Τα όσα ανατριχιαστικά λόγια είπε ο θείος του γυναικοκτόνου στη Ρόδο,  είναι η ατράνταχτη απόδειξη ότι, όχι μόνο δεν το βάζουν κάτω οι κακοποιητές, αλλά διεκδικούν με πάθος την απόλυτη νομιμοποίηση της εξουσίας τους πάνω στις γυναίκες.

Ads

Γι’αυτό θα θρηνήσουμε και άλλα θύματα αν δεν πράξουμε τα δέοντα ως κοινωνία. Αν δεν απαιτήσουμε από την πολιτεία να δράσει άμεσα, αν δεν αντιταχθούμε στην πατριαρχική κουλτούρα των τεράτων, αν δεν καλλιεργήσουμε στις νέες γενιές μια άλλη νοοτροπία και στάση ζωής.

Αυτές είναι οι πλάτες των γυναικοκτόνων. Οι πατεράδες και οι θείοι που δηλώνουν Ανατολίτες. Και μια μέρα ξυπνούν και βλέπουν μια αθώα γυναίκα νεκρή και το ίδιο τους το παιδί νεκρό επίσης, από τη σφαίρα που οι ίδιοι τοποθέτησαν με τον τρόπο τους στο όπλο τους.

Γιατί τους έμαθαν ότι η γυναίκα είναι κτήμα τους. Ότι πρέπει να της φτιάξουν μια «δομή» για να την ελέγχουν. Ότι αν είναι αχάριστη και απαρνηθεί τη δομή, κακό του κεφαλιού της εκείνη ευθύνεται, ο θάνατος είναι η απάντηση στην ελευθερία που διεκδίκησε. Ότι η ζήλεια είναι ένδειξη αγάπης για έναν άνθρωπο που είναι «ερωτευμένος, παθιασμένος με την κοπέλα του, όπως είναι ο καθένας μας με τη σχέση του και καλά κάνει, γιατί έτσι πρέπει να είσαι και από εκεί πέρα η καθεμία από εσάς θα πρέπει να σέβεται αυτό που ο καθένας μας σας προσφέρει».

Ads

Ο θείος του γυναικοκτόνου λέει: «δεν είστε όλες θύματα, υπάρχετε κι εσείς με αγγελική μορφή αλλά εξωτερικά και μόνο, για το μέσα βάλτε άλλη λεξούλα». Οι γυναίκες είναι διάβολοι με αγγελικό πρόσωπο. Τους αξίζει μία σφαίρα.

Εδώ είναι όλα τα στερεότυπα του πατριαρχικού, της κουλτούρας αρρενωπότητας που πάνε πακέτο με τον βιασμό και την γυναικοκτονία. Αυτή είναι η αληθινή σκανδάλη. Αυτό είναι το όπλο που κυκλοφορεί με την ανοχή μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Αρκεί να Διαβάσει κανείς τα σχόλια χρηστών του fb που δικαιώνουν τους κακοποιητές και ενοχοποιούν τις επιζήσασες.

Γιατί η κουλτούρα βιασμού και της γυναικοκτονίας είναι ένα κοινωνικό σύστημα που ορίζεται από πατριαρχικές νοοτροπίες, συμπεριφορές, και στερεότυπα και διαιωνίζεται από την ανοχή μας. Την δική μας και των θεσμών. Της πολιτείας, των εκπροσώπων της, των ΜΜΕ.

Αυτή η ανοχή στην επίδειξη αρρενωπότητας, αυτή η ανοχή στην αστυνόμευση του γυναικείου σώματος, στην κακοποίηση, στον εφιάλτη της διπλανής, της γειτόνισσας, της φίλης της κόρης, συμβάλει στην στέρηση της ελευθερίας και της ασφάλειας πολλών γυναικών. 

Δεν είναι καιροί για παθητική αντίσταση. Ας δείξουμε το κακό και τους εκπροσώπους του με το δάχτυλο στα παιδιά. Όπως έγραφε κι ο Αναγνωστάκης:

«Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια / Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί / Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο / Μα στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ / Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι / Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας/ Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά».