Σε ανοιχτή συμμαχία με το ΔΝΤ επιλέγει η Αθήνα να μπει στην τελική φάση της μάχης για το χρέος – μια συμμαχία ανάγκης μεν, αλλά και τακτικής απέναντι στο σύστημα Σόιμπλε.

Ads

«Παρά τις γνωστές διαφωνίες σε μέτρα πολιτικής, στο θέμα του χρέους βρισκόμαστε στην ίδια σελίδα με την διευθύντρια του ΔΝΤ», ήταν το tweet του Αλέξη Τσίπρα από το Πεκίνο που επισφράγισε αυτό το, εν πρώτοις παράδοξο, κοινό μέτωπο. Οι δε πληροφορίες από τη συνάντησή του με την Κριστίν Λαγκάρντ που μετέδωσε το ΑΠΕ ήρθαν αμέσως μετά να αποτυπώσουν και το διπλό μήνυμα που εστάλη, μέσω Κίνας, στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε:

Η μεν Κριστίν Λαγκάρντ ξεκαθάρισε ότι εάν η πλευρά Σόιμπλε επιμείνει ότι δεν χρειάζεται ελάφρυνση του χρέους τότε το ΔΝΤ θα αποχωρήσει από το πρόγραμμα, ο δε έλληνας πρωθυπουργός διαμήνυσε πως εάν το Ταμείο φύγει τότε τα μέτρα που ψηφίζονται για το 2019-2020 δεν πρόκειται να εφαρμοστούν.

Τι φοβάται η Αθήνα

Το διπλό αυτό μήνυμα και το κοινό μέτωπο δεν είναι προϊόν όψιμου… πολιτικού έρωτα Αθήνας και ΔΝΤ. Αποτελεί την τακτική επιλογή πρωτίστως της ελληνικής κυβέρνησης και, δευτερευόντως, της Ουάσιγκτον προκειμένου να μην αφεθούν περιθώρια στο Βερολίνο για οποιαδήποτε ντρίπλα και καθυστέρηση της τελευταίας στιγμής.

Ads

Ο ίδιος ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε επανέλαβε χθες ότι βλέπει προοπτική λύσης στο θέμα του χρέους στο Eurogroup της 22ας Μαίου, ενισχύοντας τους οιωνούς στροφής, αποκλιμάκωσης και διαλλακτικότητας που επιδεικνύει σταθερά το τελευταίο διάστημα.

Οι πληροφορίες που φθάνουν στο κυβερνητικό επιτελείο, ωστόσο, δείχνουν ότι ο γερμανός υπουργός Οικονομικών θα επιχειρήσει μέχρι τέλους να αποσπάσει μια «πολιτική λύση» αποφεύγοντας τις δεσμεύσεις σε συγκεκριμένο οδικό χάρτη και ποσοτικοποίηση των μέτρων για το χρέος.

Η «πολιτική λύση» του Σόιμπλε

Αυτή η «πολιτική λύση» αποτυπώνεται ενδεχομένως και σ’ ένα από τα σενάρια που ήδη έχει βάλει στο τραπέζι ο – γερμανοκρατούμενος – ESM και προβλέπει «τμηματοποίηση» της συμφωνίας για το χρέος με την παρουσίαση σ’ αυτήν, την πρώτη φάση, μιας σειράς μέτρων ελάφρυνσης χωρίς όμως εξειδίκευση και ποσοτικοποίηση. Με βάση το ίδιο σενάριο η τελική αποτύπωση των μέτρων, με αριθμούς και συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα, μπορεί να παραπεμφθεί στο φθινόπωρο και σε χρόνο μετά τις γερμανικές εκλογές.

Η εν λόγω φόρμουλα όμως δεν ικανοποιεί το ΔΝΤ – όπως, κατά τις πληροφορίες, κατέστη απολύτως σαφές και στις συναντήσεις του Washington Club στο Μπάρι –, δεν διασφαλίζει το «πιστοποιητικό» βιωσιμότητας και την ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση και, κυρίως, απειλεί να εκτροχιάσει τον σχεδιασμό της Αθήνας.

Ο ελληνικός σχεδιασμός

Πρόκειται για τον σχεδιασμό που – σε πλήρη ταύτιση με την Κομισιόν – προβλέπει πλαίσιο συμφωνίας για το χρέος στο Eurogroup της 22ας Μαίου, τελική συμφωνίας στις 15 Ιουνίου, έκθεση βιωσιμότητας του χρέους από το ΔΝΤ και ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ στις αρχές Ιουλίου και, αμέσως μετά, την πρώτη δοκιμαστική έξοδο στις αγορές, πιθανότατα με μια έκδοση της τάξης των 2 έως 2,5 δις ευρώ.

Για να κρατήσει, δε, σε τροχιά αυτόν τον σχεδιασμό η Αθήνα επιλέγει να εξαντλήσει τα περιθώρια πίεσης προς την γερμανική πλευρά, ποντάροντας – όπως και το ΔΝΤ – στον αυτοεγκλωβισμό του Σόιμπλε για πάσει θυσία παραμονή του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα.

Το εάν, και κατά πόσο, αποδίδει αυτή η τακτική θα μετρηθεί κατ΄αρχάς στη σημερινή συνεδρίαση του EuroWorkingGroup όπου θα ακουστούν, για πρώτη φορά, οι θέσεις του Βερολίνου για το χρέος εν όψει της 22ας Μαίου.

Για τους αισιόδοξους της ελληνικής πλευράς, η πιθανότερη εκδοχή είναι μια διπλωματική μεν, ουσιαστική δε υπαναχώρηση Σόιμπλε. Για τους πιο συγκρατημένους, τα πάντα είναι ακόμη ανοιχτά. Και το γεγονός ότι η δημοσκοπική πίεση Σουλτς προς τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε εξαερώνεται στις τοπικές εκλογές της Γερμανίας δεν βοηθά τους ελληνικούς σχεδιασμούς…