Η οργάνωση «Αναρχικοί και Αναρχικές μέσα και έξω από τις σχολές» ανέλαβε, με ανάρτησή της σε σελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου, την ευθύνη για την επίθεση στην Πρυτανεία του ΕΜΠ, στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου, την περασμένη Παρασκευή.

Οι συγκεκριμένοι χώροι επελέγησαν, σύμφωνα με το κείμενο, καθώς εκεί «λαμβάνονται οι αποφάσεις του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, το οποίο, μεταξύ άλλων:

• Συμμετέχει στην κατασταλτική εκστρατεία του κράτους μέσα και έξω από τις σχολές, την “ανάπλαση” και τον εξευγενισμό των δημόσιων χώρων
• Παράγει έρευνα για τον στρατό και την αστυνομία, την πολεμική προετοιμασία, την φύλαξη των συνόρων, την χαρτογράφηση των αγωνιζόμενων
• Εμπλέκεται μαζί με τον Δήμαρχο Αθηναίων Κ. Μπακογιάννη και τους φίλους τους στο φιάσκο του Μεγάλου Περιπάτου

Το κείμενο για την ανάληψη ευθύνης

Την Παρασκευή 9/10 μπήκαμε στην Πρυτανεία του ΕΜΠ και επιτεθήκαμε στο γραφείο του Πρύτανη Α. Μπουντουβή και στην αίθουσα συνεδριάσεων της Συγκλήτου, με σφυριά, μπογιές και σπρέι, προξενώντας εκτεταμένες ζημιές.

Σύμφωνα με τα καθεστωτικά μέσα, την ώρα της επίθεσης ο Πρύτανης βρισκόταν στον χώρο και φυγαδεύτηκε από μία πίσω πόρτα. […] Με λίγα λόγια, το ΕΜΠ έχει επιλέξει να διαθέτει τους πόρους του και να συμμετέχει στην κρατική καταστολή των κινημάτων, την παρακολούθηση και το φακέλωμα των αγωνιζόμενων, τον πόλεμο κατά των μεταναστ(ρι)ών, τις δολοφονίες σε χερσαία και θαλάσσια σύνορα, το κλείσιμο των ελεύθερων δημόσιων χώρων, την “ανάπλαση” (δηλαδή το ξεπούλημα) της πόλης, τις κομπίνες των επενδυτών και των δημάρχων, την εκμετάλλευση και λεηλασία της φύσης.

Για αυτό και ο Πρύτανης και η Σύγκλητός του αποτελούν έναν προφανή στόχο για όσες/όσους αγωνίζονται ενάντια στα σχέδια του κράτους και του κεφαλαίου, ενάντια στην καταστολή, τον πόλεμο, τον θάνατο, την καταστροφή της φύσης.

Από το επερχόμενο μνημόνιο και τις νέες ιδιωτικοποιήσεις, την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που επελαύνει φέρνοντας νέους ταξικούς αποκλεισμούς, το συνεχιζόμενο έγκλημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης που κορυφώθηκε με την πυρκαγιά που ισοπέδωσε τη Μόρια και την στρατιωτική διαχείριση της υγειονομικής κρίσης που έφερε η πανδημία, μέχρι το χτύπημα στην πρακτική της απεργίας, τις δεκάδες πλέον εκκενώσεις πολιτικών και στεγαστικών καταλήψεων ντόπιων και προσφύγων-μεταναστ(ρι)ών και το νομοσχέδιο που στοχοποιεί και επί της ουσίας απαγορεύει τις διαδηλώσεις, για άλλη μια φορά οι καταπιεσμένοι/ες αυτού του κόσμου δέχονται ολομέτωπη επίθεση.

Η οργάνωση στις συνελεύσεις βάσης, η μαζική και μαχητική παρουσία στον δρόμο, οι δράσεις που επιστρέφουν ένα ποσοστό από τη βία που δεχόμαστε, όλα συνθέτουν ένα ψηφιδωτό αντίστασης που αποτελεί μονόδρομο. Απέναντι στην δυστοπία που χτίζεται, η οργανωμένη κοινωνική και ταξική αντεπίθεση ήταν, είναι και θα είναι αναγκαία.