Ένας Νορβηγός κινηματογραφιστής ξεσκεπάζει εκ των έσω τη Χρυσή Αυγή.

Όπως γράφει το cinemagazine.gr, ένας Νορβηγός δεν θέλησε να μείνει μόνο σε γραπτές θεωρίες για την άνοδο της Χρυσής Αυγής και προσπάθησε να μάθει τι συμβαίνει μέσα στο κόμμα, ποιες αρχές θεωρούν τα μέλη του ότι αντιπροσωπεύουν και τί απαντούν στα ερωτήματα πέρι της σχέσης τους με τον ναζισμό.

Το «Golden Dawn Girls» είναι το χρονικό των όσων έζησε ο Χάβαρντ Μπάστνις για 4 μήνες το 2015, παίρνοντας συνεντεύξεις από τη μητέρα και την κόρη του Νίκου Μιχαλολιάκου καθώς και από την Ευγενία Γερμενή, σύζυγο του βουλευτή της Χρυσής Αυγής Γιώργου Γερμενή, προσπαθώντας να σκιαγραφήσει ένα προφίλ για τις γυναίκες που βρίσκονται στον πυρήνα μιας τέτοιας οργάνωσης.

Αυτό όμως μοιάζει να είναι απλά η αφορμή, καθώς ο Μπάστνις αφήνει πολλές φορές την κάμερα να γράφει και το υλικό που μάζεψε είναι αρκετό όχι μόνο για να αποκρούσει τα όσα του λένε αλλά και να αποτελέσει ένα πρώτης τάξεως υλικό κατά της Χρυσής Αυγής φτιαγμένο από τα ίδια τα μέλη της.

Το ντοκιμαντέρ κάνει πρεμιέρα στο μεγαλύτερο ευρωπαϊκό φεστιβάλ ντοκιμαντέρ, αυτό του Άμστερνταμ, που θα διεξαχθεί από 15 ως 26 Νοεμβρίου.

Η περίληψη του φιλμ:

«“Τι συνέβη στην Ελλάδα;” αναρωτιέται δυνατά ο σκηνοθέτης Håvard Bustnes στην αρχή αυτού του δύσκολου ντοκιμαντέρ. Τα τελευταία χρόνια, η εικόνα της ως μια χώρα με ηλιόλουστες παραλίες και φιλικούς ανθρώπους έχει επισκιαστεί από πολιτικές ιδεολογίες που βρίσκονται τρομακτικά κοντά στον Ναζισμό. Με πολλά από τα εξέχοντα μέλη του ακροδεξιού κόμματος της Χρυσής Αυγής να βρίσκονται τώρα στη φυλακή, μια κόρη, μια σύζυγος και μια μητέρα συνεχίζουν να διαδίδουν το μήνυμά της -και όλες τους είναι αρκετά σκληραγωγημένες για να αποφύγουν τυχόν παρεκκλίσεις κατά τη διάρκεια των συνεντεύξεων.

Αλλά, ενώ σταματούν συχνά τη συνέντευξη για να βεβαιωθούν πως πήγε όπως θέλουν, ο Bustnes αφήνει την κάμερα να γράφει. Το υλικό που προέκυψε, συμπληρωμένο με αρχειακό υλικό που δεν αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες σχετικά με την αλλοτριωμένη πλευρά του κόμματος, αποκαλύπτει ένα διαρκώς διευρυνόμενο χάσμα ανάμεσα στα ξεκάθαρα γεγονότα και τη διαμόρφωση των εικόνων στην πολιτική. Παρότι είναι απογοητευτικό το γεγονός ότι αυτές οι γυναίκες είναι τόσο πιστές στις απόψεις τους, (το ντοκιμαντέρ) απεικονίζει το πώς η επιλογή του να φοράς παρωπίδες μπορεί να εκτροχιάσει μια ολόκληρη κοινωνία».