«Αυτοκαταστροφικές ενέργειες» χαρακτηρίζει μιλώντας στο tvxs.gr, την απόδραση αλλά και το διάγγελμα Ξηρού, ο Βασίλης Κουνέλης, εγκληματολόγος και δικηγόρος στη δίκη της 17 Νοέμβρη. Μεταξύ άλλων αναλύει το διάγγελμα του Χριστόδουλου Ξηρού και τονίζει ότι η οργάνωση έχει ηττηθεί όχι μόνο με τους όρους της κοινωνίας αλλά ακόμη και με τους όρους που η ίδια είχε θέσει. Τονίζει δε, ότι η χρήση της τρομοκρατίας για πολιτική αντιπαράθεση είναι απολύτως καταστροφική καθώς εισάγει το τρομοκρατικό φαινόμενο από τα πάνω με όρους οπαδικούς και με έναν τρόπο το νομιμοποιεί. Της Αγγελικής Δημοπούλου

Ads

 
Θεωρείτε ότι η απόδραση Ξηρού ήταν κάτι αναμενόμενο σε σχέση με τα όσα είχε επιδείξει στο παρελθόν και συγκεκριμένα από τη σύλληψή του και μετά;
 
Αναμενόμενο δεν ήταν. Δεν υπάρχουν στοιχεία για να πω κάτι τέτοιο. Δεν ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος είχε αφήσει να διαφανεί κάτι τέτοιο τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της δίκης. Θεωρώ όμως ότι αυτή η απόδραση και κυρίως το διάγγελμα είναι ιδιαίτερα αυτοκαταστροφικές ενέργειες και για τον ίδιο και για τον περίγυρό του τον οικογενειακό και θα επιφέρουν και δυσμενείς συνέπειες στα δικαιώματα των κρατουμένων εν γένει. Θέτουν σε αμφισβήτηση δομές κράτησης και τιμωρίας που βρίσκονται σε πολύ αυστηρό επίπεδο στη χώρα μας και λόγω του υπερπληθυσμού των κρατουμένων και λόγω των συνθηκών κράτησης στις φυλακές.
 
Πρόκειται για μια απόδραση που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την εφαρμογή ακόμη σκληρότερων μέτρων;
 
Για τη χρήση. Ένα χαρακτηριστικό της τρομοκρατικής δράσης αφενός είναι η ίδια η δράση και οι άμεσες επενέργειες που έχει στα θύματα και τις οικογένειες τις οποίες πλήττει αλλά πέρα από αυτό η κύρια χρήση της είναι αυτή που γίνεται από τα πολιτικά κόμματα και τις κυβερνήσεις. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει να επιδείξει η τρομοκρατία. Ήδη ήταν σε εξέλιξη μια πολιτική αντιπαράθεση στηριζόμενη στη χρήση του τρομοκρατικού φαινομένου στην οποία η απόδραση Ξηρού ήρθε να προσθέσει ένα επιπλέον κομμάτι σε ένα παζλ και να τη φέρει στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Ακουμπούν τα κόμματα πάνω στην τρομοκρατική δράση θέλοντας να χωρίσουν με οπαδικούς όρους την κοινωνία. Είναι μια λάθος συζήτηση για ένα πολύ σκληρό και αιματηρό φαινόμενο το οποίο δεν έχει να προσφέρει τίποτα στην κοινωνία.
 
Δεν μπορεί να υπάρχουν υποστηρικτές ή φίλα προσκείμενοι σε τρομοκρατικές ενέργειες ούτε να γίνονται εικασίες για χώρους πολιτικούς και κοινωνικές ομάδες που θα μπορούσαν να έχουν τέτοια σχέση. Και η χρήση ακόμη του επιχειρήματος είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για την κοινωνία. Η χρήση της τρομοκρατίας για πολιτική αντιπαράθεση είναι απολύτως καταστροφική. Θα έπρεπε αυτή η συζήτηση να μην έχει ανοίξει ή εν πάση περιπτώσει να κλείσει το συντομότερο. Δεν βοηθάει την κοινωνία στο να βρει διεξόδους και εισάγει το τρομοκρατικό φαινόμενο από τα πάνω με όρους οπαδικούς και με έναν τρόπο το νομιμοποιεί.
 
Μετά την «εμφάνιση» του Χριστόδουλου Ξηρού που ακολούθησε της απόδρασης είχαμε την επιστολή του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου. Εκτός από τις ευθύνες που ο δεύτερος επιρρίπτει στην κυβέρνηση για την απόδραση του πρώτου διαφαίνεται και αντιπαλότητα μεταξύ των δυο ανδρών. Αυτό έχει να κάνει με τη στάση που κράτησε ο Χριστόδουλος Ξηρός από τη σύλληψη και μετά;
 
Δεν υπάρχει εγκληματική ομάδα που να έχει οδηγηθεί στη φυλακή και να διατηρεί συγκροτημένες τις σχέσεις της εκεί. Είναι ένα απότοκο της φυλάκισης η επίρριψη ευθυνών για την πορεία, τη δράση, τις ενέργειες, την αποτύπωσή τους στο δικαστικό πεδίο και τη στάση τους στο ίδιο πεδίο ενδεχομένως. Αν προστεθούν οι σκληρές και δύσκολες συνθήκες κράτησης μπορεί να καταλάβει κανείς εύκολα πως μπορούν να δημιουργηθούν αντιπαραθέσεις. Από όσο γνωρίζω από τη σχέση μου με την υπόθεση υπήρξαν αντιπαραθέσεις στο χώρο της φυλακής μεταξύ διαφόρων κρατουμένων για την υπόθεση της 17 Νοέμβρη και οι λόγοι είναι απολύτως κατανοητοί. Είναι λόγοι και αντικειμενικοί και υποκειμενικοί που μπορούν να ξεκινούν από το «εσύ πήρες άδεια, εγώ δεν πήρα». Οι διαφορές αυτές αρχίζουν από τη δίκη αλλά ενδεχομένως και σε προηγούμενο χρόνο και επιτείνονται από τον εγκλεισμό και τις συνθήκες κράτησης.
 
