλιέργεια φοβικών συνδρόμων, στα οποία οι δεξιοί είναι… καθηγητές, ακόμη σαφέστερη. Ο Σαμαράς έδωσε το σύνθημα: Νυν υπέρ πάντων ο αγών. Απανταχού δεξιοί βουλευτές, ξεπεράστε τις επιμέρους διαφορές και ψηφίστε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που θα υποδειχθεί από τη συγκυβέρνηση. Αλλιώς:

1. Έρχονται εκλογές και θα χάσετε τις βουλευτικές σας έδρες

2. Έρχεται ο μπαμπούλας της Αριστεράς (εδώ δεν χρειάζεται περαιτέρω επεξηγήσεις)

3. Καταστρέφεται η πατρίδα, μια και ενδεχόμενη εκλογική νίκη ΣΥΡΙΖΑ θα επισύρει αντιδράσεις στις αγορές κλπ κλπ (εδώ περιγράφεται η γνωστή συνωμοσιολογία)

Εξ ου και η επιστράτευση του κομματικού Σταύρου Δήμα, που είναι ο πρώτος μη υπερκομματικός και μη ευρύτερης αποδοχής υποψήφιος ΠτΔ που υποδεικνύεται από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία στην πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας.

Το εξαιρετικά δυσάρεστο είναι, ότι στο πλαίσιο αυτής της στροφής προς τα δεξιά και αυτής της επίκλησης των δεξιών αντανακλαστικών των βουλευτών πρώτα και του εκλογικού σώματος στη συνέχεια, θυσιάζεται η ζωή ενός νέου παιδιού που πεθαίνει αβοήθητο από απεργία πείνας, διεκδικώντας το αυτονόητο δικαίωμά του στην εκπαίδευση…

Προφανώς και οι επιλογές αυτές είναι επιλογές ήττας.

Προφανώς και η επίκληση κομματικών αντανακλαστικών δεν μπορεί να απαντήσει στα αδιέξοδα της εποχής, που ζητούν γενναίες λύσεις και ευρύτερες συναινέσεις.

Προφανώς και ο Σταύρος Δήμας θα παραμείνει υποψήφιος ΠτΔ, μια και η υποψηφιότητά του δεν θα καταφέρει να συγκεντρώσει τις 180 ψήφους στη Βουλή.

Προφανώς και οι κάλπες θα στηθούν εν μέσω βαρυχειμωνιάς και θα βγάλουν αριστερή κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ.

Και προφανώς, η μόνη περίπτωση αυτή η κυβέρνηση να κάνει τη σωστή κίνηση, ήταν να βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Αν αυτό δεν είχε συμβεί, ήταν ικανή να παρατείνει τη θητεία της με μια ακόμη νομοθετική ρύθμιση…

* Ο Γιάννης Α. Μυλόπουλος είναι καθηγητής, πρώην πρύτανης ΑΠΘ