Σταδιακή απεμπλοκή, με αποδοχή από την Αθήνα της προνομοθέτησης μέτρων για μετά το 2018 και με παράλληλες πολιτικές εγγυήσεις από τους δανειστές για τα πλεονάσματα και το χρέος, σηματοδοτεί ουσιαστικά το «προσύμφωνο» που κυοφορείται στο σημερινό Eurogroup.

Πρόκειται ουσιαστικά για τον «οδικό χάρτη» που, όπως διαβεβαιώνουν κοινοτικές πηγές, μπορεί να οδηγήσει σε τελική συμφωνία τον Μάρτιο – ή το αργότερο τον Απρίλιο – κι έχει ως πρώτο στόχο την άμεση επιστροφή του κουαρτέτου στην Αθήνα και τη δρομολόγηση του staff level agreement.

Η πρόταση της Μέρκελ

Ως δεύτερο, και κομβικό βήμα, έρχεται η συνάντηση της Ανγκελα Μέρκελ και της Κριστίν Λαγκάρντ την Τετάρτη στο Βερολίνο – μία συνάντηση στην οποία η γερμανίδα καγκελάριος αναμένεται να καταθέσει την τελική της πρόταση για τη μεγάλη συνθηκολόγηση Ευρώπης και ΔΝΤ στο ελληνικό ζήτημα.

Σύμφωνα με πηγές των Βρυξελλών, το επικρατέστερο σενάριο για να επιτευχθεί αυτή η συνθηκολόγηση και να παραμείνει το Ταμείο στο ελληνικό πρόγραμμα, έστω και με συμβολική χρηματοδότηση, είναι η λεγόμενη «ρήτρα αιρεσιμότητας»: Ητοι, η αποδοχή από το ΔΝΤ μιας άτυπης ρήτρας που θα θέτει υπό αίρεση τις απαισιόδοξες προβλέψεις του για την ελληνική οικονομία και θα δρομολογεί την αναθεώρησή τους όταν ανακοινωθούν τα επίσημα στοιχεία της Eurostat για το πλεόνασμα του 2016 τον Απρίλιο.

«Οπλο» τα λάθη του Τόμσεν

Μια τέτοια αναθεώρηση, μαζί με τα προνομοθετημένα δημοσιονομικά μέτρα που θα αποδεχθεί η Αθήνα, θα επιτρέψει στο Ταμείο να κρίνει βιώσιμο το χρέος και να εγκρίνει νέο πρόγραμμα για την Ελλάδα έστω και χαμηλής χρηματοδότησης.

Οπλο πίεσης προς το Ταμείο για να αποδεχθεί αυτή τη φόρμουλα αποτελεί και η έκθεση που διέρρευσε από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο – μια έκθεση που έχει συνταχθεί από την Κομισιόν – και καταγράφει τη σωρεία των εξώφθαλμων λαθών στις προβλέψεις της ομάδας Τόμσεν για την Ελλάδα.

Οι εγγυήσεις για το χρέος

Στην πράξη, εκείνο που επιχειρείται είναι μια προωθημένη εκδοχή της πολιτικής συμφωνίας του 2012, με την Αθήνα να αναλαμβάνει το κόστος των δημοσιονομικών προσαρμογών και την ευρωζώνη να εγγυάται στο Ταμείο τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του χρέους.

Ενδεικτικό, δε, ως προς το εύρος αυτών των εγγυήσεων είναι μάλλον και το χθεσινό μήνυμα του επικεφαλής του EuroWorkingGroup Τόμας Βίζερ ο οποίος παρέπεμψε σε έναν πιο «σαφή» προσδιορισμό των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος: «Εαν υπάρξει», δήλωσε, «κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης με κοινούς όρους και προϋποθέσεις με το ΔΝΤ και με μια κοινή Ανάλυση Βιωσιμότητας Χρέους (DSA), τότε όντως θα περίμενα διαύγεια και σαφήνεια για τα μέτρα που σχετίζονται με το χρέος».

Η ώρα της Λαγκάρντ

Το μοντέλο αυτό μπορεί να οδηγήσει και στην άμεση ένταξη της Ελλάδας στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ, όπως έχει κατά τις πληροφορίες διαμηνύσει τόσο στην Αθήνα όσο και στο Βερολίνο ο Μάριο Ντράγκι. Η υλοποιησή του, ωστόσο, τελεί υπό την αίρεση της πολιτικής ευελιξίας που μπορεί, και έχει τη βούληση, να επιδείξει η Κριστίν Λαγκάρντ.

Σε περίπτωση άρνησής της το πιο ήπιο εναλλακτικό σενάριο είναι εκείνο της παραμονής του ΔΝΤ στο πρόγραμμα με τον ρόλο του «τεχνικού συμβούλου». Και το αμέσως επόμενο η πλήρης αποχώρηση του Ταμείου από την Ελλάδα και την Ευρώπη – μια προοπτική, όμως, που εξαρτάται αποκλειστικά και μόνον από το ξεκαθάρισμα των εσωτερικών πολιτικών λογαριασμών στο προεκλογικό Βερολίνο…