Το δημοσίευμα των FT για το ατιμωτικό βράδυ των Καννών – ατιμωτικό για την Ελλάδα και την Ευρώπη – καλό είναι να το διαβάσουν όλοι πολύ προσεκτικά, αντί να ασχολούνται με επικοινωνιακά τερτίπια επιπέδου δημοτικού. Περιγράφει έξοχα το βαθμό ελέγχου της ελληνικής πολιτικής ζωής από τον ξένο παράγοντα και τον τρόπο λειτουργίας της ΕΕ και της Ευρωζώνης, που άλλωστε επιβεβαιώθηκε και στην Ουκρανία.

Δεν έχει όμως μόνο ιστορικό χαρακτήρα: εμπεριέχει εικόνες από το παρόν και από το κοντινό μέλλον της χώρας μας και περιγράφει τις τέσσερις κυρίαρχες κατηγορίες πολιτικών προσώπων και δυνάμεων που αν υποστηριχθούν θα διαμορφώσουν ένα τέτοιο μέλλον.

Πρώτη κατηγορία οι εξωνημένοι, όπως οι Σαμαράς και Βενιζέλος που είτε επειδή ελέγχονται εξαιτίας άλλων σκοτεινών υποθέσεων, είτε επειδή η προσωπική τους φιλοδοξία και ο αρπακτικός τους καιροσκοπισμός τους καθοδηγούν ήταν και παραμένουν έτοιμοι να υλοποιήσουν ό,τι τους ζητούν ευρώ- πολιτικάντηδες τύπου Μπαρόζο.

Συνθέτουν την πιο αποκρουστική κατηγορία πολιτικών, εκείνων δηλαδή που μπορούν να σηκώσουν κάθε σημαία και να προσχωρήσουν σε κάθε πολιτική, υπηρετώντας κάθε συμφέρον και σε κάθε χρονική στιγμή, γράφοντας την αξιοπρέπεια της χώρας τους και τις θεσμικές τους ευθύνες στα παλιά τους τα παπούτσια.

Δεύτερη κατηγορία, οι υποταγμένοι. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι μια χαρακτηριστική, τραγική φυσιογνωμία, μέσα στην καταστροφή που προκάλεσε. Εγκατέλειψε την πολιτική που είχε εξαγγείλει, προσχώρησε στο στρατόπεδο του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού, ενίσχυσε όλους τους εσωκομματικούς του αντιπάλους και εν τέλει ταπεινωμένος και αδύναμος εγκατέλειψε τη μόνη δημοκρατική θέση που κατέθεσε, αυτή περί δημοψηφίσματος, υποτασσόμενος στον ξένο παράγοντα.

Ο Γιώργος Παπανδρέου της νύχτας των Καννών προσφέρει ένα διδακτικό μάθημα σε πολλούς και σίγουρα στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο ο τελευταίος πρέπει να διαβάσει προσεκτικά: όταν εγκαταλείπεις την πολιτική σου, βάσει της οποίας κέρδισες το λαό οδηγείσαι στην υποταγή στην πολιτική του αντιπάλου, που με τη σειρά του, την κρίσιμη στιγμή σε πετάει στο περιθώριο αφού έχεις ήδη απαξιωθεί στα μάτια των υποστηρικτών σου.

Τρίτη κατηγορία, οι ανώριμοι. Το 2010 οι ξένες δυνάμεις απαιτούσαν ένα πράγμα από την ελληνική κυβέρνηση να μη συζητά: αναδιάρθρωση χρέους. Όποτε το έλεγε κάποιος αποκαλούνταν άσχετος και προδότης από το οικονομικό επιτελείο, το Βενιζέλο κλπ. Όχι τυχαία βέβαια. Οι ξένοι γνώριζαν ότι θα γινόταν αλλά ήθελαν να γίνει με τρόπο που να ευνοεί τις τράπεζές τους και το πέτυχαν. Η κυβέρνηση Παπανδρέου και αν ακόμα ήθελε να διαπραγματευθεί με τους δανειστές, έχοντας προσφέρει εγγυήσεις ότι δε θα έθιγε τα “ιερά και τα όσιά τους”, χωρίς να έχει επεξεργαστεί το παραμικρό εναλλακτικό σχέδιο ρήξης με το πλαίσιο της πολιτικής τους- από τη μονομερή αναδιάρθρωση χρέους έως τη ρήξη με την ευρωζώνη- δεν είχε κανένα πειστικό τρόπο να διαπραγματευθεί, οπότε και σύρθηκε σε απανωτές ήττες.

Σήμερα οι ίδιες ξένες δυνάμεις απαιτούν να μην τεθεί το ζήτημα της ρήξης με την ευρωζώνη. Θέλουν να αποφασίσουν το αν, το πότε, το πώς και το για ποιόν με το δικό τους τρόπο, να έχουν μόνο αυτοί σχέδιο Β και η όποια ελληνική κυβέρνηση, ιδίως αν είναι του ΣΥΡΙΖΑ να κινείται εντός προδιαγεγραμμένων ορίων διαπραγμάτευσης, ώστε να μην απειλεί τον πυρήνα των συμφερόντων τους.

Η έλλειψη εναλλακτικού σχεδίου ρήξης με την ευρωζώνη, επιλογή που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στην τελευταία κεντρική του επιτροπή καθιστά την όποια διαπραγμάτευση κούφια, αδύναμη. Αποδεικνύει μια ανωριμότητα ως προς τον τρόπο εξέλιξης της διαπραγματευτικής διαδικασίας μέσα στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, που εν τέλει ακυρώνει κάθε “επαναδιαπραγμάτευση”, ασχέτως προθέσεων.

Και τέταρτη κατηγορία οι “δημοκράτες”. Μπαρόζο, Μέρκελ, παλιότερα Σαρκοζί και τώρα Ολάντ όπως και πολλοί άλλοι δε διαφέρουν σε τίποτα από τον τρόπο που ο πρόεδρος Τζόνσον αντιμετώπισε το Γεώργιο Παπανδρέου πριν δεκαετίες. Η επιβολή αλλαγής ηγεσιών μπορεί να γίνεται με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους ανάλογα με την περίπτωση αλλά παραμένει βασικό όπλο προκειμένου να μη διακυβευτεί η πολιτική τους.

Η “δημοκρατία” στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη ακόμα περισσότερο είναι ανεκτή όσο δεν αγγίζει τα συμφέροντα των τραπεζιτών, του μεγάλου κεφαλαίου, της Γερμανίας και των δεξιών πολιτικών. Κοινώς είναι ανεκτή όσο είναι ανώδυνη και ξεδοντιασμένη. Αν μια φορά τολμήσουν οι λαοί να εκστομίσουν ένα όχι ή έστω να το διανοηθούν, η “δημοκρατική” ευρωζώνη μετατρέπεται σε Ιερά Συμμαχία, με όπλα το ελεγχόμενο τραπεζικό σύστημα, τα επιτόκια δανεισμού, το κλείσιμο της στροφιγγας δανεισμού και τους εκάστοτε εγχώριους, χειραγωγούμενους αποστάτες.

Αν λοιπόν ο ελληνικός λαός θέλει να έχει ελπίδα αλλαγής πολιτικής, αν θέλει να αποφύγει μια νέα ταπεινωτική βραδιά Καννών πρέπει να το σκεφτεί πολύ καλά πριν να στηρίξει κάποια από τις προαναφερθείσες τέσσερις κατηγορίες πολιτικών προσώπων και δυνάμεων, τόσο στις επερχόμενες ευρωεκλογές, όσο και ευρύτερα.