Εκτενές αφιέρωμα στην Ελλάδα της κρίσης φιλοξενεί για ακόμη μια φορά η βρετανική εφημερίδαGuardian. Αυτή τη φορά στο επίκεντρο οι οικογένειες που τρέφονται από τα συσσίτια και ο κίνδυνος να πεινάσουν λόγω καλοκαιριού. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Helena Smith, έως και το 90% των οικογενειών στις φτωχογειτονιές της ελληνικής πρωτεύουσας βασίζονται σε τράπεζες τροφίμων και συσσίτια. Ωστόσο, το τέλος στο τούνελ της λιτότητας δεν φαίνεται πουθενά και οι εθελοντές αρχίζουν σταδιακά να χάνουν το κουράγιο τους. Επιμέλεια: Ευαγγελία Ασημακοπούλου

Ads

 
Ο Αντώνης Αντάκης δεν είχε σκεφτεί ποτέ ότι θα έφτανε στο σημείο της πείνας, όπως επίσης δεν είχε σκεφτεί ποτέ ότι θα χρειαζόταν να πάει στη Λέσχη Αλληλεγγύης, που βρίσκεται στην οδό Βεϊκου. Ο φόβος της έλλειψης φαγητού είναι που τον οδήγησε εκεί.
 
«Πριν τρία χρόνια ήμουν αφεντικό, είχα δύο υπαλλήλους και η ιδέα να μου δίνει κάποιος φαγητό ήταν αδιανόητη. Τότε κέρδιζα 3.000 ευρώ το μήνα και το ψυγείο ήταν πάντα γεμάτο. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν είχαν έρθει εδώ δεν θα μπορούσα να θρέψω τα παιδιά μου. Πριν τρία χρόνια, ήμουν αφεντικό» δηλώνει ο 39χρονος χήρος Αντώνης Αντάκης, στο Guardian, με το βλέμμα καρφωμένο κάτω.
 
Το έργο της διασφάλισης φαγητού για τις οικογένειες, όπως εκείνη του κ. Αντάκη, είναι πιο δύσκολη τώρα καθώς οι εθελοντές ετοιμάζονται να βγουν σε άδεια για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Το σκηνικό του φετινού καλοκαιριού συνθέτουν η ανεργία ρεκόρ, η πείνα και ο υποσιτισμός.
 
Η εκκλησία καλύπτει τις ανάγκες 55.000 ανθρώπων καθημερινά, ενώ δημοτικές αρχές διανέμουν ακόμη 7.000 γεύματα σε συσσίτια σε όλη την Αθήνα. «Σε άλλη περίπτωση δεν θα κλείναμε, όμως οι εθελόντριες που μαγειρεύουν για την εκκλησία χρειάζονται ξεκούραση. Σε όλα τα επίπεδα ο κόσμος τα βγάζει δύσκολα πέρα. Η ζήτηση για τρόφιμα έχει αυξηθεί τρομακτικά» δήλωσε ο πάτερ Τιμόθεος, εκπρόσωπος της Αρχιεπισκοπής.
 
«Ανησυχώ πραγματικά ότι μια μέρα ίσως να μην μπορώ να ταΐσω τα παιδιά μου», παραπονέθηκε ο 39χρονος Αντώνης Αντάκης που τώρα εργάζεται ως οδηγός ταξί. «Από αφεντικό, τώρα είμαι τυχερός αν κερδίσω 500 ευρώ το μήνα. Βέβαια δεν μπορείς να ζήσεις με αυτά και να πληρώνεις λογαριασμούς, τα χρέη σου και όλους τους φόρους που σε φορτώνουν και να συνεχίζεις να επιβιώνεις».
 
Η Λέσχη Αλληλεγγύης, με το εξειδικευμένο προσωπικό της μοιάζει με άλλες ομάδες αλληλεγγύης που έχουν συσταθεί από πολίτες – θύματα της λιτότητας. Διευθύνεται αν και δεν υποστηρίζεται, από την τοπική οργάνωση του αντιπολιτευόμενου  κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ. Η δε οδός Βεϊκου στην οποία βρίσκεται η Λέσχη δεν είναι σε κάποια απομονωμένη, υποβαθμισμένη περιοχή αλλά στο κέντρο της Αθήνας.
 