Η επιστολή του Χριστόδουλου Ξηρού είναι μια επιστολή που όντως υπόσχεται δράση ή είναι μια επιστολή με την οποία θέλει να «δικαιολογήσει» το παρελθόν του;
 
Για δικούς του λόγους – αν δεν αναγνώσουμε με λογικούς κανόνες δικούς μας – αφορά μια δική του επανατοποθέτηση στα πράγματα. Περισσότερο μια εκ των υστέρων επιβεβαίωση της στάσης και της συμπεριφοράς του στο παρελθόν η οποία έχει καταδικαστεί ως εγκληματική και γι’ αυτό και του έχει επιβληθεί αυτή η τόσο υψηλή ποινή της ισόβιας κάθειρξης. Έρχεται εκ των υστέρων να δικαιολογήσει αυτή τη στάση. Δε νομίζω ότι αποτελεί στην ουσία μια απειλή εκ νέου σε πραγματικό επίπεδο όσο σε επίπεδο που αφορά τον ίδιο. Σε πραγματικό επίπεδο η οργάνωση αυτή έχει εξαρθρωθεί πλήρως με την οδήγηση των μελών της στη φυλακή και μάλιστα στελεχιακά έχει αποδυναμωθεί σε χρόνο προγενέστερο από την εξάρθρωσή της. Η εξάρθρωσή της ήρθε να κάτσει στην ήδη διαλυμένη οργάνωση και δε βλέπω πως αυτό θα μπορούσε να αλλάξει. Σε κάθε περίπτωση αυτή η οργάνωση έχει ηττηθεί. Έχει ηττηθεί στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας από τις ενέργειές της. Έχει ηττηθεί γιατί από τους στόχους που υποσχέθηκε κανέναν δεν πραγματοποίησε. Κι όχι με τους όρους της κοινωνίας που είναι αντίθετοι αλλά και με τους δικούς – εσωτερικούς – όρους.
 
Θεωρώ ότι η 17 Νοέμβρη έχει αποτύχει σε όλους τους στόχους που είχε θέσει σε χρόνο προγενέστερο από την εξάρθρωσή της και ή με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο η επανεμφάνισή της δεν έχει να προσφέρει απολύτως κανένα θετικό στοιχείο. Η παρέμβαση Τύπου 17Νοέμβρη που προσδιορίστηκε – όπως και στην Ιταλία – σαν χτύπημα στην καρδιά του κράτους έχει αποτύχει παντελώς. Δεν ευνόησε ούτε τη μαζική δημοκρατία, ούτε τη διεύρυνση των συλλογικών δικαιωμάτων και μάλιστα σε ένα φαντασιακό επίπεδο η οργάνωση αυτή υποκατέστησε με την ατομική τρομοκρατική δράση ότι αδυνατούσε να ενεργήσει ο πολίτης κατά την άσκηση της Δημοκρατίας. Μετέτρεψε την απονομή της Δικαιοσύνης σε τιμώρηση, μετέτρεψε την αναδιανομή του πλούτου και της ιδιοκτησίας σε απαλλοτρίωση, την επανάσταση και την ταξική σύγκρουση σε ανθρωποκτονία χάριν ενός νεφελώδους επαναστατικού ιδεώδους που υποτίθεται ότι είχε. Δεν έβλαψε ούτε τις κυρίαρχες τάξεις, δεν έπληξε τα πεδία της παραγωγής, δεν ανέτρεψε τον οικονομικό και εργασιακό κόσμο του εργάτη. Σε κάθε περίπτωση η δράση της και η ένοπλη προπαγάνδα της, όχι μόνο δεν αποκάλυψε το χαρακτήρα του αστικού κράτους αλλά ίσα – ίσα νομιμοποίησε αυταρχικούς μηχανισμούς θωράκισης, όπως η ψήφιση και η εφαρμογή του αντιτρομοκρατικού νόμου που λόγω της δράσης της 17 Νοέμβρη εφαρμόστηκαν στη χώρα.
 
Δεν είστε δηλαδή από αυτούς που εκτιμούν ότι έξω από τη φυλακή υπάρχουν παρακλάδια της 17 Νοέμβρη…
 
Τα φαινόμενα αυτά δημιουργούνται και συντηρούνται από κοινωνικούς λόγους. Δεν είναι προϊόν ανθρώπων πάντα. Η τρομοκρατία στην Ελλάδα ανασυστήνεται από τις στάχτες της από τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν. Δεν δημιουργούν οι άνθρωποι τις κοινωνικές συνθήκες, οι κοινωνικές συνθήκες δημιουργούν και επιτρέπουν τη λειτουργία οργανώσεων και την εκτροπή από τη νομιμότητα ομάδων ανθρώπων. Είναι αντίθετη η φορά. Δεν λείπουν κάποιοι απ’ έξω για να συστήσουν μια οργάνωση. Σαφώς παίζει ρόλο το προσωπικό στοιχείο στη συγκρότηση ενός φαινομένου αλλά δεν είναι αυτό το καθοριστικό αυτό. Μπορούν να ευδοκιμήσουν σε ένα επίπεδο που η κοινωνία επιτρέπει ή δεν έχει λύσεις.