Με επίθεση… σύγκλισης από την πλευρά της Αθήνας και με αντεπίθεση νέων, σκληρότερων αξιώσεων από την πλευρά των πιστωτών, κορυφώνεται η μάχη στην τελική ευθεία της διαπραγμάτευσης.

Σ’ αυτή τη μάχη ο Αλέξης Τσίπρας επιλέγει να βγει προσωπικά μπροστά, με διπλή στρατηγική: Αφ’ ενός να κλείσει το ταχύτερο – ακόμη και μέσα στο επόμενο 48ωρο – και τα τελευταία ανοιχτά μέτωπα της διαπραγμάτευσης και, αφ’ ετέρου να αναδείξει τον μαξιμαλισμό, τις διαφωνίες και την παρελκυστική τακτική των πιστωτών εξωθώντας άπαντες να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Η δήλωση του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα ότι «είμαστε κοντά στη συμφωνία» και η διαρροή του Μαξίμου ότι «έχει ήδη αρχίσει η συγγραφή της Staff Level Agreement» κινούνται ακριβώς στη γραμμή αυτής της στρατηγικής, με την ελληνική πλευρά να ποντάρει παράλληλα στην αμερικανική παρέμβαση και πίεση για άμεση λύση.

Η γραμμή αυτή, ωστόσο, απαντάται επί του παρόντος με την – αναμενόμενη μεν, σκληρή δε – αντεπίθεση των πιστωτών. Σόιμπλε και Ντάισελμπλουμ απέκρουσαν ευθέως την ελληνική αισιοδοξία, αμφισβήτησαν ότι έχουμε φθάσει στη φάση της συγγραφής κειμένου συμφωνίας και ακολούθησε ένα μπαράζ διαρροών από Βρυξέλλες και Βερολίνο που, στην καλύτερη των περιπτώσεων, χρεώνει έλλειψη ρεαλισμού στην ελληνική πλευρά. Παραπλεύρως, δε, το ΔΝΤ ήρθε και εκείνο να δώσει το δικό του στίγμα, με τον επικεφαλής οικονομολόγο του Ταμείου Ολιβιέ Μπλανσάρ να δηλώνει ότι η ευρωζώνη «μπορεί να αντέξει τους κινδύνους ενός Grexit».

Τι ακριβώς συμβαίνει λοιπόν; Και πόσο κοντά, ή λιγότερο κοντά, είναι η συμφωνία; Κατά την ανάλυση του Economist, είναι «ένα παιχνίδι πολιτικής μπλόφας», ένα ακόμη blame game. Σ’ αυτά τα παιχνίδια πάντοτε οι δύο αντίπαλοι παίκτες προσπαθούν να αντέξουν όσο το δυνατόν περισσότερο για να εξασφαλίσουν την καλύτερη δυνατή συμφωνία. Κι ο Economist υποστηρίζει ότι το παιχνίδι ανάμεσα στην Ελλάδα και τους πιστωτές της πλησιάζει στο τέλος του, «διότι η Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει άλλο» – εξ αυτού, δε, σπεύδει να εξάγει και το συμπέρασμα ότι «ο Τσίπρας ετοιμάζεται για μια συμφωνία γεμάτη με τσιρότα».

Κατά τους ρεαλιστές της τετράμηνης πολιτικής μάχης, τόσο στην Αθήνα όσο και στην Ευρώπη, πρόκειται απλώς για το τελικό κρεσέντο, την αναγκαία επικοινωνιακή δραματοποίηση πριν κλείσει η συμφωνία. Το ποιο μπορεί να είναι το τελικό περιεχόμενο, και ο πολιτικός αντίκτυπος αυτής της συμφωνίας, θα το δείξουν τα επόμενα 24ωρα. Όπως θα δείξουν κι εάν ο μαξιμαλισμός των απαιτήσεων των πιστωτών είναι εξίσου επικοινωνιακός με τη ρητορεία της καταστροφολογίας ή εάν οι «θεσμοί» έχουν ήδη αποφασίσει ότι η παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη προϋποθέτει και την πλήρη αποδοχή του γερμανικού δόγματος και των γερμανικών όρων.