Κάποτε ονομάστηκε «Μακεδονικό ζήτημα», σήμερα μεταβαφτίστηκε σε «Σκοπιανό» και πάντα παραμένει μια ανοιχτή πληγή της ελληνικής διπλωματίας, δίπλα στο πολύπαθο «Κυπριακό».

Πρόκειται για πληγή με τα χαρακτηριστικά του αυτοτραυματισμού, αφού η εξωτερική μας πολιτική κατάφερε να αυξήσει τη μόλυνση της πληγής, αφού δε φρόντισε για την επούλωσή της, όταν και όπως έπρεπε. Στην κρίσιμη περίοδο 1991-1995, οπότε και η Ελλάδα έδωσε ρεσιτάλ διπλωματικών λαθών περιττεύει η υπενθύμιση της παρουσίας του Αντώνη Σαμαρά στο υπουργείο Εξωτερικών και του ΠΑΣΟΚ, με τη “μεγαλοφυή” ιδέα του οικονομικού και εμπορικού αποκλεισμού (εμπάργκο) στην κυβέρνηση. Με δύο λόγια το ζεύγος των σημερινών κυβερνητών μας.

Κι αντί για απολογία των μαναφουκατζήδων του ζητήματος στο άτεγκτο δικαστήριο της Ιστορίας, έρχονται από το εδώλιο του κατηγορουμένου να εγκαλέσουν την όποια δήλωση, το όποιο γλωσσικό ολίσθημα – πραγματοποιηθέν ή όχι, αδιάφορο. Με τον τρόπο τούτο παραπλανάται για δεύτερη φορά η κοινή γνώμη, μετά την εγκληματική “συλλαλητηρίαση”, στην οποία οδηγήθηκε στις αρχές του ´90. Απαιτούν επίμονα πιπέρι στο στόμα των εγχώριων ομολογητών μιας κατάστασης, την οποία ο κόσμος (σχεδόν όλος ο πλανήτης, με προεξάρχουσες τις ΗΠΑ και την Αυστραλία, από το Δεκέμβρη του 1993) έχει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι.

Αλήθεια, γιατί δεν πρότειναν την ίδια ποινή σε όλους αυτούς τους θρασύγλωσσους όταν προχωρούσαν σωρηδόν στις αναγνωρίσεις των γειτόνων με το όνομα Μακεδονία;

Πράγματι, υπάρχει μια αυξημένη ευαισθησία της βόρειας πλευράς της Ελλάδας στα ζητήματα που σχετίζονται με την εξωτερική πολιτική, η οποία και δικαιολογημένη είναι και δε συμψηφίζεται με τα οικονομικά προβλήματα και την μνημονιακή πηγή δεινών. Άλλωστε κι εκεί για επικύψεις της εξωτερικής πολιτικής πρόκειται… Ας αναγνωρίσουμε, όμως, ότι η απόρριψη του “πακέτου Πινέιρο” από τον τότε υπουργό Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά (και την πρόταση για “Νέα Μακεδονία” και όχι Σλαβομακεδονία, όπως λανθασμένα διαδόθηκε) παραβίασε στοιχειώδεις κανόνες της διπλωματίας, αφού η απόλυτη αδιαλλαξία οδήγησε την απέναντι πλευρά σε ανάλογη στάση, που μετά το πρώτο μούδιασμα της περιόδου Γκλιγκόροφ έγινε ανάλογα αδιαπραγμάτευτη. Την αφορμή έδωσε πρώτα- πρώτα η πρόταση Ο’ Νιλ, που διαδέχτηκε αυτήν του Πινέιρο.

Δεύτερον, ο παροξυσμός των συλλαλητηρίων έδωσε παρά φύσιν κάθε διπλωματικού κανόνα λόγο και προσδοκίες στην κοινή γνώμη.

Τέλος, το λαϊκού κατευνασμού εμπάργκο αποτέλεσε απλά και μόνο ένα δώρο στους λαθρεμπόρους ( κάποιοι από αυτούς ζουν και βασιλεύουν σήμερα) και έστρεψε την παγκόσμια κοινή γνώμη υπέρ των “καημένων” των Σκοπίων.

Μετά από αυτά εάν πραγματικά η κοινή συνείδηση συνεχίζει να διαπνέεται από ανησυχίες για τα προαναφερθέντα ζητήματα ας μην παρακολουθεί το φαρισαϊσμό της ονοματολογίας, αλλά τους επί της ουσίας “αμαρτωλούς”. Για να το μεταφέρω επί του πρακτέου, στη στενή οπή της κάλπης δε χωράει η κάμηλος, αλλά η μνήμη της γκαμήλας.

Αναδημοσίευση από «Δρόμος της Αριστεράς» 3/5/2014