Εάν ήταν μόνον έλλειμμα «μπέσας» – που λέει κι η Φώφη -, μικρό το κακό. Μπέσα και (εναπομείνασσα) κεντροαριστερά έχουν, άλλωστε, χωρίσει τα τσανάκια τους προ πολλού – από τη νύχτα των Κανών και βάλε, τουλάχιστον.

Εάν όμως είναι και έλλειμμα βασικής πολιτικής αυτογνωσίας και αυτοπροσδιορισμού, τότε υπάρχει θέμα. Θέμα για την ισορροπία του πολιτικού τόξου της χώρας, για την κεντροαριστερά (να ζήσουμε να την θυμόμαστε), για το όποιο κέντρο και τις όποιες… παραφυάδες του, θέμα επίσης και για εκείνο το έρμο το 17% – ή και 27%, και 37% – που δηλώνει ότι στις εκλογές αντί της κάλπης θα πάει για ψάρεμα.

Κοινώς, όταν το 5% και το 2,5% μαλώνουν για το ποιός θα κάτσει στην καρέκλα του αρχηγού (και των ερειπίων) την επόμενη μέρα, τότε η κεντροαριστερά μάλλον δεν έχει τύχη – ούτε και λόγο – ύπαρξης στην τριτομνηνιακή Ελλάδα. Κι όταν για την περί ου ο λόγος καρέκλα ερίζουν Φώφη και Σταύρος, με ολίγη από Κωνστανινόπουλο και Γιάννη Μανιάτη, τότε η κοινωνία στέλνει απλώς τα χαιρετίσματά της από τους απανταχού ψαρότοπους.

ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι δεν είχαν, ούτως ή άλλως, εξ αρχής άλλη προοπτική. Εμπλεξαν σε ένα προξενιό που ουδείς εκ των δύο ήθελε, αλλα εμπεριείχε προίκα εκλογικής επιβίωσης.

Πορεύτηκαν στον (με το ζόρι) γάμο κοιτώντας ο ένας στην ανατολή κι ο άλλος στη δύση. Στην προγαμιαία κουβέντα τους η ουσιαστική αναζήτηση για το πώς καλύπτεται το κενό στην ελληνικη σοσιαλδημοκρατία ήταν άγνωστη λέξη.

Το ΠΑΣΟΚ μιλούσε για κεντροαριστερά – ποιά κεντροαριστρά άραγε, του Βενιζέλου ή του Ανδρέα; Το Ποτάμι μιλούσε μόνον για κέντρο – ένα κέντρο ιδεολογικώς κενό κι αόριστο , όπου όλοι οι καλοί (και κακοί ενδεχομένως) χωράνε.

Αμφότεροι πρόβαλαν τον περίφημο «ενιαίο φορέα» ως την εναλλακτική και τον τρίτο πόλο απέναντι στον νέο δικομματισμό ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ. Ταυτόχρονα όμως, έσπευδαν να αυτοπροσδιοριστούν ως μελλοντικά στηρίγματα και εταίροι… είτε του ΣΥΡΙΖΑ, είτε της ΝΔ.

Αυτός ο δρόμος δεν μπορούσε να οδηγήσει πουθενά αλλού από το blame game ενός πρώιμου διαζυγίου. Το οποίο ουδόλως αφορά την κοινωνία. Και θα συνεχίσει να μην την αφορά, ακόμα κι εάν την έσχατη ώρα το ένστικτο της επιβίωσης διασώσει και τα προσχήματα και το προξενιό μαζί. Καθ´ οτι ουδέν πολιτικό ειδύλλιο μακροημέρευσε ποτέ άνευ έμπνευσης, προοπτικής και οράματος…