Το εύκολο είναι να προβλέψει κανείς ότι ο Ρ.Τ.Ερντογάν θα βάλει και άλλα θέματα στο τραπέζι, πέρα από την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών, η ελληνική πλευρά θα αρνηθεί και κάπως έτσι, με τη συναίνεση όλων των ελληνικών κομμάτων, οι διερευνητικές επαφές, που θα ξεκινήσουν ξανά τη Δευτέρα στην Κωνσταντινούπολη, θα καταρρεύσουν.

Πιο δύσκολο είναι να διαπιστώσει κανείς ότι σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από την ελληνική πλευρά η πρόοδος των συνομιλιών.

Είναι γνωστό σε όσους περιπλανώνται στον λαβύρινθο των ελληνοτουρκικών ότι το πρώτο θέμα προς συζήτηση στις διερευνητικές επαφές είναι το εύρος των χωρικών υδάτων που, εφόσον συμφωνηθεί, θα οδηγήσει και σε ευθυγράμμιση με τον εναέριο χώρο (10 νμ) για να αρθεί το παράδοξο της ασυμβατότητάς του με τα χωρικά ύδατα (6 νμ με δικαίωμα επέκτασης στα 12).

Την περίοδο 2002-2003 επί πρωθυπουργίας Κ. Σημίτη, οι συνομιλίες Σκοπελίτη-Ζιγιάλ είχαν προχωρήσει πολύ, τόσο που φαινόταν στον ορίζοντα η συμφωνία για κλιμακωτή επέκταση (στα 6, 8, 9 και σε ελάχιστα σημεία, στην ηπειρωτική Ελλάδα, στα 12 ναυτικά μίλια), ώστε να διευκολύνεται η διεθνής ναυσιπλοΐα. Αν γινόταν αυτό το βήμα, θα ακολουθούσε η από κοινού προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Η Αγκυρα είχε αντιρρήσεις και πίεζε, αλλά έτσι κι αλλιώς η προεκλογική συνθήκη στην Ελλάδα το 2004 δεν επέτρεπε οποιονδήποτε συμβιβασμό.

Στα χρόνια που ακολούθησαν οι διερευνητικές επαφές γίνονταν για να γίνονται. Το δόγμα Καραμανλή-Μολυβιάτη ήταν το λεγόμενο δόγμα της ακινησίας (ούτε λύση ούτε κρίση) και η Ντ. Μπακογιάννη που τασσόταν υπέρ μιας πιο ενεργητικής διπλωματίας ήταν απομονωμένη.

Το 2009 επί πρωθυπουργίας Γ. Παπανδρέου η ίδια φόρμουλα επανήλθε δυναμικά στις συζητήσεις και στις συχνές συναντήσεις του με τον Ρ. Τ. Ερντογάν φαίνεται ότι Αθήνα και Αγκυρα έφτασαν στο παρά ένα μιας συμφωνίας.

Μετά ήρθε το μνημόνιο και σάρωσε τα πάντα.

Ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών και καθηγητής στο ΕΚΠΑ Χρήστος Ροζάκης, ο οποίος συμμετείχε στις διερευνητικές επαφές το 2016, όταν σταμάτησαν με τουρκική υπαιτιότητα, έχει πει δημόσια ότι οι δυο πλευρές συζητούσαν για το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης.

Εάν ο Χρ. Ροζάκης είναι ακριβής, και μάλλον είναι, ο επόμενος γύρος θα ξεκινήσει από το σημείο στο οποίο σταμάτησε ο προηγούμενος.

Αρα;

Το διπλωματικό συμπέρασμα που εξάγεται από τις δημόσιες τοποθετήσεις του υπουργού Εξωτερικών Ν. Δένδια  είναι ότι προκρίνεται η άρνηση συζήτησης του εύρους των χωρικών υδάτων.

Η παρέμβαση του Α. Σαμαρά δείχνει, άλλωστε, πόσο δύσκολη θα ήταν για την κυβέρνηση οποιαδήποτε άλλη στάση, όταν μάλιστα η κοινή γνώμη είναι εκπαιδευμένη να καταναλώνει τουρκικές προκλήσεις και ελληνική αντίσταση.

Αν δεν πρόκειται για διακηρύξεις τακτικής αλλά για πραγματική απόφαση, σημαντικό είναι να προετοιμαστεί νωρίς η ελληνική στρατηγική στο blame game (παιχνίδι καταλογισμού ευθυνών) που θα ακολουθήσει.

Και αυτή ίσως δεν θα είναι η μοναδική παρενέργεια ενδεχόμενης κατάρρευσης των διερευνητικών επαφών.

Να θεωρούμε βέβαιη την επιστροφή του Oruc Reis στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και τον κίνδυνο θερμού επεισοδίου, δηλαδή στρατιωτικής σύρραξης, υπαρκτό.