«Συγκλονίστηκα μαθαίνοντας ότι οι άνθρωποι σε αυτή τη γειτονιά, σε αυτούς τους δρόμους, που περνάω κάθε μέρα υποφέρουν έτσι» δήλωσε η Παναγιώτα Μουρτίδου, εκ των ιδρυτών της Λέσχης. «Πάνω από όλα, μιλάμε για τη μεσαία τάξη, για ανθρώπους που για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ντρέπονταν πάρα πολύ να παραδεχτούν ότι αντιμετώπιζαν τέτοια προβλήματα».
 
«Οι εκπαιδευτικοί ανέφεραν περιπτώσεις παιδιών που πήγαιναν στο σχολείο με τίποτα παραπάνω από ρύζι ή μπαγιάτικα παξιμάδια για μήνες» προσθέτει η κ. Μουτίδου και τονίζει «τότε ήταν που αποφασίσαμε να συνεργαστούμε με τους συλλόγους γονέων και να εντοπίσουμε τις οικογένειες. Μέσα από τις συλλογές των τροφίμων στο σούπερ μάρκετ της περιοχής , τώρα τρέφουμε περίπου 130 άτομα δύο φορές το μήνα».
 
Ένα κύμα σιωπηλής απελπισίας αυξάνεται στην Ελλάδα. Η πολιτική της φτώχειας, η οποία προκύπτει από τις ανελέητες περικοπές, αυξήσεις φόρων και απώλειες θέσεων εργασίας, που απαιτούνται ως αντάλλαγμα για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κεφάλαια διάσωσης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έχουν αφήσει συντρίμμια στο πέρασμα τους, αναφέρει η συντάκτρια του Guardian.
 
«Κάποτε ήταν ένας στους δέκα που πήγαινε σε συσσίτια. Σήμερα είναι περισσότεροι από εννιά στους δέκα. Είπαν ότι η κρίση θα είχε περάσει το 2012 και τώρα το 2013 λένε ότι θα δούμε φως στην άκρη του τούνελ το 2014. Η αλήθεια είναι ότι γίνεται όλο και χειρότερο. Οι Έλληνες έχουν πάρει τις αποταμιεύσεις τους, δεν υπάρχει πια τίποτα» δήλωσε ο άνεργος πολιτικός μηχανικός Χρήστος Προβέζης, που ξεκίνησε μια ομάδα αλληλεγγύης στη περιοχή του Νέου Κόσμου το περασμένο έτος.
 
Σε φετινή έκθεση της Unicef εκτιμάται ότι περίπου 60.000 παιδιά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας στην Ελλάδα, ενώ για 300.000 δεν καλύπτονται οι ημερήσιες διατροφικές ανάγκες.
 
«Στις φτωχότερες οικογένειες βλέπουμε μια αδυναμία να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα υγείας των παιδιών τους, όπως και τις κοινωνικές και εκπαιδευτικές τους ανάγκες. Ο κοινωνικός αποκλεισμός αυξάνεται. Το βλέπουμε περισσότερο στη μεσαία τάξη όπου τα εισοδήματα έχουν πληγεί σοβαρά από όλες τις περικοπές» δήλωσε στο Guardian ο επικεφαλής του ελληνικού παραρτήματος της Unicef, Λάμπρος Κανελλόπουλος.
 
«Θα χειροτερεύσει και άλλο η κατάσταση», λέει η Ξένια Παπασταύρου, επικεφαλής της οργάνωσης «Μπορούμε». «Οι κοινωνικές υπηρεσίες στους δήμους δεν προλαβαίνουν να καταγράψουν τον τεράστιο αριθμό των ανθρώπων που έχουν ανάγκη. Σε παραδοσιακές περιοχές της μεσαίας τάξης, όπως η περιοχή του Ζωγράφου, ο αριθμός εκείνων που χρειάζονται στήριξη ανέβηκε από 50 σε 500 από το 2011. Όπου πηγαίνουμε, ακούμε την ίδια ιστορία. Για αυτό χρειαζόμαστε όση περισσότερη βοήθεια μπορούμε να έχουμε» κατέληξε.